Του Βασίλη Γαλούπη
Η πολυπόθητη συγκυρία να δυσκολέψει και να φθείρει την κυβέρνηση, που αποτελεί και τον σκοπό κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήρθε με το νομοσχέδιο για τους ομοφύλους. Αλλά ο Κασσελάκης μερίμνησε ώστε να περάσει ανεκμετάλλευτη, γλιτώνοντας ταυτόχρονα τον Μητσοτάκη από μπελάδες. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εταιρία και ο Κασσελάκης στο τιμόνι της, θα γινόταν ο CEO που πέταξε απ’ το παράθυρο αχρησιμοποίητη μια νέα, ανέλπιστη ευκαιρία.
Ο πιο επιδεικτικός και απολιτικός αρχηγός μεγάλου κόμματος στην κοινοβουλευτική ιστορία της Ελλάδας κινδυνεύει στο εξής να ξεμείνει από πολιτικό όχημα. Έπειτα από μήνες εξαντλητικής συζήτησης για το μέλλον και το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του κόμματος που τον στήριξαν στη μετεκλογική διάσπαση κατέληξαν προφανώς στο συμπέρασμα ότι ο καινούργιος αρχηγός τους πράγματι τους παραπλάνησε για το τι ακριβώς σκόπευε να κάνει.
«Σταματήστε να κυνηγάτε χίμαιρες, να τροφοδοτείτε σενάρια συνωμοσιολογίας πως δήθεν θα φτιάξω Ι.Χ. κόμμα, γιατί απογοητεύουμε τον κόσμο μας. Ι.Χ. κόμμα που ακούει τα μέλη του δεν υπάρχει» έγραψε ο Κασσελάκης στην επιστολή-απάντηση που έστειλε χθες στα στελέχη της Πολιτικής Γραμματείας για να τους διαβεβαιώσει ότι το σχέδιο δεν ήταν ποτέ να κάνει ρεσάλτο σε ένα κόμμα για να το διαλύσει και να το μετατρέψει έπειτα σε προσωπικό του.
Αν κάτι μπορεί σίγουρα να καταλογιστεί στον Κασσελάκη, είναι η έλλειψη πολιτικής ενσυναίσθησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 18% έχει ήδη βιώσει το σοκ της αποχώρησης Τσίπρα, μάχες με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη για την εκλογή προέδρου, τη φυγή παραδοσιακών στελεχών. Το μόνο που δεν είχε ανάγκη ως κόμμα, 3,5 μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, ήταν ένα νέο πεδίο μαχών εξουσίας μεταξύ όσων έχουν απομείνει. Ακόμα και ο Πολάκης, που έφερε τον Κασσελάκη στο προσκήνιο για την προεδρία, δεν θεωρείται πια δεδομένος σύμμαχός του.
Ο Κασσελάκης τάραξε χθες κι άλλο τα νερά. Πίσω από τις γραμμές της επιστολής του διαβάζει ο καθένας ότι ουσιαστικά μια χαρά προτίθεται να φτιάξει «Ι.Χ. κόμμα», φτάνει «ν’ ακούει τα μέλη του». Που σημαίνει ότι, αν η διαδικασία τελικής διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ βαφτιστεί έκφραση των επιθυμιών των μελών, τότε ο αρχηγός καταφέρνει να βρεθεί με ένα άλλο κόμμα στα χέρια του, που χτίστηκε εν μια νυκτί πάνω στο παλιό brand name και στα κατεδαφισθέντα υλικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον δρόμο για να γίνει μια καρικατούρα του Κόμματος των Δημοκρατικών στην Αμερική. Αν ο Κασσελάκης εμφανιζόταν μόνος του στην πολιτική σκηνή, δεν θα είχε την παραμικρή τύχη για ανιχνεύσιμα ποσοστά με τέτοιο σκεπτικό. Τώρα ελπίζει ότι με την ολοκληρωτική κυριαρχία του μπορεί να αποκτήσει αυτόματα ύπαρξη, στελέχη, προβολή και μηχανισμό.
