79 χρόνια πριν χάρη στις προσπάθειες του αντιχιτλερικού συνασπισμού κατατροπώθηκε το ναζιστικό καθεστώς, τόσο αιμοσταγές και επιθετικό που όμοιό του δεν υπήρχε στην παγκόσμια Ιστορία
Του πρέσβη Αντρέι Μασλόβ*
Στις 9 Μαΐου η Ρωσία γιορτάζει την Ημέρα της Μεγάλης Νίκης επί της ναζιστικής Γερμανίας. Δεν θα είναι υπερβολή, αν πούμε ότι είναι η σημαντικότερη γιορτή για όλους τους συμπολίτες μας. Ο πόλεμος κατά των χιτλερικών κατακτητών στη Ρωσία ονομάζεται Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Και η ημερομηνία του τέλους του -η 9η Μαΐου- ρίζωσε στη συνείδηση των Ρώσων ως η νίκη του καλού επί του κακού και της ζωής επί του θανάτου.
Εβδομήντα εννιά χρόνια πριν χάρη στις προσπάθειες του αντιχιτλερικού συνασπισμού κατατροπώθηκε το ναζιστικό καθεστώς, τόσο αιμοσταγές και επιθετικό που όμοιό του δεν υπήρχε στην παγκόσμια Ιστορία. Οι αξιώσεις των ναζί για την παγκόσμια κυριαρχία ενισχύονταν από τις μισάνθρωπες ιδέες για την υπεροχή μιας «ανώτερης ράτσας» και την άρνηση του δικαιώματος στην ύπαρξη στους Εβραίους, στους Σλάβους, στους Τσιγγάνους, τους Έλληνες και άλλους λαούς, που δεν ταίριαζαν στα «άρια πρότυπα». Η «γραμμή παραγωγής» βίας που έχει φτιάξει ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του είχε ως στόχο την υποδούλωση και τη φυσική εξόντωση ολόκληρων λαών.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο σοβιετικό – γερμανικό μέτωπο ήταν εκείνες που καθόρισαν εν πολλοίς την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι την απόβαση στη Νορμανδία το 1944 των Αμερικανών και των Βρετανών, η Σοβιετική Ένωση έχει συγκρατήσει ήδη έως 90% όλων των χερσαίων δυνάμεων του Γ’ Ράιχ, αλλά και μετά το άνοιγμα του «δεύτερου μετώπου» οι ναζί κρατούσαν στην Ανατολή τουλάχιστον το 70% όλων των διαθέσιμων δυνάμεων. Οι απαράμιλλες ως προς τον αριθμό συμμετεχόντων και πολεμικού εξοπλισμού μάχες για τη Μόσχα, το Στάλινγκραντ, η Μάχη του Κουρσκ τσάκισαν τη ράχη της κορυφαίας στρατιωτικής μηχανής των ναζί και των δορυφόρων τους. Ο Κόκκινος Στρατός ήταν αυτός που με κόστος ενάμισι εκατομμύριο ζωές των μαχητών του έφερε την πολυαναμενόμενη απελευθέρωση στις χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, και ύψωσε το θρυλικό λάβαρο της νίκης στη φωλιά του εχθρού, το Βερολίνο. Η αποφασιστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη επί του ναζισμού είναι αναλλοίωτη αλήθεια. Το 1945 κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να αμφισβητήσει αυτό το γεγονός.
Τις μεγαλύτερες απώλειες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τις είχε η ΕΣΣΔ. Μόνο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το Γ’ Ράιχ έχει την ευθύνη για πάνω από 27 εκατομμύρια θανάτους σοβιετικών πολιτών, από τους οποίους τουλάχιστον τα δύο τρίτα ήταν άμαχος πληθυσμός. Και πίσω από αυτούς τους αριθμούς διαγράφεται η ανείπωτων διαστάσεων τραγωδία. Εκατομμύρια αιχμάλωτοι πολέμου, που βασανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πέθαναν από την πείνα, κάηκαν ζωντανοί και κατακρεουργήθηκαν από τους δήμιους των Ες-Ες και τους συνεργάτες τους, ενώ πολλοί ακόμη σκοτώθηκαν σε βάρβαρες επιδρομές του πυροβολικού και της αεροπορίας. Εκατομμύρια θάνατοι. Εκατομμύρια τσακισμένες ζωές. Εκατομμύρια αγέννητα παιδιά. Στη χώρα μας δεν υπάρχει οικογένεια που να μην είχε χάσει δικό της άνθρωπο σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Οι ανυπολόγιστες απώλειες της Σοβιετικής Ένωσης σε πληθυσμό είναι αποτέλεσμα της σχεδιασμένης πολιτικής της χιτλερικής ελίτ. Από τα πρακτικά της Δίκης της Νυρεμβέργης ο κόσμος έμαθε για τα έγγραφα, όπως το «Σχέδιο Πείνας», που προέβλεπε την πλήρη διακοπή προμήθειας των σοβιετικών πόλεων σε τρόφιμα (εν μέρει εφαρμόστηκε κατά τον αποκλεισμό του Λένινγκραντ) ή το «Διάταγμα περί ασυλίας στο Ανατολικό Μέτωπο», που απελευθέρωνε τη Βέρμαχτ από κάθε ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου. Στα κατεχόμενα εδάφη της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας, της Μολδαβίας και των βαλτικών χωρών οι ναζί εφάρμοζαν την πολιτική «απαλλαγής από περιττό πληθυσμό», που είχε όλα τα χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Με άλλα λόγια, οι Ρώσοι και άλλοι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης αγωνίζονταν για την ίδια τους την ύπαρξη.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, εκλείπουν οι μάρτυρες των εγκλημάτων του ναζισμού. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι πληρωμένοι προπαγανδιστές, που αποσιωπώντας, αναθεωρώντας και παραποιώντας τα γεγονότα, βάζουν στην ίδια ζυγαριά τους απελευθερωτές και τους εγκληματίες ναζί και απαλλάσσουν τους τελευταίους από όλες τις κατηγορίες.
