Του Γιώργου Χαρβαλιά
Για κάποιο λόγο που δυσκολεύομαι να εξηγήσω -ανακλαστικής μάλλον ταύτισης με όλες τις επιλογές του καθεστώτος Μητσοτάκη- τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, ξέρετε, αυτά που ολημερίς και ολονυχτίς εξυμνούν τον Μωυσή και την Υπέρκομψη, λύσσαξαν με την Ελληνοσουδανή έθνικ αοιδό, λες και από την επίδοσή της κρινόταν η τύχη της πατρίδας. Στην προσπάθειά τους να αβαντάρουν μια δευτεροκλασάτη μουσική σύνθεση, έναν τουρκομπαρόκ αχταρμά που ήταν φανερό ότι δεν θα είχε τύχη παρά μόνο σε κάποιο διαγωνισμό… «τα-τα-τα» στο Ντουμπάι, στη Βηρυτό ή στο Νέο Δελχί, ξεπέρασαν κάθε όριο κίτρινης υπερβολής: «Η Μαρίνα τα σπάει», «Η Μαρίνα τα έσπασε», «Η Μαρίνα έχει φαρυγγίτιδα», «Η Μαρίνα θα τραγουδήσει με 39 πυρετό», «Η Μαρίνα ξεσήκωσε τον κόσμο σε ξέφρενο πάρτι», «Η Μαρίνα χασμουρήθηκε» και πάει λέγοντας…
Η Μαρίνα βεβαίως, παρότι… μας τα ‘σπασε ομολογουμένως, ψιλοπάτωσε ως αναμενόταν. Κι έμεινε εκείνο το χασμουρητό, ύψιστη κίνηση πολιτικού συμβολισμού, μήπως τσιμπήσει κανένα βαθμουλάκο και τα παλικάρια της που τη συνόδευαν στη σκηνή ως αρσενικοθήλυκες νεράιδες και έμοιαζαν σαν να έχουν βγει από τσαντίρι της Μανωλάδας. Τα παιδιά βέβαια δήλωσαν Τούρκοι δυτικοθρακιώτες, αναθρεμμένοι στην πάντα φιλόξενη και πολυπολιτισμική Γερμανία. Αλλά κι αυτό πλέον έχει ελάχιστη σημασία. Είναι φανερό ότι η δημόσια τηλεόραση του καθεστώτος Μητσοτάκη δεν υπολογίζει ιερό και όσιο. Και βέρα Τουρκάλα να ήταν η Σάττι, θα την κατέβαζε με ελληνικό διαβατήριο εφόσον πίστευε ότι θα κερδίσει και θα δοξαστεί ο Μωυσής. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα πλέον.
Πάμε τώρα και στην ουσία του θεσμού που λέγεται Γιουροβίζιον, στον οποίο πληρώνουμε από την τσέπη μας. Είμαι βέβαιος πως, αν σας πω πως πρόκειται για επινόηση του… ΝΑΤΟ, ναι, του ίδιου ΝΑΤΟ που πρόδωσε την Κύπρο και σήμερα υπερασπίζεται την Ουκρανία, θα με περάσετε για ντιπ ψεκασμένο. Και όμως. Νατοϊκή ήταν η ιδέα το 1955 για ένα μουσικό φεστιβάλ που θα «συνέβαλλε» στην ευρωπαϊκή ενοποίηση εκείνη την εποχή χωρίς τους «απεχθείς» Σοβιετικούς και σήμερα με το… Ισραήλ, το Μαρόκο, ακόμα και την Αυστραλία. Απλώς τελικά κρίθηκε ότι δεν θα ήταν σωστό να τεθεί υπό την αιγίδα μιας στρατιωτικής συμμαχίας και βρέθηκε η λύση της EBU.
