Του Μανώλη Κοττάκη
To κακό με τους πολιτικούς είναι πως έχουν την αλαζονεία ότι δεν θα είναι στις θέσεις τους όταν θα εμφανιστούν οι συνέπειες αποφάσεων που έλαβαν με μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Οι αρνητικές συνέπειες, εννοείται. Τη στιγμή που τις λαμβάνουν καθησυχάζουν τους πολίτες ότι «η μεταρρύθμισή μας δεν θα επηρεάσει τη ζωή σου», ότι «ρυθμίζει μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση», ότι «αφορά λίγους» – κάτι τέτοια δεν λένε στην τρέχουσα περίοδο για τον γάμο; Διαβεβαιώνουν ότι «όλα θα πάνε καλά», χτυπούν και το χέρι στην πλάτη των ψηφοφόρων τους και πάμε παρακάτω. Δεν λειτουργούν, όμως, έτσι οι συντεταγμένες κοινωνίες. Δεν πρέπει να λειτουργούν, εάν θέλουν να είναι συντεταγμένες.
Διαβάζω αυτές τις μέρες εκτεταμένα ρεπορτάζ και άρθρα για το πρόβλημα που έχει ανακύψει για τα λεγόμενα «ζελεδάκια κάνναβης». Αυτά που πωλούνταν μέχρι χθες στα περίπτερα και τα μίνι μάρκετ μέχρι να τα απαγορεύσει ο νέος υπουργός Υγείας, επειδή το κράτος έμαθε τελευταίο και καταϊδρωμένο ότι περιέχουν ναρκωτικές ουσίες. Αναφέρομαι στα ζελεδάκια που οδήγησαν νεαρούς μαθητές σε ομαδικές λιποθυμίες σε τουαλέτες σχολείων και κάποιους ακόμη και σε εισαγωγή στα νοσοκομεία. Σε αυτά που πωλούνται ελευθέρως σε σημεία πώλησης σε πολυσύχναστα νησιά του Αιγαίου το καλοκαίρι. Υπάρχει μέχρι και αναρτημένος τιμοκατάλογος στον δρόμο. Σε αυτά που στην Ιρλανδία και την Αγγλία προκάλεσαν τον θάνατο νεαρών φοιτητών και φοιτητριών.
Τι παράξενο πράγμα, όμως! Όταν νομιμοποιήθηκε το 2016 από τον ΣΥΡΙΖΑ η φαρμακευτική κάνναβη για ιατρικούς λόγους, με το επιχείρημα ότι θα γίνουν μεγάλες επενδύσεις που θα ωφελήσουν την εθνική μας οικονομία (έγιναν, αλλά πολύ λίγες), και τότε οι αντιδράσεις που διατυπώθηκαν (όπως με το σύμφωνο συμβίωσης) ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα που θα ανοίξει τον δρόμο για την αποποινικοποίηση της κάνναβης χλευάστηκαν. Και όχι μόνον αυτό. Η Ν.Δ., διά του αρμόδιου υπουργού Ανάπτυξης, ζήτησε συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ που αντέστη στη μεταρρύθμιση αυτή και ενίσχυσε έτι περαιτέρω το νομοθετικό πλαίσιο επί των ημερών της. Καλλιεργώντας έτσι μια ιδεολογική ατμόσφαιρα ευρύτερης νομιμοποίησης της τάχα ακίνδυνης κάνναβης. Στην τελευταία προεκλογική περίοδο, μάλιστα, έντυπα lifestyle άνοιξαν, με αφορμή τη νομιμοποίηση της φαρμακευτικής κάνναβης, διάλογο για την αποποινικοποίησή της. Πάνω στον καμβά των ιδεών που είχε κάποτε καταθέσει σε μια αλησμόνητη συνέντευξή του στον Σταύρο Θεοδωράκη (στο «Κλικ» νομίζω) ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο οποίος πρότεινε την καλλιέργεια της κάνναβης σε γλάστρες στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Η συζήτηση δεν προχώρησε, αλλά δεν θα καθυστερήσει. