«Δεξιόστροφες» και «αριστερόστροφες» παραμυθίες

Τον τελευταίο καιρό,  ακούμε πως η «Ευρώπη στρέφεται στα δεξιά»,  φοβόμαστε  μην εκλεγεί η «ακροδεξιά», θεωρούμε τελειωμένη την «αριστερά», η ΝΔ έχασε οπαδούς γιατί «στράφηκε στο κέντρο»,  ο ΣΥΡΙΖΑ   πασχίζει να γίνει «κέντρο», κατηγορούν το ΚΚΕ   ότι γέρνει «δεξιά»,  μη ψηφίζοντας το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και λοιπά τέτοια.  Αλλά τι  ακριβώς σημαίνουν πλέον αυτοί οι πολιτικοί όροι; Νομίζουμε πως όχι μόνο δεν σημαίνουν τίποτα, πολλώ μάλλον υπό τις σημερινές συνθήκες, αλλά επί πλέον χρησιμοποιούνται δημαγωγικώς, παραπλανώντας τους λαούς.

Ας δούμε τη διαδρομή των όρων «δεξιά» και «αριστερά». Αυτοί εισήχθησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο μετά τη συντακτική συνέλευση της επαναστατημένης Γαλλίας το 1789. Οι ακραιφνώς βασιλικοί κάθισαν  δεξιά του Βασιλέως Λουδοβίκου, ενώ στα αριστερά αυτοί που ήταν περισσότερο δημοκρατικοί και δεν συμφωνούσαν ο βασιλεύς να έχει κυριαρχικό δικαίωμα βέτο,  στις αποφάσεις της Βουλής. Με άλλα λόγια, οι δεξιοί  ήταν υπέρμαχοι του ισχυρού κεντρικού κράτους, οι αριστεροί υπέρ της γνώμης της Βουλής, δηλαδή του λαού.  Τα πράγματα όμως άλλαξαν, με την επικράτηση   του κρατισμού στην πρώην ΕΣΣΔ, η οποία μάλιστα, για να δικαιολογήσει τη συγκέντρωση της εξουσίας σε ένα και μόνο κόμμα, προέτασσε  τον εγγενώς αντιφατικό  όρο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Από την άλλη μεριά, η λεγόμενη Δύση είχε προ πολλού αρχίσει να υιοθετεί τον κοινωνικό και οικονομικό φιλελευθερισμό -σε αντίθεση με τη τσαρική Ρωσία-   και   να αναζητά  εμβάθυνση της Δημοκρατίας, δηλαδή τη συμμετοχή των λαών στις πολιτικές εξουσίες. Τούτο τουλάχιστον επεδίωκαν οι Γάλλοι διαφωτιστές του 18ου αιώνα και έτσι προσανατολίστηκε  η ευρωπαϊκή πολιτική των επομένων αιώνων.

Η εμφάνιση κάποια στιγμή του όρου «πολιτικό κέντρο»,  σήμανε την επιλεκτική χρήση κρατικιστικών και περισσότερο δημοκρατικών μεθόδων, που ονομάσαμε φιλελευθερισμό.  Μελετώντας όμως την εργογραφία του θεμελιωτή του φιλελευθερισμού  Άνταμ Σμιθ,  ο φιλελευθερισμός  θεμελιώθηκε περισσότερο ως «κέντρο».  Ο σημερινός νέο-φιλελευθερισμός,   ουδόλως απηχεί το πνεύμα, αλλά ούτε και το γράμμα, των έργων   του Άνταμ Σμιθ. Επισημαίνουμε πως το ευαγγέλιο του φιλελευθερισμού, ο    «Πλούτος των Εθνών», γράφτηκε μετά τη «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων», το οποίο  αποτελεί,  τρόπον τινά,  προϋπόθεσή του.