Οι καρποί αυτής της ιδεολογικής κατάντιας φάνηκαν ήδη στην οφθαλμοφανή άνοδο των ναζιστικών «συμπαθειών» στην Ευρώπη. Σε κάποιες χώρες, όπως η Λετονία, η Λιθουανία, η Εσθονία και η Ουκρανία, με προτροπή των Αρχών τιμούν ανοιχτά τους συνεργάτες των ναζί, ενώ τα ονόματα των πραγματικών ηρώων σβήνουν από την κοινωνική μνήμη, ακόμα και υπό τον φόβο άσκησης ποινικής δίωξης. Με την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία οι τάσεις της ηρωοποίησης του ναζισμού συνοδεύονται από ενθάρρυνση της ρωσοφοβίας. Η ολική ακύρωση του ρωσικού πολιτισμού και αθλητισμού, της ρωσικής επιστήμης, οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ρώσων πολιτών για πολιτικούς λόγους αποτελούν ένα τρομακτικό στίγμα της εποχής. Η ρωσοφοβία έγινε κανόνας του σύγχρονου ευρωπαϊκού τοπίου, όπως ο αντισημιτισμός στα χρόνια του Μεσοπολέμου.
Για να αποτραπεί η μετενσάρκωση της «καφέ πανούκλας», η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με πρωτοβουλία της Ρωσίας και την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των χωρών της παγκόσμιας κοινότητας, κάθε χρόνο εγκρίνει το ψήφισμα για την καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού. Για καιροσκοπικούς λόγους όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία δύο χρόνια καταψηφίζουν αυτό το ψήφισμα.
Στην Ουκρανία είδαμε καθαρά πού οδηγεί η επιβράβευση των ναζί. Από το 2014 τις κύριες θέσεις στην εξουσία έχουν οι οπαδοί των φασιστικών ιδεών. Οι ένοπλοι σχηματισμοί, όπως το τάγμα «Αζόφ», υπεύθυνο για τα εγκλήματα πολέμου στη Μαριούπολη και άλλα μέρη του Ντονμπάς, έφτασαν σε σημείο να χρησιμοποιούν ανοιχτά τα σύμβολα των Ες-Ες.
Από το 2014 γίνονται διακρίσεις που βασίζονται σε γλωσσικούς και εθνοτικούς λόγους, θύματα των οποίων δεν είναι μόνο οι Ρώσοι, αλλά και άλλες εθνοτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων. Με έγκριση των Δυτικών κηδεμόνων του το καθεστώς του Κιέβου βομβαρδίζει με πυραύλους και drones τις πολιτικές υποδομές και τα σπίτια των αμάχων στο έδαφος της χώρας μας – παντού, όπου μπορεί να φτάσει. Οι βασικοί στόχοι τους είναι οι πόλεις κοντά στο μέτωπο, όπως το Ντόνετσκ και το Μπέλγκοροντ, όπου ο ουκρανικός στρατός καθημερινά και στοχευμένα σκοτώνει και τραυματίζει τους αμάχους. Το καθεστώς του Ζελένσκι δεν διστάζει ακόμα να πλήττει και τις εγκαταστάσεις πυρηνικής ενέργειας.
Σ’ αυτές τις συνθήκες η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή από το να πετύχει όλους τους στόχους της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, συμπεριλαμβανομένης της αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας.
Το τραγικό είναι πως η ιστορία κάνει κύκλους: οι μάχες μαίνονται εκεί όπου 80 χρόνια πριν τα σοβιετικά στρατεύματα μάχονταν με τη Βέρμαχτ. Στις αναφορές από το μέτωπο ακούγονται οι τοπωνυμίες που μας επιστρέφουν στο παρελθόν. Αλλά, όπως και τότε, τα τεθωρακισμένα με τόσο γνώριμους σταυρούς, μαζί με άλλους εξοπλισμούς που πρόσφερε η Δύση, καίγονται στο Ντονμπάς, την περιφέρεια Χάρκοβο και τις στέπες της Ζαπορόζιε το ίδιο καλά με τους προκατόχους τους – όλοι αυτοί οι υπερτιμημένοι «Τίγρεις» και «Πάνθηρες». Αυτό μάς δίνει την ελπίδα ότι και αυτήν τη φορά ο ναζισμός δεν θα περάσει.
* Πρέσβης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα
