Του Μανώλη Κοττάκη
Από το 2010 και μετά, όταν η Ελλάς υπέγραψε τα Μνημόνια και μπήκε στη μεγάλη οικονομική κρίση, το πολιτικό σύστημα πασχίζει ν’ «αναστηθεί» με διάφορες πατέντες: Με μικρά κόμματα αμορτισέρ ως συμπληρωματικά σχήματα εξουσίας, με κάπως μεγαλύτερα κόμματα που θυμίζουν, αλλά δεν είναι οι παρατάξεις εξουσίας της Μεταπολίτευσης, με εισαγόμενους σωτήρες εξ Αμερικής, γενικώς δεν υπάρχει συνταγή που να μην έχει εφαρμοστεί για την ανάταξή του.
Προσώρας αναθαρρήσαμε και θεωρήσαμε ότι το 40% που έλαβε η Ν.Δ. στις εκλογές του 2019 και το 32% που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ μας «γύριζαν» επιτέλους στις παλαιές καλές εποχές της σταθερότητας όταν το σύστημα είχε τον βασικό παίκτη του, αλλά είχε και την εναλλακτική του. Τη λύση του. Το «ανταλλακτικό» του.
Ωστόσο η Ν.Δ. θέλησε να «σκοτώσει» με το ζόρι την εναλλακτική στις εκλογές του 2023 καταβυθίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στα τάρταρα του 17%, χωρίς να υπολογίζει αυτό που την προειδοποιήσαμε από την πρώτη στιγμή: ότι η στρατηγική του ενάμισι κόμματος αφαιρεί από την πολιτική ζωή την ισορροπία της (balance) και υπονομεύει τη σταθερότητα.
Δεν πήρε ούτε έναν χρόνο για να επιβεβαιωθεί η κοινή λογική, ας μη θεωρηθεί ότι είπαμε κάτι πρωτότυπο. Χωρίς μπαμπούλα για αντίπαλο και με την αλαζονεία στο ζενίθ, η Ν.Δ. γκρεμίστηκε από το 41% στο 28%, ακολουθώντας το υπόλοιπο σαθρό πολιτικό σύστημα της ελάσσονος και της μείζονος αντιπολίτευσης στη μεγάλη καθίζηση.
Για να φθάσουμε πάλι πού; Ν’ αρχίσουμε ν’ αναζητούμε δύο εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές λύσεις με βάση τις παλαιές δοκιμασμένες και αποτυχημένες λογικές. Ήτοι: Να φέρουμε έναν εισαγόμενο σωτήρα από τις ΗΠΑ -ελάχιστα κολακευτική οπτική για την πατρίδα μας, ανάλογη αυτής που επικράτησε στα Βαλκάνια και στις μετασοβιετικές Δημοκρατίες από το 1989- ως συμπληρωματική δύναμη της Ν.Δ.
Αλλά ο νέος παίκτης με τον υπερβάλλοντα ζήλο του και τις καταγγελίες του σε θέματα διαφάνειας («πόθεν έσχες», μαύρο χρήμα) βυθίζει με τη δράση του ακόμα περισσότερο, αντί να βοηθήσει στην ανάταξη αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Άγνοια κινδύνου, από τη μία, ευλογία, από την άλλη.
Επόμενη λύση, ο ενιαίος φορέας της Κεντροαριστεράς. Ο οποίος όμως συστήνεται με παρότρυνση ποικιλώνυμων κέντρων με βασικό στόχο πολιτικής την αποκατάσταση του δικαίου του ανταγωνισμού που πράγματι έχει υποστεί στρεβλώσεις από την κυβερνητική πολιτική στήριξης σε ολιγοπώλια.
Σχήμα οξύμωρο βεβαίως να καλείται να επαναρρυθμίσει τους κανόνες λειτουργίας της αγοράς μια κεντροαριστερή παράταξη υπό τον κύριο Τσίπρα σωστό ως στόχος, πλην όμως ότι λείπουν από την εξίσωση οι πολίτες.
Τα κόμματα δεν ιδρύονται για να εκπροσωπούν επιχειρηματικά ή διατλαντικά συμφέροντα μόνον. Άλλες πληροφορίες πλασάρουν ως αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος τη δημιουργία μικρών δεξιών και αριστερών κομμάτων ως σφήνα ανάμεσα στα δύο «μεγάλα» για τη δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο.
Ό,τι και να σχεδιάζεται, ακόμα κι αν επικρατήσει προσκαίρως, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Ο κόσμος έχει πάρει είδηση τους «αυτοφωράκηδες» του συστήματος και βδελύσσεται τις νόθες λύσεις. Η εποχή διψά πλέον για νέες αναγνώσεις «έξω από το κουτί», που λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Όσο το σύστημα παραλείπει από την επίλυση της εξίσωσης τον λαό και επιχειρεί με αιμομιξίες τον περιορισμό του δημοκρατικού παιγνίου αποκλειστικά στα όρια μεταξύ πολιτικής και αγοράς τόσο θα φουντώνουν η αμφισβήτηση και η απονομιμοποίησή του.
Η αποχή δεν ήταν περιστασιακή εποχική διαμαρτυρία, αλλά βαρύ μήνυμα. Το πρώτο βήμα. Αν οι ταγοί μας δεν το λάβουν, η «πυρπόληση» θα έχει και συνέχεια.
