Κάτι που θυμίζει πολύ την Ελλάδα στην πορεία της μέχρι την κρίση του δημόσιου χρέους της το 2010, συμβαίνει τώρα με την Ιταλία.
Μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 2009, οι αγορές έπεφταν… με τα μούτρα για να αγοράσουν ελληνικά κρατικά ομόλογα. Το έκαναν με χαμηλά επιτόκια, ακόμη και σε μια εποχή που τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη της χώρας ήταν άκρως ανησυχητικά.
Σήμερα, οι αγορές φαίνεται να πέφτουν «με τα μούτρα» για να αγοράσουν ιταλικά κρατικά ομόλογα με χαμηλά επιτόκια. Το κάνουν παρόλο που το δημόσιο χρέος της Ρώμης βρίσκεται σε μη βιώσιμο μονοπάτι και η οικονομία της παραμένει πιο κλειστή όσο ποτέ.
Μια μεγάλη διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας είναι το σχετικό μέγεθος των οικονομιών τους και του δημόσιου χρέους τους. Η οικονομία της Ιταλίας και το χρέος της, είναι περίπου 10 φορές μεγαλύτερα από αυτό της Ελλάδας. Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.
Εάν η ελληνική κρίση χρέους του 2010 ταρακούνησε τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, τι θα γινόταν σήμερα με μια ιταλική κρίση χρέους;
Πριν από την κρίση του ελληνικού δημοσίου χρέους, οι αγορές είχαν… πείσει τους εαυτούς τους ότι η ελληνική οικονομία θα συγκλίνει με αυτή των οικονομικών εταίρων της στην Ευρωζώνη.
Πλάσαραν επίσης το λανθασμένο επιχείρημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ότι σε μια νομισματική ένωση, τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μεμονωμένων χωρών-μελών, δεν είχαν σημασία.
Αυτή η συλλογιστική ώθησε τις αγορές να μειώσουν τις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, καθώς επιδίωκαν τα υψηλότερα επιτόκια που πρόσφερε η ελληνική κυβέρνηση σε σχέση με αυτά που πρόσφερε η γερμανική κυβέρνηση.
Το καθαρό αποτέλεσμα ήταν ότι ακόμη και μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, η διαφορά μεταξύ των ελληνικών και γερμανικών δεκαετών κρατικών ομολόγων, είχε περιοριστεί σε περίπου 150 μονάδες βάσης.
Στην προσπάθεια τους για απόδοση, οι αγορές «έκλεισαν τα μάτια» στη μη βιώσιμη πορεία στην οποία βρέθηκε η ελληνική οικονομία.
Δεν ήταν μόνο ότι το δημόσιο έλλειμμα είχε διευρυνθεί στο 15% του ΑΕΠ και το επίπεδο του δημόσιου χρέους είχε αυξηθεί σε πάνω από 125% του ΑΕΠ: Το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, είχε επίσης διευρυνθεί σε περισσότερο από 14%του ΑΕΠ.
Όπως γνωρίζουμε τώρα, όπως και τόσων άλλων χωρών που είχαν μη βιώσιμα υψηλά επίπεδα χρέους πριν, έτσι και η ελληνική περίπτωση υπερχρέωσης έληξε με δάκρυα.
Πράγματι, η Ελλάδα υπέστη οικονομική ύφεση που ήταν συγκρίσιμη με την παγκόσμια Μεγάλη Οικονομική Ύφεση του 1929!
Πίσω στο σήμερα, η Ιταλία βρίσκεται σε μια μη βιώσιμη πορεία δημόσιου χρέους. Στο 140% περίπου του ΑΕΠ, όχι μόνο ο λόγος του δημόσιου χρέους της Ιταλίας προς το ΑΕΠ είναι υψηλότερος από εκείνον της Ελλάδας τις παραμονές της κρίσης, αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το δημόσιο έλλειμμα της Ιταλίας ήταν κατά μέσο όρο περίπου 8% του ΑΕΠ.
Ταυτόχρονα, μετά από μια σύντομη οικονομική ανάκαμψη που προκλήθηκε από τις κρατικές δαπάνες, η ιταλική οικονομία επιστρέφει στον παλιό της κακό εαυτό.
Το ΔΝΤ προβλέπει την ιταλική οικονομική ανάπτυξη σε περίπου 0,75% τα επόμενα τρία χρόνια. Αυτό θα διατηρήσει τον δείκτη χρέους της Ιταλίας κοντά στο υψηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί ποτέ.
Μέχρι πρόσφατα, η ιταλική κυβέρνηση κρατιόταν «ζωντανή» από το τεράστιο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ και τα χαμηλά επιτόκια της. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, η ΕΚΤ αγόρασε το σύνολο των καθαρών χρηματοδοτικών αναγκών της ιταλικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, στις προσπάθειές της να ανακτήσει τον έλεγχο του πληθωρισμού, η ΕΚΤ τερμάτισε το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων. Αυτό θα πρέπει να εγείρει βασικά ερωτήματα σχετικά με το ποιος θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί ένα έλλειμμα του ιταλικού κρατικού προϋπολογισμού και για πόσο καιρό οι επενδυτές θα είναι έτοιμοι να παρακάμψουν τα μεγάλα ποσά του ιταλικού κρατικού χρέους που λήγει.
Τα επόμενα χρόνια, η ιταλική κυβέρνηση εκτιμάται ότι θα έχει ετήσιες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες έως και 25% του ΑΕΠ.
Αυτές οι ανάγκες θα μπορούσαν να αυξηθούν περαιτέρω, εάν οι αγορές δεν είναι πλέον έτοιμες να χρηματοδοτήσουν την Ιταλία με χαμηλά επιτόκια και εάν το αδύναμο τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας χρειάζεται κρατική υποστήριξη.
Ο αείμνηστος Rudi Dornbusch (σ.σ. Γερμανός οικονομολόγος) του MIT συνήθιζε να λέει ότι οι οικονομικές κρίσεις χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο για να εμφανιστούν, από ό,τι θα φανταζόσασταν πιθανό. Ωστόσο, όταν συμβαίνουν, εμφανίζονται πιο γρήγορα από ό,τι θα περιμένατε.
Όπως συνηθίζουν, οι αγορές φαίνεται να έχουν ξεχάσει πόσο αληθινό αποδείχτηκε αυτό με την κρίση του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Πρέπει να ελπίζουμε ότι οι Ευρωπαίοι φορείς χάραξης πολιτικής δεν πίνουν το… νερό της λησμονιάς των αγορών για την Ιταλία και ότι έχουν έτοιμο σχέδιο για την επόμενη ιταλική κρίση κρατικού χρέους.
*Πηγή: American Enterprise Institute (think tank), άρθρο του Desmond Lachman – Μετάφραση: newsbreak.gr