Προσωπικά σας εξομολογούμαι ότι έπαψα να παρακολουθώ αυτό το κακόγουστο καρναβάλι, διακρατικού διαγωνισμού «ήπιας ισχύος» με τάχα μου γεωστρατηγικές προεκτάσεις, από το 2006. Όταν κέρδισαν στην Αθήνα κάτι Φινλανδοί επίδοξοι χεβιμεταλάδες, τέταρτης κατηγορίας, με μοναδικό ατού ότι φορούσαν στολές… τεράτων και τραγουδούσαν με απόκοσμους βρυχηθμούς. Ακόμη κι ο Ρουσόπουλος είχε φοβηθεί τότε να τους παραδώσει το βραβείο και προτίμησε να κρυφτεί στα καμαρίνια μην τυχόν τα «τέρατα» του χώσουν καμία φιλική καρπαζιά.
Λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησαν οι Κοντσίτες, τα τραβεστί με τα μούσια, και κατάλαβα πού πάει το πράγμα. Ό,τι εμετικό σκαρφίζεται η woke κουλτούρα στους διαδρόμους της Κομισιόν πρέπει να το βλέπουμε και στις οθόνες μας. Προς εμπέδωση.
Είχε ψιλοπάρει το μάτι μου, δεν σας κρύβω, και τα φετινά τέρατα, τους ψυχάκηδες, τους βρικόλακες και τα φρικιά με κοινό χαρακτηριστικό τα μακριά γαμψά νύχια. Την Ιρλανδή μάγισσα, το ελβετικό… κοτόπουλο, γένους ουδετέρου, και διάφορους άλλους εμφανώς διαταραγμένους.
Ορκίστηκα ότι δεν θα ανοίξω το χαζοκούτι, αλλά γυρνώντας στο σπίτι έπειτα από ένα δείπνο με φίλους υπέκυψα στον πειρασμό, χωρίς να υποψιάζομαι ότι θα δυσκολευτώ να κοιμηθώ μετά. Μιλάμε για κανονική ταινία τρόμου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν να μαζεύονται τόσοι ψυχανώμαλοι μαζί για να εκφράσουν τις σύγχρονες τάσεις κανιβαλισμού στην ευρωπαϊκή μουσική σκηνή.
Οι καλλιτέχνες έχουν ασφαλώς δικαίωμα να προκαλούν. Αλλά όχι ως αυτοσκοπό της παρουσίας τους. Ακόμα και οι Sex Pistols, συγκροτηματάρα της εποχής μου, που έφτυναν το ακροατήριο και είχαν μηδέν μουσική παιδεία, αλλά αστείρευτο ταλέντο, περνούσαν ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα. Το «God save the Queen she aint no human being» είχε μία αξία.
Σήμερα το μόνο μήνυμα που περνάει στη Γιουροβίζιον είναι η σεξουαλική διαστροφή, στις παρυφές του σατανισμού, τα ουδετερόμορφα καταπιεσμένα «ταλέντα» σαν τον Ελβετό… Μότσαρτ με τη φούστα (το διάβασα κι αυτό!) και η πολύχρωμη έθνικ σαλάτα μιας Ευρώπης ανυποψίαστων υπνοβατών όπως η Μαρίνα Σάττι, που διαφήμισε την Ελλάδα της πλαστικής καρέκλας και του μπατιροτουρισμού.
Μεθαύριο, να είστε βέβαιοι, η Ιρλανδή μάγισσα θα μασάει και έντομα επί σκηνής. Επειδή αυτά θα αποτελούν ευρωπαϊκή συνταγή διατροφής της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Πάει πολύ όμως αυτό το πράγμα που δυστυχώς γράφει και τηλεθέαση μάλλον με κάτι ξενύχτηδες μαζόχες σαν εμένα. Αφού λοιπόν έχει έσοδα, συμφωνώ με την πρόταση Βελόπουλου. Τουλάχιστον να μην το πληρώνουμε εμείς. Ας αναλάβει όλη την παραγωγή ο Σκάι με τον Ατζούν να τελειώνουμε. Ξέρουν απ’ αυτά…
