Του Α.Π. Δημόπουλου
Όσο ακόμα πιεζόταν να αποχωρήσει από την εκλογική διαδικασία ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden, δεν ήταν ίσως πλήρως κατανοητό ότι οι Δημοκρατικοί δεν είχαν μόνο να λύσουν ένα «πρόβλημα Biden» αλλά και ένα «πρόβλημα Harris» επίσης. Πολύ απλά, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι η κυρία Harris δεν μπορεί να κερδίσει τον κ. Tραμπ και ότι, ακόμα χειρότερα, δεν διαθέτει καν το εκτόπισμα για να κυβερνήσει τη χώρα. Γιατί δεν είναι μόνο ότι οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν πράγματι την κυρία Harris να χάνει απέναντι στον κ. Tραμπ και μάλιστα συχνά με ποσοστά ακόμα χειρότερα από αυτά που συγκέντρωνε ο κ. Biden. Πολύ περισσότερο δυσμενής από τις δημοσκοπήσεις ήταν και παραμένει αυτή καθαυτή η αποτίμηση της Κάμαλα Harris ως πολιτικού. Θα το πω ωμά, όπως το λένε στην Αμερική. Η κυρία Harris είναι μια μέτρια πολιτικός, που ο μόνος λόγος που κατέληξε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ είναι γιατί στις εκλογές του 2020 ο Joe Biden θέλησε να προσδώσει στην υποψηφιότητά του «μειονοτική αύρα» – άνδρας, λευκός και επαγγελματίας της πολιτικής, ο ίδιος θέλησε να εξισορροπήσει τη συγκριτικά «καθεστωτική» εικόνα του με μια μη λευκή γυναίκα. Με άλλα λόγια, η επιλογή της κυρίας Harris δεν είχε πολιτική (αλλά επικοινωνιακή μόνον) ουσία και αυτό επανέρχεται σήμερα ως πρόβλημα και στην πραγματικότητα εκδικείται ως «κάρμα».
Γιατί, βέβαια, όσο ακόμα η κυρία Harris αποτελούσε το «μειονοτικό συμπλήρωμα» ενός ψηφοδελτίου, με επίκεντρο τον κ. Biden, οι Δημοκρατικοί μπορούσαν ακόμα να αγνοούν αυτήν τη δυσμενή αποτίμησή της, ως μιας μάλλον ακατάλληλης για την προεδρία πολιτικού. Όχι πια όμως! Σήμερα όλοι επανέρχονται στο φιάσκο της υποψηφιότητας Harris για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις εκλογές του 2020, όταν η κυρία Harris, με γλίσχρα μονοψήφια ποσοστά, υποχρεώθηκε να αποσυρθεί πριν καν αρχίσει, φιάσκο που αντανακλούσε την ομόφωνη άποψη ότι η κυρία Harris δεν είχε ποτέ την υποδομή που επιτρέπει σε έναν πολιτικό να παίξει «πρώτο ρόλο». Λογικό, ύστερα από μια εισαγγελική καριέρα, που, όταν δεν ήταν αδιάφορη γινόταν αμφιλεγόμενη, η μόνη πολιτική προϊστορία της κυρία Harris ήταν τρία ασήμαντα χρόνια στη Γερουσία. Σήμερα δε, ύστερα από επιπλέον τέσσερα χρόνια μιας «άκαπνης» αντιπροεδρίας στην απόλυτη σκιά του κ. Biden, η αίσθηση ότι η κυρία Harris είναι ακατάλληλη δεν άλλαξε και σε αυτό ακριβώς συνίσταται για τους Δημοκρατικούς το «πρόβλημα Harris». Πρόβλημα, μάλιστα, που βιώνεται σήμερα ως «καρμικό», λόγω της σκοπιμότητας που οδήγησε αρχικά τον κ. Biden να διορίσει, ως βολικό «συμπλήρωμα» της δικής του υποψηφιότητας, την κυρία Harris.