Εν πάση περιπτώσει, όλοι αυτοί οι όροι χρησιμοποιήθηκαν έκτοτε δημαγωγικώς. Οι πράξεις «δεξιών»,  «αριστερών», «κεντρώων» και τα παράγωγά τους, δεν δικαιολογούσαν τη διάκρισή τους με τους όρους αυτούς.  Ιδίως μετά την  εποχή του Jacques Delors, που φάνηκε πράγματι να δημιουργείται μία δημοκρατική Ευρωπαϊκή πολιτική ταυτότητα,   επεκράτησε το πολιτικό χάος, κυριολεκτικώς. Μπερδεύτηκαν αριστεροί, δεξιοί, ακροδεξιοί, σοσιαλιστές και κεντρώοι, σε σημείο που δύσκολα χαρακτήριζες κάποια πολιτική πρακτική με τους ανωτέρω όρους.  Άλλωστε και τα πολιτικά στελέχη μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο, με ιδιαίτερη άνεση και ανεκτικότητα από τους πρώην αντιπάλους τους.

Με άλλα λόγια, οι προβαλλόμενοι όροι δεξιά, αριστερά και τα λοιπά, χρησιμοποιούνται δημαγωγικώς, στερούμενοι νοήματος. Αν έρθουμε στα καθ’ ημάς, ή θα γελάσουμε ή θα κλάψουμε με την αφέλειά μας. Τα κατά δήλωσή τους αριστερά κόμματα,  αναλίσκονται στο να κατηγορεί το ένα το άλλο για έλλειψη αριστεροσύνης. Η συνεργασία του δηλωμένου ως αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με τον δηλωμένο ως δεξιό Καμμένο,  έγινε με ιδιαίτερη ευκολία, ενώ η συνεργασία του με την αριστερή Κωνσταντοπούλου, αλλά και με τους «αριστερούς» που έφυγαν κάνοντας δικό τους κόμμα, φαίνεται αδύνατη.  Κορωνίδα αποτελεί η δήλωση   σοσιαλίστριας πολιτικού  πως «η Ευρώπη θα αλλάξει χρώμα», ρήση ακραία ρατσιστική, η οποία όμως   δεν ενόχλησε κανένα. Όπως  ουδείς ενοχλήθηκε όταν «σοσιαλιστής» αρχηγός  υπέγραψε τις «βάσεις του θανάτου», κάτι το οποίον ο προηγούμενος «δεξιός» πρωθυπουργός δεν τολμούσε να κάνει. Αργότερα,    η «πρώτη φορά αριστερά» παραχώρησε το Αιγαίο σε αυτούς που πριν εκλεγεί χαρακτήριζε σαν   «φονιάδες των λαών» και πούλησε όλα τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της χώρας, σε αυτούς που «έστελνε σπίτι  τους», «Merkel go home».

Θυμάμαι τον πρώην ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος της Γαλλίας, Georges Marcais, που τελείωνε τις ομιλίες του ζητώντας επευφημία της χώρας του: «vive la France», «Ζήτω η Γαλλία». Σήμερα αυτό απαγορεύεται. Αν κάποιος πολιτικός εκφωνήσει σήμερα μία τέτοια ομιλία στη χώρα μας, θα χαρακτηριστεί ως ακροδεξιός. Τα κόμματα εξουσίας εξυπηρετούνται χαρακτηρίζοντας συλλήβδην ομάδες συμπολιτών μας σαν «ακροδεξιούς», όταν εκφράζουν την αγάπη στην πατρίδα τους και πίστη στον προαιώνιο τρόπο ύπαρξης των κοινωνιών και των ανθρώπων, με οικογένειες που αποτελούνται από μητέρα, πατέρα και τα παιδιά τους. Περιέργως σε αυτό την έχουν γλυτώσει οι «ορθόδοξοι αριστεροί», το  ΚΚΕ. Τη γλύτωσε και η  αριστερή «Πλεύση Ελευθερίας», που εναντιώθηκε στη «συμφωνία των Πρεσπών».

