«Καθώς η πόλη ίδρωνε μέσα σε ένα κύμα καύσωνα, κατέβηκα στο καμίνι που ήταν το μετρό της Νέας Υόρκης και εγκατέλειψα το Μανχάταν για την καταπραϋντική αύρα της παραλίας του Κόνι Άιλαντ» γράφει η Julia Hammond στο BBC Travel.
«Το παραθαλάσσιο λούνα παρκ του Μπρούκλιν είναι ένα μείγμα κιτς και φιλικής προς την οικογένεια διασκέδασης: ο ξύλινος πεζόδρομος και η χρυσή άμμος του είναι γεμάτα με βόλτες, παιχνίδια και εστιατόρια που εξυπηρετούν τους σκληρά εργαζόμενους Νεοϋορκέζους για περισσότερο από έναν αιώνα. Στη γωνία των λεωφόρων Surf και Stillwell, είδα ένα κύμα παραθεριστών να παρατάσσονται κάτω από ψηλές, λευκές πινακίδες με το όνομα «Nathan’s Famous» που διαφημίζει περήφανα: «Αυτό είναι το αυθεντικό: Φρανκφούρτης παγκοσμίου φήμης από το 1916″.
»Ωστόσο, μόλις δύο τετράγωνα μακριά, εντόπισα μια άλλη πινακίδα που ήταν προσαρτημένη σε ένα μικρό κατάστημα ακριβώς δίπλα στο ιστορικό τρενάκι Cyclone και έγραφε: «Feltman’s of Coney Island: Το αυθεντικό χοτ ντογκ – 1867″».
Ο αρτοποιός από τη Γερμανία
«Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευα ότι τα χοτ ντογκ του Coney Island άρχιζαν και τελείωναν με το Nathan’s, το όνομα του οποίου είναι συνώνυμο με το παραθαλάσσιο θεματικό πάρκο για όσο καιρό μπορεί να θυμηθεί κανείς. Αλλά ενώ το Nathan’s καυχιέται ότι είναι «το αυθεντικό», αποδεικνύεται ότι δεν ήταν καν η πρώτη εταιρεία στον πεζόδρομο που έψησε χοτ ντογκ» συνεχίζει την περιγραφή της η Julia Hammond στο BBC Travel.
«Σύμφωνα με τον γεννημένο στο Μπρούκλιν και ιστορικό του Coney Island, τον Michael Quinn, ένας Γερμανός μετανάστης ονόματι Charles L Feltman σερβίριζε χοτ ντογκ στην πολυσύχναστη λωρίδα δεκαετίες πριν από τη δημιουργία του Nathan’s.
»Ο Feltman ήρθε στις ΗΠΑ το 1856. Όπως πολλοί Γερμανοί μετανάστες εκείνης της εποχής, έφερε μαζί του την αγάπη του για τα λουκάνικα Φρανκφούρτης που ήταν συνηθισμένα στην πατρίδα του. Εκπαιδευμένος αρτοποιός, ο Feltman άνοιξε έναν φούρνο στο Μπρούκλιν το 1865 και κέρδιζε αξιοπρεπώς τα προς το ζην παραδίδοντας πίτες σε επιχειρήσεις του Coney Island από ένα καροτσάκι, ενώ παράλληλα πουλούσε μύδια».
Δείτε το σχετικό βίντεο
Ζεστό φαγητό κι όχι κρύο
«Καθώς ο νεοανοιγμένος σιδηρόδρομος Coney Island and Brooklyn Railroad έφερνε πολύ περισσότερο κόσμο στην παραλιακή περιοχή από το Μανχάταν στα τέλη της δεκαετίας του 1860, οι πελάτες έλεγαν στον Feltman ότι ήθελαν να φάνε ζεστό φαγητό, όχι κρύα μύδια, σύμφωνα με τον Richard F Snow, πρώην συντάκτη του American Heritage Magazine. Έτσι, το 1867, ο Feltman κάλεσε τον τροχοποιό που είχε αρχικά κατασκευάσει το καρότσι του και του ζήτησε να το τροποποιήσει. Ο τεχνίτης κατασκεύασε μια προσαρμοσμένη ξυλόσομπα για το μαγείρεμα λουκάνικων και ένα μεταλλικό κουτί για το ζέσταμα του ψωμιού.
»Εκείνο το καλοκαίρι, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του έθνους ανακάμπτει από τον εμφύλιο πόλεμο, ο Feltman έσπρωξε το καρότσι του στην άμμο του Coney Island, πουλώντας σχεδόν 4.000 «Coney Island red hots» σε μακρύ ψωμάκι με την υπογραφή του για ένα πεντάλεπτο το καθένα.
»Ήταν αυτό το ψωμάκι, μια παραλλαγή του τρόπου με τον οποίο σερβίρονταν τα λουκάνικα στη Γερμανία χωρίς ψωμί, που έκανε το λουκάνικο να τρώγεται εύκολα στην παραλία. Ο όρος «χοτ ντογκ» δεν θα επινοούνταν για μερικά χρόνια ακόμα, αλλά η αμερικανική παραλιακή εκδοχή του Feltman για τη γερμανική σπεσιαλιτέ της μπυροσυντροφιάς αποδείχθηκε μια καυτή επιτυχία» εξηγεί η Julia Hammond στο BBC Travel.
