Τοποθετούσαν στο έδαφος πέτρινα καρφιά για να τα πατούν και να εξουδετερώνουν τα μεγάλα ζώα
Πριν από δεκατρείς χιλιάδες χρόνια, η ανθρώπινη ύπαρξη εξαρτιόταν από έξυπνους τρόπους για να επιβιώσει σε ένα δύσκολο περιβάλλον άγριας φύσης και κλιματικών συνθηκών αφού εκείνη την χρονική περίοδο ο πλανήτης βίωνε την τελευταία μεγάλη Εποχή Παγετώνων αφού στη συνέχεια το κλίμα στη Γη βελτιώθηκε αν και ακολούθησε τουλάχιστον άλλη μια μικρότερη χρονολογικά και γεωγραφικά εποχή παγετώνων.
Η εξόντωση θηραμάτων και ειδικά μεγάλου μεγέθους αποτελούσε κρίσιμο παράγοντα για την επιβίωση των ανθρώπων εκείνη την δύσκολη από πολλές πλευρές περίοδο. Είναι δεδομένο ότι τα μαμούθ και οι βίσονες αποτελούσαν τους βασικούς στόχους των κυνηγών και πιστευόταν μέχρι σήμερα ότι ο τρόπος εξόντωσης αυτών των πολύ τεράστιων ζώων ήταν μια συντονισμένη επίθεση από αρκετά άτομα το καθένα εκ των οποίων κρατούσε ένα μακρύ δόρυ στην άκρη του οποίου ήταν τοποθετημένη μια πολύ αιχμηρή πέτρα, ένα εργαλείο που έχει λάβει από την επιστημονική κοινότητα την ονομασία «σημείο Clovis».
Αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο Μπέρκλι στις ΗΠΑ με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «PLOS ONE» υποστηρίζουν ότι δεν ήταν αυτή η μέθοδος που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι κυνηγοί για να εξοντώνουν τα μεγάλα ζώα αλλά ότι είχαν αναπτύξει μια πιο έξυπνη, πιο αποτελεσματική και πιο ασφαλή για τους ίδιους μέθοδο.
Τα καρφιά
Οι ερευνητές λένε ότι οι κυνηγοί «φύτευαν» τις αιχμηρές πέτρες στο έδαφος με τρόπο τέτοιο, με συγκεκριμένη κλίση, έτσι ώστε αν τις πατούσαν τα μαμούθ και οι βίσονες αυτά να λειτουργούν ως μεγάλα καρφιά και τα ζώα να τραυματίζονταν σοβαρά. Σύμφωνα με τους ερευνητές οι κυνηγοί τοποθετούσαν διαφόρων μεγεθών αιχμηρές πέτρες στο έδαφος. Από πέτρες λίγων εκατοστών μέχρι πέτρες μεγέθους όσο ένα smartphone.
Σύμφωνα με τους ερευνητές αν ένα μαμούθ ή ένας βίσονας πατούσε αυτές τις υπό γωνία τοποθετημένες πέτρες τρέχοντας το τεράστιο βάρος τους θα έκανε τη ζημιά ακόμη μεγαλύτερη από το αν την πατούσαν περπατώντας καθιστώντας τα ζώα έτσι εντελώς ανυπεράσπιστα στους κυνηγούς που απλά θα τους έδιναν στη συνέχεια το τελειωτικό χτύπημα χωρίς να κουραστούν ή να κινδυνέψουν οι ίδιοι. Μάλιστα οι ερευνητές εκτιμούν ότι με τη μέθοδο αυτή οι κυνηγοί εξόντωναν και μεγάλα σαρκοβόρα αιλουροειδή που αποτελούσαν κίνδυνο για τους ανθρώπους αλλά και ανταγωνιστές στο κυνήγι θηραμάτων.
Πηγή: Naftemporiki.gr
