Υπάρχουν πιο επιτακτικές προτεραιότητες στην Ελλάδα από νεοπλουτίστικες επιλογές περί ιδιωτικών πανεπιστημίων
Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη
Είναι δύσκολη η επιχειρηματολογία εναντίον της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, όταν σε ολόκληρη την υφήλιο αυτά έχουν γίνει δεκτά και σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν -με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα- εδώ και χρόνια.
Πιστεύω όμως ότι η λήψη σχετικής με την ίδρυσή τους απόφασης στην Ελλάδα θα όφειλε να είχε προβληματίσει περισσότερο και σοβαρότερα τους αρμοδίους, με τη γνώση πως «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός».
Οι σοβαρές μου αντιρρήσεις σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναφέρονται, καταρχάς, στην άκρως προβληματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας, χωρίς διακοπή, από το 2010 και έως σήμερα, υπενθυμίζοντας ότι επί 13 χρόνια το ΑΕΠ δεν άγγιξε ακόμη το αντίστοιχο της παραμονής των Μνημονίων. Συνεπώς, υπάρχουν πολύ πιο επιτακτικές προτεραιότητες στην πατρίδα μας από νεοπλουτίστικες επιλογές περί ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Και για να μείνουμε στον χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων: Έχουν αναρωτηθεί και έχουν ερευνήσει -έστω και στοιχειωδώς- οι αρμόδιοι την όντως προβληματική, για να μην προσθέσω και οικτρή κατάσταση, στην οποίαν έχουν περιέλθει τα ΑΕΙ της χώρας μετά την εισβολή των εγκληματικού περιεχομένου Μνημονίων; Και αν ναι, εύλογα τίθεται το ερώτημα αν οι αρμόδιοι φρόντισαν να διαπιστώσουν τη θλιβερότητα που τυλίγει το σύνολο των δραστηριοτήτων και των συνεπειών της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Και αν ναι, θα πρέπει να απαντηθεί με ποια επιχειρήματα και με ποιες ελπίδες δικαιολογείται η ειλημμένη απόφαση πρόσκλησης ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Δεν είναι ηλίου φαεινότερον ότι με τις παρούσες συνθήκες τα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα μετατραπούν από την επομένη της λειτουργίας των ιδιωτικών σε φτωχούς, σε ρακένδυτους συγγενείς των εισαγομένων; Είναι αλήθεια ότι άκουσα από επίσημα χείλη τη δήλωση ότι «η Πολιτεία θα βελτιώσει ΤΩΡΑ και τα δημόσια πανεπιστήμια, θα κάνει επενδύσεις σε αυτά». Μάλλον δεν άκουσα καλά! Στη Σορβόνη πριν από κάποια χρόνια υπήρχε ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα που προοριζόταν μόνο για ξένους (καθώς οι Γάλλοι δεν ήθελαν να δίνονται σε αλλοδαπούς τα πολύτιμα κρατικά διδακτορικά τους) και τα οποία είχαν επικρατήσει με τον χαρακτηρισμό «καλά για την Ανατολή»! Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτή η πολύ γνωστή φράση σε όσους παλαιότερους έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία.
Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά φοβούμαι ότι η εσπευσμένη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, προτού σταθούν -έστω και οριακά- στα πόδια τους τα δικά μας δημόσια, ανοίγει διάπλατες πόρτες για την απονομή στα Ελληνόπουλα διπλωμάτων «καλών για την Ανατολή» (όταν, βέβαια, η Ανατολή δεν ήταν αυτή που ήταν στις ημέρες μου στη Σορβόνη).
Αναπόφευκτα, το μυαλό των οικονομολόγων -και όχι μόνο-, εν όψει αυτής της βεβιασμένης απόφασης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων πηγαίνει σε ό,τι έχει προηγηθεί και σε ό,τι ετοιμάζεται, με την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας, στα πλαίσια πολιτικής άκρατου φιλελευθερισμού. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι η απόφαση για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν φέρει αυτήν την επικίνδυνη σφραγίδα ιδεολογικής υπερβολής.
