Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Τι νόημα ακριβώς έχει πια η φράση «πέρασε με τις ψήφους της αντιπολίτευσης»;
Εστιάζοντας στην πιο ενθουσιασμένη… αντιπολιτευόμενη στο νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο, γιατί τελικά να μη θεωρείται υπόδειγμα συμπολίτευσης η Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και άρχισε, λέγοντας «έχω ένα όνειρο». Επανέλαβε τη φράση ίσα με 15 φορές, θυμίζοντάς μας κάθε φορά και από κάποιον μεγάλο οραματιστή ανά τους αιώνες. Πώς χώρεσαν στο χρονολόγιό της μαζί ο Χριστός, ο Τζον Λένον, οι επαναστάτες του 1821 και οι καθισμένοι στα θεωρεία του Κοινοβουλίου Γιώργος Καπουτζίδης και Φώτης Σεργουλόπουλος, προς τους οποίους κάθε τόσο έστρεφε το βλέμμα της, μόνο η ίδια γνωρίζει!
Δεν έκανε ούτε μια σαφή αναφορά σε επιστημονική θέση ή σε στατιστικές (όπως έκαναν ξεκάθαρα στις τοποθετήσεις τους κυρίως οι Αντώνης Σαμαράς και Δημήτρης Νατσιός). Ανέγνωσε ξερά μια λίστα με εκπροσώπους φορέων οι οποίοι κατέθεσαν τις απόψεις τους στο Κοινοβουλευτικό Σώμα τον τελευταίο καιρό, σίγουρα ξέροντας πως οι παραδοσιακότεροι συνομιλητές σχετικά με το ζήτημα είχαν μείνει αποκλεισμένοι με τη ρετσινιά του… σκοταδισμού πάνω τους.
Η Ζωή κατάφερε για καιρό να φτιάξει ένα brand name. Κέρδισε με το έτσι θέλω τη φήμη του «τσαμπουκά». Ίσως να έπαιξε και λίγο με τις τάσεις της εποχής, η οποία εύκολα θα εξυμνήσει μια «δυναμική γυναίκα», χωρίς να εξετάσει απαραίτητα με προσοχή το περιεχόμενο των λόγων της (βασικά το αν υπάρχει πάντοτε κάποιο περιεχόμενο ή αν είναι συχνά… αέρας κοπανιστός).
Έχει το χάρισμα της επικοινωνίας, αλλά η αντιπολίτευση πού είναι;
Μήπως, πλέον, τώρα που περνά σταδιακά η μπογιά της επαναστάτριας, να έκανε μια μεταπήδηση στον χώρο του marketing; Ας αποφύγει, τουλάχιστον, τον νεοφυή κλάδο της αγοραπωλησίας παιδιών…