Είναι πάνω απ’ όλα ο τρόπος που επιχειρεί να επιβληθεί ο Κασσελάκης σε ένα κόμμα βαθιά τραυματισμένο και με τόσες ιδιαιτερότητες. Μια συμπεριφορά διευθύνοντος συμβούλου πολυεθνικής χειροτερεύει τα πράγματα. Ακόμα και τα στελέχη που τώρα εκφράζουν ότι έχουν βαρεθεί κι απαυδήσει με τις μεθόδους Κασσελάκη είναι αυτά που μέχρι πρότινος τον στήριζαν, έστω ησύχως ή ουδέτερα.
Στο εξής ο Κασσελάκης κινδυνεύει άμεσα να βρεθεί χωρίς άλλο δρόμο μπροστά του για να περπατήσει. Μετατρέπεται σε έναν αρχηγό χωρίς κόμμα. Ήδη έχει αποξενωθεί και το στελεχιακό του ακροατήριο παύει να ακούει κι όσα σωστά μπορεί να λέει.
Ως celebrity τα πήγε εξαιρετικά καλά ο Κασσελάκης, τουλάχιστον τις πρώτες εβδομάδες απ’ όταν εμφανίστηκε ουρανοκατέβατος στην πολιτική επικαιρότητα. Από την αρχή, βέβαια, αποτελούσε σοβαρή ένδειξη ανησυχίας το γεγονός ότι ήταν κυρίως τα πρωινάδικα που ασχολούνταν μαζί του και «κυνηγούσαν» με μια κάμερα τον καινούργιο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις «αδιαμεσολάβητες» εμφανίσεις του, αλλά αυτό δεν σκότισε ιδιαίτερα τον Κασσελάκη. Προφανώς θεωρούσε ότι, αν «τρεντάρει» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η εικόνα του παραμένει στο επίκεντρο, αυτό φτάνει για να κάνει το τρικ.
Όμως η πολυπόθητη μετάβαση από περσόνα των πρωινάδικων σε προσωπικότητα της πολιτικής δεν έγινε ποτέ και το «κουτσομπολίστικο» ενδιαφέρον του κόσμου άρχισε να φθίνει. Βρήκαν άλλα να απασχολούν την περιέργειά τους. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι ο Κασσελάκης δεν ελέγχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Μας συστήθηκε από την αρχή σαν κάποιος που, άγνωστο γιατί, είχε τον διακαή πόθο της πολιτικής. Δεν ήταν η πορεία του που τον έφερε νομοτελειακά στο κέντρο των εξελίξεων, ήταν το αντίθετο. Ο ίδιος χτυπούσε την πόρτα της πολιτικής για να μπει μέσα. «Χαριεντίστηκε» πολιτικά με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη, αλλά για κάποιον λόγο δεν του βγήκε.
Έτσι, από ενεργός θαυμαστής του πρωθυπουργού και συγγραφέας άρθρων που τον προμοτάριζαν, εμφανίστηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο ως Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά το σοκ της αποχώρησης Τσίπρα, σαν το πρόσωπο που «θα νικήσει τον Μητσοτάκη». Στην πραγματικότητα, η ευκαιρία δόθηκε στον Κασσελάκη, όταν η κυβέρνηση θα έχανε τη δεδηλωμένη με το προχειροφτιαγμένο και ελλιπέστατο νομοσχέδιο -όπως κατέδειξε και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Λινού με την τροπολογία της- για τον γάμο και την τεκνοθεσία ομοφύλων. Αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση πέταξε αυτό το δώρο Μητσοτάκη στα σκουπίδια και φρόντισε να διασφαλίσει ότι ο πρωθυπουργός δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Κι ας είναι ο πρακτικός κανόνας στα Κοινοβούλια ότι τα νομοσχέδια τα ψηφίζουν οι κυβερνήσεις των χωρών, όχι οι αντιπολιτεύσεις.
