Του Strange Attractor
Εδώ και μερικές εβδομάδες τόσο η Γαλλία όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη κρατούσαν την ανάσα τους φοβούμενοι το ενδεχόμενο η «ακροδεξιά» Μαρίν Λεπέν να κυριαρχήσει στη γαλλική πολιτική σκηνή.
Ο τρόμος για τον ερχομό του «νέου φασισμού» ήταν το κυρίαρχο αφήγημα στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, που καλώς ή κακώς τείνουν να «αριστερίζουν».
Κάτι παρόμοιο είδαμε και στα δικά μας ΜΜΕ, τα οποία έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, αναμένοντας μέχρι και ακρίδες να σκεπάζουν τον ουρανό… χώρια την οριστική πολιτική εξαφάνιση του Γάλλου Κυριάκου, δηλαδή του ανέμελου Μακρόν.
Και τελικά τι έγινε στις προχθεσινές εκλογές, οι οποίες (παρεμπιπτόντως) σημείωσαν ρεκόρ συμμετοχής;
Ο Μακρόν αποδείχτηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει, ενώ οι ακροδεξιοί πήραν πολύ λιγότερες ψήφους απ’ όσες αναμένονταν, με την αριστερή συμμαχία να πετυχαίνει έναν εκλογικό θρίαμβο!
Βέβαια, αυτή η νίκη του Μακρόν και των όμορων κεντροαριστερών δυνάμεων είναι πύρρειος σε έναν μεγάλο βαθμό.
Γιατί; Διότι η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση αύξησε τις έδρες της κατά 50%, ενώ φαίνεται να είναι το μόνο ισχυρό αυτόνομο κόμμα στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας.
Αυτό, σε συνδυασμό με την εύθραυστη ισορροπία που χαρακτηρίζει τους υπόλοιπους «συνδυασμούς», οι οποίοι σχηματίστηκαν μέσα στον πανικό του φόβου που λέγαμε, ίσως δημιουργήσει μεγάλη πολιτική αστάθεια στο επόμενο διάστημα.
Το 2027 η Γαλλία έχει προεδρικές εκλογές, και αν μετρήσουμε τα πρόσφατα κουκιά, τότε θα δούμε πως η Εθνική Συσπείρωση πήρε περίπου 10 εκατομμύρια ψήφους, ενώ οι υπόλοιποι συνδυασμοί περίπου 14 εκατομμύρια συνολικά.
Κάτι που προκαλεί από τώρα δέος σε όλους εκείνους που τρέμουν στο ενδεχόμενο να ξαναδούν τη γαλλική ακροδεξιά στην εξουσία, για πρώτη φορά μετά τον Β’ΠΠ.
Για να γίνει αυτό που έγινε, οι «δημοκρατικές» δυνάμεις της Γαλλίας χρησιμοποίησαν βρώμικα κόλπα, όπως π.χ. η απόσυρση από τις εκλογές πάνω από 200 υποψηφίων σε περιφέρειες όπου η ακροδεξιά είχε σαφές προβάδισμα. Με σκοπό ο ψηφοφόρος να έχει μια ξεκάθαρη επιλογή: Φασισμό ή αντιφασισμό. Τόσο απλά.
Και το κόλπο πέτυχε. Όπως είχε πετύχει και το μακρινό 2002, όταν ο πατέρας της Μαρίν Λεπέν, ο ιδρυτής του κόμματός της (που η ίδια τον έδιωξε από αυτό, λόγω αντισημιτισμού), κόντευε να νικήσει τον Ζακ Σιράκ… το θυμάται κανείς;
Όπως και να έχει, άσχετα με την πρόσκαιρη νίκη επί της ακροδεξιάς, οι νέες αυτές «ανίερες» συνεργασίες που προέκυψαν εναντίον της Λεπέν, όχι μόνο τρέφουν μεγάλη αντιπάθεια η μία για την άλλη, αλλά το NFP φερειπείν έχει δεσμευτεί να ανατρέψει πάγιες πολιτικές του Μακρόν, όπως τη φορολόγηση του πλούτου, και την ηλικία συνταξιοδότησης. Κάτι που από μόνο του ήδη προκαλεί ανησυχία σε όλους τους μετριοπαθείς κεντρώους κ.ά.
