Ένα από τα πολλά καλά τα οποία μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον χαρακτήρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν και η εγκράτεια του. Πολύ πιο σημαντικό από το να νικά τους εχθρούς του θεωρήθηκε το να νικά τα πάθη του. Με την εγκράτεια του σώθηκε από πολλούς κινδύνους αλλά και πολλές δυστυχίες,όπως εξάλλου και κάθε άνθρωπος ο οποίος ζει με γνώμονα το σωστό και το δίκαιο νικώντας τα πάθη του.
Και πολύ χειρότερο, έλεγε ο φιλόσοφος Πυθαγόρας, να είμαστε σκλάβοι των παθών μας , παρά σκλάβοι των τυράννων. Εκείνος ο οποίος κυριεύεται από τα πάθη του δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος αλλά θα κυριεύεται πάντοτε από αυτά.
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Μικρά Ασία, διόρισε βασίλισσα της Καρίας την Άδαν, αυτή ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, έστελνε καθημερινά προς αυτόν φαγητά αλλά και διάφορα ζυμαρικά. Στο τέλος του έστειλε και τους καλύτερους μάγειρες και αρτοποιούς της θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δείξει την ευγνωμοσύνη της προς τον μεγάλο της ευεργέτη.
Αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος, ούτε τα ωραία πιάτα δοκίμασε αλλά ούτε τους μάγειρες δέχτηκε. Είπε ότι τους καλύτερους μάγειρες τους έδωσε ο παιδαγωγός του Λεωνίδας, και ήταν ο πρωινός περίπατος χαρακτηρίζοντας τον το νοστιμότατο γεύμα του και η ολιγοφαγία, ανοίγοντας την όρεξη για το δείπνο του.
Ενώ περνούσε με το ιππικό του μέσα από άνυδρους τόπους, και χωρίς νερό, κατά την καταδίωξη του Δαρείου, βασιλιά της Περσίας, και ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι αναβάτες διψούσαν πολύ. Τότε μερικοί Μακεδόνες στρατιώτες που είχαν βρει νερό το μετέφεραν μέσα στα κράνη τους.
Οι Μακεδόνες, όταν είδαν τον Μέγα Αλέξανδρο να υποφέρει από δίψα, έδωσαν πρόθυμα το νερό τους στον βασιλιά. Ο Αλέξανδρος λαμβάνει το νερό στο χέρι, αλλά όταν γύρισε τα μάτια του προς το ιππικό του, είδε ότι το νερό δεν αρκεί για όλους, οπότε χωρίς να το ακουμπήσει στα χείλη του το επέστρεψε προς τους στρατιώτες, λέγοντας τους πως δεν μπορεί αυτός να πίνει ενώ όλοι οι υπόλοιποι Μακεδόνες να διψούν.
Βλέποντας την εγκράτεια του οι στρατιώτες του τον θαύμασαν πολύ και νιώθοντας την αγάπη του για εκείνους ξέχασαν και την δίψα τους αλλά και την κούραση τους και αμέσως μετά αφού μαστίγωσαν τα άλογα τους φώναξαν: «Εμπρός με αυτόν τον αρχηγό ούτε δίψα νιώθουμε ούτε κόπους, αλλά ούτε ότι είμαστε θνητοί πιστεύουμε».
Κατά την πορεία του Αλεξάνδρου μέσα στην έρημο, κάποια στιγμή συναντά έναν στρατιώτη ο οποίος ήταν κάθιδρος και κουρασμένος.μεταφέροντας το βασιλικό ταμείο με τους δασμούς από τις διάφορες επαρχίες. Βλέποντας τον ρώτησε τι μεταφέρει και είναι τόσο κουρασμένος. Εκείνος αποκρίθηκε ότι μεταφέρει το Βασιλικό ταμείο, τότε αμέσως ο Μέγα Αλέξανδρος τον διέταξε να πάρει ένα μέρος του ταμείου και να το στείλει στην οικογένεια αναγνωρίζοντας τον μεγάλο του κόπο.
Ο Αλέξανδρος υπήρξε αγνός και εγκρατής.
Ο Πλούταρχος τον έλεγε «ἄτρωτον ἐπιθυμίας» ενώ ο Αδριανός «ἐγκρατέστατος τῶν ἡδονῶν τοῦ σώματος» («Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», 28,2)
Ποτέ δεν πλησίασε γυναίκα ούτε γνώρισε άλλη πριν το γάμο του, γιατί θεωρούσε πως το χρέος του ήταν να νικά του εχθρούς του «βασιλικώτερον τὸ κρατεῖν ἑαυτοῦ τοῦ νικᾶν τοὺς πολεμίους» («Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», 21,7)
Απαιτούσε από τους στρατιώτες του να μην μιλάν άσχημα στις γυναίκες αιχμαλώτους αλλά ούτε να τους λένε καν υπονοούμενα , αντιθέτως να τις σέβονται σαν κορίτσια τα οποία ζουν μέσα σε ιερούς ναούς και Παρθενώνες. («Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», 21,5).
Όταν ο Παρμενίων τον προέτρεψε να πλαγιάσει με μια όμορφη γυναίκα, εκείνος αποκρίθηκε, βλέποντας την ομορφιά εκείνης της γυναίκας ότι «τὸ τῆς ἰδίας ἐγκρατείας καὶ σωφροσύνης κάλλος» («Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», 21,9-11).
Ο Μεγας Βασσίλειος διηγείτε το εξης:
Μετά την μάχη στα Γαυγάμηλα μπήκε μαζί με τον Ηφαιστίωνα στην σκηνή όπου βρισκόταν οι γυναίκες του Βασιλικού οίκου του Δαρείου. Μεταξύ των οποίων ήταν η μητέρα του , η γυναικά του , η οποία θεωρούταν η ομορφότερη γυναικά της Περσίας εκείνη την εποχή, αλλά και οι δύο πανέμορφες κόρες του Δαρείου. Μπαίνοντας έσκυψε το κεφάλι του προς την γη. Όταν αργότερα βγήκαν από την σκηνή και ενώ ο φίλος του είχε απορήσει αυτός αποκρίθηκε, ότι είναι αδύνατον για κάποιον που να θέλει να κυριεύσει τον κόσμο να υποδουλωθεί από την ομορφιά μιας γυναικάς, («αἰσχρὸν εἶναι κρίνων τὸν ἄνδρα ἑλόντα ὑπὸ γυναικῶν ἡττηθῆναι»).
Αφού παρατηρήσετε τις πηγές θα δείτε ότι οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται από το ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Δ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΑΘΗΝΑΙ, 1959, θα διαπιστώσετε την διδασκόμασταν στο σχολείο πριν από χρόνια και τι διδασκόμαστε σήμερα.
Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
Πηγή: Hellas-now
