Του Strange Attractor
Εδώ και χρόνια το έλεγα (και το έγραφα). Πως δεν πάει άλλο.
Η συνεχιζόμενη διολίσθηση της Ευρώπης με τις διάφορες «ατζέντες», τον δικαιωματισμό, την πολιτική ορθότητα (ο φασισμός του 21ου αιώνα), την ισλαμοποίηση, τη μαζική λαθρομετανάστευση, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την οικονομική δυσχέρεια, και όλα εκείνα που αποτελούν μια εντελώς διαφορετική ήπειρο από εκείνη πριν από 20-30 χρόνια, θα οδηγούσε τελικά σε ένα «βίαιο» reboot, μια επανεκκίνηση με ακροδεξιά, έως και ναζιστικά στοιχεία.
Το περίμενα να συμβεί πρώτα κάπου στη Σκανδιναβία, εκεί που η ανεκτικότητα της χρόνιας σοσιαλδημοκρατίας οδήγησε τους λαούς σε απόγνωση, με τη μετατροπή των χωρών της σε ισλαμικά χαλιφάτα.
Το μόνο που δεν περίμενα είναι αυτό να συμβεί τόσο νωρίς, και μάλιστα στη Γαλλία. Η οποία ίσως είναι η μόνη δυτική χώρα χειρότερη από εμάς όσον αφορά σε πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, μολότοφ, κλπ. κλπ.
Κάτι που οφείλεται στην παραδοσιακή γαλλική πρωτοπορία σε επαναστάσεις, κομμούνες, κλπ, και στην «πλέρια αριστεροσύνη» του γαλλικού λαού.
Ο οποίος όμως απαυδισμένος από το μαύρο χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα του από όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω, ως πρωτοπόρος ξεκίνησε δειλά δειλά να λέει «ως εδώ».
Έτσι, η Γαλλία αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο την 7η Ιουλίου να δει για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή μια ακροδεξιά κυβέρνηση, ή μια ακυβερνησία.
Σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, και τις δημοσκοπήσεις, η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση έχει τα φόντα να κερδίσει την πλειοψηφία για πρώτη φορά στη γαλλική εκλογική ιστορία, να πάρει δηλαδή 289 έδρες από τις συνολικά 577.
Αυτό θα αναγκάσει τον Μακρόν να συγκατοικήσει με έναν πολιτικά αντίθετο πρωθυπουργό. Έναν πρωθυπουργό που θα μπορεί νομοθετεί σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο από εκείνο του προέδρου.
Κάτι τέτοιο, μια συγκυβέρνηση ή «συγκατοίκηση», το έχει ζήσει η Γαλλία τρεις φορές στο πρόσφατο παρελθόν, την τελευταία φορά όταν ο συντηρητικός πρόεδρος Σιράκ συγκυβερνούσε με τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν από το 1997 ως το 2002.
Στη Γαλλία ο πρωθυπουργός δίνει λόγο στο Κοινοβούλιο, εισάγει νομοσχέδια, και γενικά ηγείται πλήρως της κυβέρνησης.
Αυτό σημαίνει πως η πολιτική πορεία της χώρας εξαρτάται από τον πρωθυπουργό, με τον πρόεδρο να κρατά κάποιες πιο περιορισμένες αρμοδιότητες, όπως π.χ. στην εξωτερική πολιτική, στα ζητήματα της ΕΕ, στην Άμυνα, αλλά και στον έλεγχο των πυρηνικών όπλων της χώρας.
Από κει και πέρα για όλα τα άλλα υπεύθυνος και αρμόδιος είναι ο πρωθυπουργός, με τον πρόεδρο να μπορεί να αποτρέπει ή να αναβάλλει νόμους και διατάγματα, μιας και έχει το δικαίωμα αλλά και την αρμοδιότητα της υπογραφής τους.
Ναι, αλλά ο πρωθυπουργός μπορεί να παραπέμπει όλα αυτά για ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση, στην οποία θα έχει την πλειοψηφία, αναγκάζοντας έτσι τον πρόεδρο σε υποχώρηση.
Ένα κρίσιμο κομμάτι είναι αυτό της Άμυνας, που λέγαμε. Έναν τομέα στον οποίο σήμερα οι απόψεις της ακροδεξιάς διαφέρουν παντελώς από εκείνες του Μακρόν.
Για παράδειγμα, ο Μπαρντελά, που μάλλον θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, έχει δηλώσει πως θα σεβαστεί απόλυτα το Σύνταγμα, και τον πρόεδρο, αλλά δε θα στείλει ποτέ στρατό στην Ουκρανία, κάτι που έχει αφήσει ανοικτό ο Μακρόν, και ούτε θα εγκρίνει την αποστολή πυραύλων και άλλων όπλων υψηλού βεληνεκούς που θα μπορούσαν να πλήξουν τη Ρωσία.
Επίσης, αμφισβητεί το δικαίωμα του «πολίτη» σε άτομα που όμως γεννήθηκαν στη Γαλλία, ενώ υποσχέθηκε να περιορίσει τα δικαιώματα των πολιτών με διπλή υπηκοότητα (βλ. Μουσουλμάνους, Αφρικανούς, κλπ), κόντρα όχι μόνο στις πολιτικές του Μακρόν, αλλά και στην όλη γαλλική ιστορία η οποία είναι πλήρης «δικαιωματισμού» και ανθρωπιστικών «ιδεωδών».
Αυτή τη στιγμή η Γαλλία βρίσκεται στη κόψη του ξυραφιού, και ανάλογα με το πώς θα πορευτεί αυτό θα σημάνει και το πώς αναμένεται να πορευτούν στα επόμενα χρόνια τόσο η ΕΕ όσο και τα κράτη μέλη της.
Ξηλώνεται το πουλόβερ;
Θα είναι η αρχή του τέλους για την ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» όπως κατάντησε, με το τέλος του «οράματος» και τη δειλή δειλή επιστροφή στα κράτη έθνη, ή θα είναι ένα ακόμη φιάσκο που θα στιγματιστεί από χάος, συγκρούσεις, πολιτική και οικονομική αστάθεια, και τελικά θα καταλήξει σε μια Γαλλία πιο μούλτι κούλτι από ποτέ, πιο ρημαγμένη από όσο σήμερα, με την Ευρώπη να την ακολουθεί ασθμαίνοντας… προς την άβυσσο;
Απομένει να το δούμε…
ΥΓ-Όσον αφορά στα δικά μας, η χώρα τετέλεσται εδώ και καιρό. Ό,τι και να γίνει στη Γαλλία, η χώρα μας απλά θα ακολουθεί το καραβάνι του πολιτισμού σαν τον ψωριασμένο σκύλο, που ενώ κάποτε ήταν οδηγός μπροστάρης (κάποτε λέμε), σήμερα απλά μένει πίσω από αυτό, ξύνοντας τα αχαμνά του, και γαβγίζοντας το… φεγγάρι.