Κοιτάζοντας πάλι στο παρελθόν, το οποίο πάντα αποτελεί πυξίδα του μέλλοντος, όπως το 2002 με τον Σιράκ, έτσι και το 2017, και τέλος το 2022, η γαλλική αριστερά στήριξε τον Μακρόν προκειμένου αυτός να νικήσει τη Λεπέν.
Τώρα όμως, ως ο ισχυρότερος πλειοψηφικός συνδυασμός, καλείται να παίξει τον ρόλο του κυβερνητικού παράγοντα, και όχι εκείνον του στηρικτικού βραχίονα.
Θυμόσαστε τι πάθαμε εμείς όταν ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% έγινε κυβέρνηση;
Τα πάντα όλα… μέχρι που οι ιδεοληψίες στέρεψαν, και η πραγματικότητα κέρδισε την κατσαπλιάδικη νοοτροπία.
Κάπως έτσι βλέπω να συμβαίνει και στη Γαλλία.
Και μπορεί οι Γάλλοι αριστεροί, μέσα στη γενική θολούρα του μυαλού τους (όπως και οι δικοί μας) να θεωρούν πως πέτυχαν μια μεγάλη νίκη επί του φασισμού, οργανώνοντας το αριστερό μέλλον της χώρας τους, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Τα εκατομμύρια των Γάλλων που ψήφισαν την ακροδεξιά, μεταξύ τους απλοί εργαζόμενοι πολίτες, δεν το έκαναν επειδή είναι ναζιστές ή ρατσιστές, ή τους λείπει ο Φιλίπ Πετέν, αλλά επειδή, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι, έχουν μπουχτίσει από την ανεξέλεγκτη (λαθρο)μετανάστευση, την εγκληματικότητα, την ατιμωρησία, την περιθωριοποίηση του απλού νορμάλ πολίτη, και τις διάφορες «ατζέντες», που η μια ξεπερνάει την άλλη σε προχωρημένη βλακεία.
Είπαμε, πολιτική ορθότητα: Ο φασισμός του 21ου αιώνα…
Γι’ αυτό λοιπόν στοιχήθηκαν πίσω από, και ψήφισαν την ακροδεξιά.
Επειδή οι αριστεροί και οι κεντρώοι, όχι μόνο δεν κάνουν κάτι για να αποτρέψουν τα παραπάνω, αλλά τα στηρίζουν (και ξανά, θυμηθείτε τα δικά μας εδώ, με τους γάμους των γκέιδων, τη θεσμοθετημένη ατιμωρησία των κακοποιών, κλπ).
Παλιά, υπήρχε μια περίεργη θεωρία στους κόλπους της αριστεράς, όπου το μέλλον θα διαμορφωνόταν όχι από το προλεταριάτο, όπως ήθελε ο κλασικός Μαρξισμός-Λενινισμός, αλλά από το… λούμπεν προλεταριάτο.
Από εκείνους δηλαδή που είναι τόσο απεγνωσμένοι και τόσο περιθωριοποιημένοι, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Ποιοι είναι αυτοί σήμερα στη νέα Ευρώπη, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις ατζέντες των ελίτ που λέγαμε;
Οι πραγματικά αγανακτισμένοι, και οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με τη σύγχρονη αριστερά, αλλά τη σιχαίνονται κιόλας εξαιτίας όλων αυτών που στηρίζει.
Και επειδή όλοι αυτοί ψηφίζουν, μαντέψτε τι έχει να γίνει στο εγγύς μέλλον…
Πρώτα στη Γαλλία, κι αργότερα κι αλλού. Ίσως και εδώ.
Όσο οι κυβερνώσες ελίτ της ΕΕ αγνοούν τα πραγματικά προβλήματα των «κανονικών» πολιτών, τόσο θα φουντώνει ο θυμός τους, και τόσο θα τροφοδοτούνται ακροδεξιά σχήματα που θα υπόσχονται ακροδεξιές λύσεις.
Δυστυχώς…