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποιοι θα ισχυριστούν και πάλι, με αφορμή τα ζελεδάκια, ότι «έχει ήδη διαμορφωθεί μια νέα πραγματικότητα στην αγορά», ότι «αυτά πωλούνται ανεμπόδιστα και στο διαδίκτυο» και, προκειμένου να μην υπάρχουν αναρχία και αυθαιρεσία, «ας αποποινικοποιήσουμε και την κάνναβη». Το βλέπω να έρχεται! Μόνο που και στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι λίαν σοβαρά. Η νέα ατμόσφαιρα ήδη δημιούργησε τετελεσμένα. Έλληνες γονείς έτρεξαν με την ψυχή στο στόμα σε νοσοκομεία για να βρουν τα παιδιά τους μετά τη χρήση αυτού του σκευάσματος. Ξένοι έζησαν την οδυνηρή εμπειρία να δουν το άψυχο κορμί του παιδιού τους στο σεντόνι. Είναι, μετά ταύτα, υπερήφανος κανείς για τα αποτελέσματα αυτού του άκρατου υπερφιλελευθερισμού που προκρίνει κάθε ατομική επιλογή εις βάρος της συλλογικής μοίρας ; Εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι η νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης, αφού «δεν επηρεάζει τη δική σου ζωή», είναι αποδεκτή από μια οργανωμένη κοινωνία; Ή μήπως, τελικά, ο στόχος είναι μια αποχαυνωμένη και απονευρωμένη κοινωνία, χωρίς αντιστάσεις;
Τα αυτά ισχύουν για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, στην οποία παίζονται συμφέροντα εκατομμυρίων ευρώ, τα αυτά για τον νέο νόμο για τη συνεπιμέλεια τέκνων, τα αυτά και για την απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής. Οι συνέπειες εμφανίστηκαν, αλλά το σύστημα τις αποσιώπησε. Οι κατ’ επάγγελμα παρένθετες μητέρες, με αμοιβή 20.000 ευρώ ανά παιδί, κατήγγειλαν τον διασυρμό της γυναικείας φύσης στο σκάνδαλο των Χανίων. Αλλά ένα μαγικό χέρι εξαφάνισε τις καταγγελίες τους από τα κανάλια. Οργανώσεις γονέων ήδη καταθέτουν δειλά στο διαδίκτυο τις αρνητικές εμπειρίες τους από τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται εις βάρος της ψυχικής υγείας των παιδιών ο νέος νόμος για τη συνεπιμέλεια. Τώρα, όμως, δεν μιλά δημοσίως κανένας. Νεαρά που είχε κρίση ταυτότητας για το αν είναι κορίτσι ή αγόρι και δεν της επετράπη με τη νέα νομοθεσία να καταφύγει στις υπηρεσίες ψυχολόγων για να λύσει τα θέματα μεταστροφής «έσβησε» στα χέρια εμπόρων ναρκωτικών ως πειραματόζωο από υπερβολική δόση ηρωίνης. Και αυτό αποσιωπήθηκε από τις ειδήσεις. Προηγήθηκε ο εγωισμός όλων αυτών που έχουν βγει σήμερα στο μεϊντάνι και υπερασπίζονται τα… παιδιά.
Να, λοιπόν, που ο άκρατος δικαιωματισμός δεν είναι χωρίς συνέπειες. Η ζωή δεν εξελίσσεται πάντοτε όπως την έχουμε στο μυαλό μας – ιδεατά. Αν, ύστερα από 20 χρόνια, διαβάσουμε τις συνεντεύξεις των πρώτων παιδιών που μεγάλωσαν σε οικογένεια μόνο με μπαμπάδες ή μόνο με μαμάδες, ενώ είναι κρισιμότατη για την ψυχική ισορροπία του παιδιού η καλλιέργεια σχέσεων και με τα δύο πρότυπα, ανδρικό και γυναικείο, ας μην ψάχνουμε τότε να βρούμε ποιοι ευθύνονται για τις τραυματισμένες ψυχές. Θα βρούμε τα ονόματά τους στα πρακτικά της Βουλής. Ή το όνομά τους γραμμένο στο υπουργείο που έλαβαν αμέσως ως αντάλλαγμα για την ψήφο τους.
