Η νεοπαγής θρησκεία του βεγκανισμού «βλέπει» πολλά, αλλά όχι την πραγματικότητα
Του Παναγιώτη Λιάκου
Σε χωρίον των Χανίων εσφάγη και εσουβλίσθη ταύρος στο πλαίσιο των εορτασμών του Αγίου Πνεύματος. Και μέγα τμήμα από το εκκλησίασμα του βεγκανισμού εξεμάνη, αντέδρασε, εξεδήλωσε urbi et orbi (στην πόλη και στον κόσμο) τον αποτροπιασμό του για τη «βαρβαρότητα» της πράξεως και τον απίστευτο «πρωτογονισμό» των συμμετεχόντων στη σφαγή του ταύρου και στο σούβλισμά του.
Σε μια πρώτη, εντελώς θεωρητική αντιμετώπιση του ζητήματος θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι αναμφιβόλως σκληρό να σφαγιάζεται οποιοδήποτε ζώο (και δεν έχει σημασία αν είναι βούβαλος ή απλός αλέκτωρ που πέπρωται να συναντήσει χοντρό, σαλτσωμένο μακαρόνι σε πορσελάνινο πιάτο). Σε πρακτικό επίπεδο, όμως, ούτως έχουσιν τα πράγματα. Οι άνθρωποι από αρχαιοτάτων χρόνων τρώνε κρέας, τους αρέσει, θεωρούν ότι τους καρδαμώνει, το πληρώνουν, μερικοί ασχολούνται με το εμπόριό του και άλλοι επαγγέλλονται το μαγείρεμα και το σερβίρισμά του. Από πού κι ως πού έχει κάποιος το δικαίωμα να γίνεται τροχονόμος στο πιάτο οποιουδήποτε και να θέτει απαγορεύσεις στο τι θα φάει, πώς, πότε και με ποια αφορμή – θρησκευτική ή εθνική γιορτή, γενέθλια, επέτειος, εγκαινιασμός δραστηριότητας κ.ά.;
Δεν είναι πιο βάρβαρες οι απαγορεύσεις από το να συμμετέχει μια θρησκευτική κοινότητα ή άλλη συλλογικότητα σε ένα δρώμενο, που περιλαμβάνει θυσία ζώου; Και ποιος βεβαιώνει τους αντιδρώντες ότι έχουν δίκιο; Από πού αντλούν τη νομιμοποίηση να κατακρίνουν με τόση δριμύτητα τους συμπολίτες τους;
Αν οι λατρευτές του βεγκανισμού αντιμετώπιζαν τα δικαιώματα των ταύρων εξίσου με εκείνα των ανθρώπων, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται καθημερινά μπροστά από την τουρκική πρεσβεία, που εκπροσωπεί διπλωματικά ένα μαφιόζικο κράτος, που πανηγυρίζει για τις γενοκτονίες και τις σφαγές που έχει διαπράξει;
Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που δεν παραβιάζεται η κείμενη νομοθεσία, έχουν δικαίωμα τα χωριά, οι πόλεις, οι περιφέρειες και η χώρα ολόκληρη να πράττουν κατά συνείδηση. Και οι πιστοί του βεγκανισμού μπορούν να λένε τα δικά τους, αλλά ουδείς μπορεί να τους εγγυηθεί ότι θα τους πάρει στα σοβαρά.