40.000 red hots την ημέρα
«Το 1871, ο Feltman νοίκιασε ένα μικρό παραθαλάσσιο οικόπεδο στη West 10th Street και άνοιξε ένα εστιατόριο με την ονομασία Feltman’s Ocean Pavilion. Με την επιτυχία ήρθε και η επέκταση, και μέχρι το γύρισμα του αιώνα, το ταπεινό καρότσι με τις πίτες του Feltman είχε εξελιχθεί σε μια ολοκληρωμένη αυτοκρατορία που εκτεινόταν σε ένα ολόκληρο τετράγωνο – με εννέα εστιατόρια, τρενάκι του τρόμου, καρουζέλ, αίθουσα χορού, υπαίθριο κινηματογράφο, ξενοδοχείο, μπυραρία, λουτρά, περίπτερο και αλπικό χωριό που κάποτε φιλοξένησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ William Howard Taft.
»Σύμφωνα με τους Sharon Seitz και Stuart Miller στο βιβλίο τους The Other Islands of New York City, ο Feltman έπεισε ακόμη και τον Andrew Culver, πρόεδρο του Prospect Park and Coney Island Railroad, να παρατείνει το πρόγραμμα του νέου του σιδηροδρόμου, ώστε οι πελάτες να μπορούν να μείνουν στο Feltman’s για δείπνο. Στο αποκορύφωμά του, το Feltman’s κατάφερνε να παράγει έως και 40.000 red hots την ημέρα, καθώς και δείπνα με θαλασσινά στο πιο υγιεινό περιβάλλον του συγκροτήματος Ocean Pavilion.
»Ο Feltman πέθανε το 1910 ως πλούσιος άνθρωπος. Η εταιρεία του, την οποία μέχρι τότε διαχειρίζονταν οι γιοι του Charles και Alfred, απασχολούσε περισσότερους από 1.000 υπαλλήλους, και τη δεκαετία του 1920, το Feltman’s θεωρούνταν το μεγαλύτερο εστιατόριο στον κόσμο» συνεχίζει η Julia Hammond στο BBC Travel.
Ο Feltman ήρθε στις ΗΠΑ το 1856. Όπως πολλοί Γερμανοί μετανάστες εκείνης της εποχής, έφερε μαζί του την αγάπη του για τα λουκάνικα Φρανκφούρτης που ήταν συνηθισμένα στην πατρίδα του
Μετά τη Μεγάλη Ύφεση
«Εν μέσω αυτής της άνθησης στις αρχές του 20ού αιώνα, η οικογένεια Feltman προσέλαβε έναν Πολωνό μετανάστη, τον Nathan Handwerker, η δουλειά του οποίου ήταν να κόβει τα ρολά. Σύμφωνα με τον Lloyd Handwerker (εγγονό του Nathan) στο βιβλίο του Famous Nathan, αφού δύο φίλοι ενθάρρυναν τον Handwerker να ανοίξει τη δική του επιχείρηση με κόκκινα ζυμαρικά, μερικές φορές κοιμόταν στο πάτωμα της κουζίνας στου Feltman για να εξοικονομήσει χρήματα. Στη συνέχεια, το 1916, οπλισμένος με ένα δάνειο 300 δολαρίων και τη συνταγή της οικογένειας της συζύγου του, ο Handwerker άνοιξε το δικό του μαγαζί μόλις λίγα τετράγωνα μακριά από τον παλιό του εργοδότη.
»Ο Handwerker συνειδητοποίησε ότι για να ανταγωνιστεί έπρεπε να απευθυνθεί στις μάζες, οπότε πούλησε τα χοτ ντογκ του ένα πεντάλεπτο το καθένα, ανταγωνιστικά προς το Feltman’s, που μέχρι τότε χρέωσε μια δεκάρα για τα δικά του.
»Μετά από μια δύσκολη πορεία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια Feltman πούλησε τελικά την επιχείρησή της τη δεκαετία του 1940. Οι νέοι ιδιοκτήτες συντηρούσαν μια επιχείρηση της οποίας το σλόγκαν κάποτε ήταν «ο τροφοδότης εκατομμυρίων», πριν κλείσει οριστικά τις πόρτες της το 1954. Για πρώτη φορά μετά από πάνω από μισό αιώνα, το Nathan’s ήταν το μόνο χοτ ντογκ που έπρεπε να υπολογίζει κανείς στον πεζόδρομο του Coney Island, και οι πολλοί οπαδοί των μεγαλύτερων και πιο ζουμερών λουκάνικων του Feltman έμειναν πεινασμένοι» παραθέτει τα στοιχεία της έρευνάς της η Julia Hammond στο BBC Travel.
Πηγή: Hellas-now