Το είπα και πριν, ο κ. Biden επέλεξε ως υποψήφια αντιπρόεδρο την κυρία Harris, γιατί προσέδιδε «μειονοτική αύρα» και με τη σκέψη ότι γυναίκες και μαύροι αποτελούν παραδοσιακές ομάδες στήριξης των Δημοκρατικών. Όμως, αυτή τη στιγμή το γενικό κλίμα στην Αμερική δεν ευνοεί καθόλου αυτή τη σημειολογία. Δυσαρεστημένος με την οικονομία, ανήσυχος για τις διεθνείς εντάσεις, απηυδισμένος με τη λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα αλλά και τη «woke» ατζέντα, το τελευταίο πράγμα που θέλει να δει μπροστά του ο μέσος Αμερικανός είναι μια υπενθύμιση ότι αυτή τη χώρα την κυβερνούν οι μειονότητες – και η υποψηφιότητα της κυρίας Harris υπενθυμίζει ακριβώς αυτό. Μάλιστα, απολύτως ειρωνικά προς την ανάγκη να ενισχύσουν την υποψηφιότητά της, βάζοντας δίπλα της έστω ως υποψήφιο αντιπρόεδρο κάποιον πολιτικό ικανό για «πρώτο ρόλο», οι Δημοκρατικοί έχουν σκοντάψει σε έναν φαύλο κύκλο ασυμβατότητας με όσα εκπροσωπεί η κυρία Harris. Είναι γυναίκα, άρα δύσκολο, να βάλουν δίπλα της άλλη γυναίκα (όπως την ικανότατη κυβερνήτη του Μίσιγκαν Gretchen Whitmer). Προέρχεται από την Καλιφόρνια, άρα επίσης δύσκολο, να βάλουν δίπλα της κάποιον άλλον από την Καλιφόρνια (όπως τον κυβερνήτη-αστέρα της Καλιφόρνιας Gavin Newsom). Δεν είναι λευκή και κατά τούτο λογίζεται «μειονοτική», οπότε ακόμα πιο δύσκολο να βάλουν δίπλα της κάποιον μαύρο (όπως τον κυβερνήτη του Μέριλαντ Wes Moore) ή κάποιον δημοφιλή ΛΟΑΤΚΙ (τον Pete Buttigieg ή τον Jared Polis). Λοιπόν, το ψηφοδέλτιο της κυρίας Harris μοιάζει το ίδιο αφιλόξενο με την έρημο! Οπότε τι μένει;
Μένει βέβαια αυτή η δοκιμασμένη λύση ενός λευκού άνδρα με κυβερνητική εμπειρία. Όμως, και πάλι υπάρχουν αστερίσκοι. Οι δύο πιο επιτυχημένοι κυβερνήτες από τον Βορρά, ο Josh Shapiro της Πενσιλβανίας και ο J.B. Pritzker του Ιλινόις, είναι Εβραίοι και πώς να τους επιλέξει ένα κόμμα που τοποθετήθηκε τόσο υστερικά κατά του Ισραήλ για τη Γάζα; Έτσι, πολιτικά, ίσως γίνει προτιμότερη μια επιλογή «από τον Νότο» (άλλωστε, ιστορικά, οι δύο τελευταίοι πρόεδροι των Δημοκρατικών πριν από τον Obama υπήρξαν κυβερνήτες «από τον Νότο»). Ναι, τέτοιοι δημοφιλείς κυβερνήτες (όπως ο κυβερνήτης της Βόρειας Καρολίνας Roy Cooper και του Κεντάκι Andy Beshear) μπορούν πράγματι να αγγίξουν αυτόν τον νοητό πολιτικό χώρο, στον οποίο κρίνονται οι εκλογές και γίνεται εμπειρικά αντιληπτός ως «η μέση Αμερική». Όμως, για ποιον λόγο, άραγε, να δεχτούν τέτοιοι ικανοί πολιτικοί να παίξουν «δεύτερο ρόλο» δίπλα σε μια πολιτικό που αντίθετα προς αυτούς δεν κάνει για τον «πρώτο»; Τελικά, εάν υπήρχε άνεση χρόνου (και ισχυρότερη πολιτική βούληση), ίσως οι Δημοκρατικοί θα έπρεπε να φτιάξουν ένα καινούργιο ψηφοδέλτιο χωρίς την κυρία Harris. Επειδή όμως δεν δείχνουν να διαθέτουν αμφότερα το «πρόβλημα Harris» θα παραμείνει εδώ – για να το επιλύσει ο κ. Trump, βέβαια!
