Κατά τη γνωστή -αλλά αρκετά παρεξηγημένη- ρήση του Ουμπέρτο Εκο, «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Ακόμη κι έτσι να ήταν, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει…. ακινησία.
Βέβαια, και όταν το είπε αυτό ο Ιταλός καθηγητής και δημοσιογράφος, τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά από τη σημερινή εποχή: «Εμεινα μακριά από την Ιταλία από τις αρχές Αυγούστου μέχρι τα μέσα του Σεπτεμβρίου και σε περιοχές που δεν ήταν δυνατόν να βρεις ιταλικές εφημερίδες».
Η πραγματικότητα είναι ότι πάντοτε υπήρχαν -και πάντοτε θα υπάρχουν- ειδήσεις, ακόμη και τον Αύγουστο. Το ζητούμενο στη δική μας περίπτωση -και τη δική μας χώρα- έχει να κάνει με την υποβάθμιση έως και την «εξαφάνισή» τους. Για να μην μιλήσουμε για τη διαστρέβλωση και την παραποίησή τους, ειδικά σε ό,τι αφορά την πολιτική επικαιρότητα.
Δεν χρειαζόταν να μπει ο Αύγουστος για να έρθει μαζί με την καθιερωμένη ραστώνη της εποχής και η χαλαρότητα όσον αφορά τα μεγάλα θέματα που -εκτός από τη διεθνή σκηνή- αγγίζουν από κάθε άποψη τον δημόσιο βίο της Ελλάδας. Θέματα εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Το καθένα από μόνο του, άλλοτε, θα ήταν αρκετό να τροφοδοτεί τεκτονικές διεργασίες και να πυροδοτεί εξελίξεις.
Αυτό που παρατηρείται, ωστόσο, είναι ότι η χώρα μοιάζει να κινείται σαν να βρίσκεται -εσκεμμένα ή όχι- σε αυτόματο πιλότο. Το προς τα πού πηγαίνει, βέβαια, αποτελεί μια άλλη συζήτηση. Και μπορεί ο μιθριδατισμός και η συλλογική νιρβάνα να δημιουργούν μια εικονική επανάπαυση -ή στην καλύτερη περίπτωση μια διάθεση αδιαφορίας-, αλλά η κατάληξη μοιάζει να είναι περισσότερο ο γκρεμός ή ίσως και προς ένα πλήρες ναυάγιο. Στο άγνωστο, τουτέστιν, με βάρκα την ελπίδα.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι μέσα σε αυτό το χαλαρό κλίμα σημειώνονται και συζητήσεις -σκόρπιες και ατάκτως ερριμμένες επί του παρόντος- για το τι θα γίνει από τον Σεπτέμβριο. Κι αυτό είναι κάτι που αφορά εκ των πραγμάτων ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Δεν είναι γνωστό τι -και εάν- θα αποφέρουν οι ζυμώσεις και οι συνωμοσίες των αυγουστιάτικων διακοπών που θα κορυφωθούν την ερχόμενη εβδομάδα, του Δεκαπενταύγουστου. Το σίγουρο είναι ότι η σημερινή νοσηρή κατάσταση -που συνδυάζεται και με μια ολοκληρωτική ηθική χρεοκοπία- δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Τόσο στην κυβέρνηση όσο και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, λιγότερο ή περισσότερο, είναι φανερό ότι τα πράγματα έχουν μπουκώσει. Κι αν δίνεται η εντύπωση ότι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο κάπως προχωράνε, θεωρείται ότι είναι θέμα χρόνου να αναδειχθούν τα αδιέξοδα.
Μένει να φανεί ποιοι θα είναι οι καταλύτες των εξελίξεων. Από το εσωτερικό ή από το εξωτερικό όπου ο ορίζοντας -αν και Αύγουστος- βαραίνει ολοένα και περισσότερο;