Είναι φανερό πως σήμερα οι χώρες αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα, κυρίως   του τρόπου παρουσίας τους εντός του άκρως ανταγωνιστικού και αβέβαιου διεθνούς  τοπίου. Από αυτό εξαρτάται εν πολλοίς η οικονομία της χώρας τους και η ευημερία των πολιτών.  Όμως, «των οικιών ημών εμπιπραμένων,  ημείς άδομεν».  Σήμερα η Ευρώπη, αντί   να επιδιώκει να επέλθει ειρήνη στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας, όπως  επιδιώκει -ή δήθεν επιδιώκει- να επέλθει ειρήνευση στον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης, επιδιώκει την πάση δυνάμει συνέχισή του. Παραβλέπει πως από  τον πόλεμο αυτόν βλάπτεται οικονομικώς, σε αντίθεση με τις   ΗΠΑ που ωφελούνται και  που  τον προκάλεσαν (ευθύνονται εν πολλοίς, καθ’ ομολογίαν των σπουδαιοτέρων πολιτικών αναλυτών της, συμπεριλαμβανομένου του Κίσινγκερ). Παραβλέπει   η Ευρώπη πως χάνει   έναν πολύτιμο και πλούσιο μέχρι τώρα συνέταιρο και πως εξ αιτίας αυτού έχει περιέλθει σε οικονομική κρίση. Όλοι αποδίδουν την οικονομική  κρίση στον πόλεμο αυτόν, αλλά δεν κάνουν  τίποτα για να τον σταματήσουν. Όλως αντιθέτως, πασχίζουν να συνεχιστεί, με αποτέλεσμα να τίθεται  η Ευρώπη αντιμέτωπη μιας πανίσχυρης ανατολικής συμμαχίας. Βλακεία ή δουλική συμπεριφορά προς τις ΗΠΑ, που θυσιάζουν τον Ουκρανικό λαό και στρατό,  σε ένα δι’ αντιπροσώπου πόλεμό της με τη Ρωσία ; ή και τα δύο αυτά μαζί ; Αυτό το ζήτημα ουδόλως συζητήθηκε κατά τις πρόσφατες εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ιδίως στη χώρα μας. Θεωρούμε δεδομένο πως πρέπει και εμείς να συνδράμουμε -με το υστέρημά μας, στην κυριολεξία- στη συνέχιση του πολέμου αυτού.      Αλήθεια,  γιατί δεν δείξαμε τον ίδιο ζήλο,   όταν η Τουρκία εισέβαλε και κατέκτησε τη μισή Κύπρο; Γιατί τότε αδιαφόρησαν οι δυτικοί σύμμαχοί μας; Η Ουκρανία άλλωστε «κείται μακρύτερα»….

Ίσως το κρισιμότερο ζήτημα,  που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα η «Δύση», είναι αυτό της «κουλτούρας ακύρωσης», γνωστή και ως «woke». Η Δύση μένει χωρίς ταυτότητα και έτσι η Ανατολή,  στηριγμένη στις υπαρξιακές θεμελιώσεις  της, απειλεί την ίδια την αυτόνομη ύπαρξή της, με ήδη ορατά τα αποτελέσματα. Τι κάνουν εδώ η δήθεν δεξιά και η δήθεν αριστερά;  Με ποιους είναι; Το γάμο ομόφυλων ζευγαριών -και οσονούπω τη νομιμοποίηση της μετατροπής της γυναίκας σε παραγωγό παιδιών και μητέρα μιας ημέρας- τον εισήγαγε και τον ψήφισε η δεξιά, ενώ από την αριστερά και το κέντρο, δεν τον ψήφισε  το ΚΚΕ.  Αποτελεί αντίφαση τα περισσότερα αριστερά κόμματα, μετά χαράς και ανακουφίσεως  -όπως θα έλεγε ο Χάρρυ Κλίν-   αφ΄ενός να μάχονται για τους ΛΟΑΤΚΙ+, αφ΄ετέρου να αμύνονται των δικαιωμάτων των μεταναστών, που επιθυμούν να τους πετάξουν  από το παράθυρο. H woke σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών από το νηπιαγωγείο, κατ’ υπόδειξη του «πολυπολιτισμικού» ΠΟΥ, η οποία προφανώς και είναι κρίσιμη για τον μελλοντικό τρόπο ύπαρξης των δυτικών κοινωνιών -γιατί οι ανατολικές θα τους γράψουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους-, αποφασίστηκε μετεκλογικώς, εν αγνοία των προεκλογικώς καλουμένων να αποφασίσουν τι να ψηφίσουν.  Αν κάποιο κόμμα υποσχόταν πως θα αποφάσιζε την κατάργηση των όρων πατέρας και μητέρα, αντικαθιστώντας τους με τους όρους γονέας 1 και γονέας 2,  πόσους ψήφους άραγε θα ελάμβανε;