Η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ και στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ΔΔΔ).
Του Θέμη Τζήμα
Η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε όπως μάθαμε, πέρα από την εν γένει υποστήριξή της στο Ισραήλ στο πλαίσιο της κατοχής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας πλέον την οποία το κράτος αυτό τελεί, να σταθεί στο πλευρό του και στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ΔΔΔ). Από κοντά και ο πολυδιαφημισμένος υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας (πολυδιαφημισμένος όχι λόγω των ικανοτήτων του, αλλά επειδή είναι γκέι, Εβραίος και πρώην σύντροφος του νέου πρωθυπουργού της Γαλλίας, επειδή η κοινωνία του θεάματος λατρεύει να προωθεί το πολιτικώς ορθό έναντι της ορθής για τους λαούς πολιτικής) γιατί κατά τον ίδιο είναι απαράδεκτο να κατηγορείται το Ισραήλ για γενοκτονία. Υποθέτουμε ότι όλα τα κράτη μπορούν να κατηγορηθούν για γενοκτονία, πλην του Ισραήλ το οποίο έχει εμβολιαστεί εναντίον τέτοιων εγκλημάτων.
Η συνήθης και εξαιρετικώς ύποπτη και ύπουλη ρητορική διατείνεται ότι ακόμα και αν υπερβάλλουν οι Γερμανοί ενίοτε στο φιλοσιωνισμό τους, αυτή η υπερβολή πηγάζει από τις τύψεις τους για το Ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν αμφιβάλλουμε ότι η γερμανική κοινωνία έχει αισθήματα τύψεων για όσα οι πρόγονοί τους διέπραξαν. Όμως από εκεί μέχρι του να επιβάλλουν αυτές οι τύψεις τη γερμανική πολιτική, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.
Η Γερμανία δεν έχει την παραμικρή ενοχή για όσα γενοκτονικά διέπραξε στη Ναμίμπια, όπου φυλές εξοντώθηκαν σχεδόν ολόκληρες, σε διαδοχικές «πρόβες τζενεράλε» των όσων αργότερα δοκίμασε και γιγάντωσε ο Χίτλερ. Η Γερμανία του Κάιζερ εξήγαγε την τεχνογνωσία της γενοκτονίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με θύματα τους Αρμενίους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες, χωρίς να δείχνει να νιώθει σήμερα άσχημα για όλα αυτά. Επίσης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εξόντωσε με γενοκτονικό μάλιστα δόλο εκατομμύρια Σλάβους, αλλά για κάποιο λόγο δε δείχνει την παραμικρή συμπάθεια προς τα σημερινά σλαβικά κράτη.
Και φυσικά, προς τον Ελληνισμό πάνω στον οποίο επέπεσε ως πραγματική συμφορά, επεφύλασσε τα μνημόνια και την απολύτως ιταμή αντιμετώπιση του ζητήματος των επανορθώσεων στο παρόν. Για να είμαστε δε, ειλικρινείς σε ό,τι αφορά τη γενοκτονική τεχνογνωσία δεν είναι η Γερμανία μόνη της. Οι ΗΠΑ έναντι των ιθαγενών πληθυσμών της Βόρειας Αμερικής (και άλλων), οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι στην Αφρική και στην Ασία, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι στη Νότια Αμερική έχουν συστηματικώς χρησιμοποιήσει όλο το οπλοστάσιο που κυμαίνεται μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας, με μικρότερη ή μεγαλύτερη «επιτυχία», χωρίς ποτέ να επιδείξουν ούτε τις ελάχιστες τύψεις έκτοτε. Αντιθέτως: μετά τη λήξη της επίσημης αποικιοκρατίας, όποτε κατόρθωσαν να επιστρέψουν το έκαναν με όσο πιο αυταρχικό, εκμεταλλευτικό και βίαιο τρόπο μπορούσαν.
Τι είναι τόσο διαφορετικό με το Ισραήλ λοιπόν; Όχι οι τύψεις φυσικά, αλλά το γεγονός ότι το Ισραήλ αποτελεί το τελευταίο μείζον αποικιοκρατικό σχέδιο των αποικιακών δυνάμεων. Το Ισραήλ είναι «δική τους» υπόθεση. Ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της αποικιοκρατίας, απολύτως κρίσιμο για τον έλεγχο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Στην πραγματικότητα η στήριξη της Γερμανίας στο Ισραήλ (όπως και των υπολοίπων αποικιακών δυνάμεων) αποδεικνύει ότι δεν έχουν τις ελάχιστες τύψεις, ούτε για τα αποικιακά εγκλήματα, ούτε καν για το φασισμό-ναζισμό.
Η Γερμανία (όπως και όλες οι προαναφερθείσες χώρες) είναι έτοιμη να στηρίξει τη γενοκτονία, την εθνοκάθαρση, την ιδεολογικοποίηση της ισχύος και τον βαθύ ρατσισμό, όπως έκαναν και στο παρελθόν. Για τα θύματα αυτών των πολιτικών, το αν ο θύτης τους θα ονομάζεται ναζιστής ή σιωνιστής, μικρή διαφορά κάνει.
Η «Δύση», οι παλαιές και νέες αποικιακές δυνάμεις παραμένουν αμετανόητες και ως εκ τούτου ασυγχώρητες. Το Ισραήλ δεν είναι το συμπύκνωμα της μεταμέλειάς τους, αλλά η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι δεν ενδιαφέρονται ούτε στο ελάχιστο να τροποποιήσουν στο παραμικρό τις πλέον σκοτεινές τους σελίδες, όποτε αξιολογούν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν όπως οι Εβραίοι, οι Σλάβοι και άλλοι στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι θύτες ήταν και παραμένουν εξίσου εγκληματικοί και συνένοχοι.
Υπάρχει δε, ένα υστερόγραφο: η κουλτούρα του αποικιοκράτη όχι μόνο γέννησε τον φασισμό-ναζισμό, αλλά τελικώς τον έστρεψε προς την ίδια τη «Δύση». Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνηθεί κανείς το προφανές, ότι δηλαδή η ιστορία με κάποιο τρόπο θα επαναληφθεί (στην πραγματικότητα επαναλαμβάνεται με διαφόρους τρόπους ήδη).
