Του δρος Μάριου Παναγιώτη Ευθυμιόπουλου*
Όπως έχουμε προαναφέρει σε προγενέστερα άρθρα, τα επόμενα χρόνια (από το 2024 και μετέπειτα) θα χαρακτηριστούν από συγκεκριμένα δεδομένα και γεγονότα τα οποία είναι αλληλένδετα και χαρακτηρίζουν την αναφορά ότι «όλα μάς αφορούν».
Και αυτό ισχύει τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Στην πολιτική και την οικονομία. Στην κοινωνία και την παραγωγική κοινωνία. Στη βιομηχανία. Στην τεχνολογία και την τεχνογνωσία. Στο δημογραφικό. Στον πολιτισμό και στα παγκόσμια πολιτιστικά στοιχεία.
Τα νέα δεδομένα εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Χρονικά τα γεγονότα ήδη μας προλαβαίνουν. Αλλά κάποια δεν είναι νέα, παρά το αποτέλεσμα πολλών ειδικών καταστάσεων που τρέχουν πολλά χρόνια.
Έτσι και τα γεγονότα στην Ερυθρά Θάλασσα. Τα γεγονότα με τους Χούθι και τους Σομαλούς δεν είναι νέα. Είναι γεγονότα καταγεγραμμένα πολλά χρόνια και από τον προηγούμενο αιώνα. Αλλά πρόσφατα τα γνωρίζουμε ως γεγονότα εναντίον της πειρατείας του 2002 και μετέπειτα ως αντιμετώπιση των τρομοκρατικών ομάδων και επαναστατών κατά την περίοδο επίθεσης στην Υεμένη της ισλαμικής συμμαχίας το 2015 και μετέπειτα (προσπάθεια νέας συμμαχίας πιθανώς σε πρότυπα ΝΑΤΟ) εναντίον των Χούθι της Υεμένης και συμμάχων (Ιρανών) και πιθανώς και της τουρκικής επιρροής που ακόμη δεν αναφέρεται ξεκάθαρα.
Οι Χούθι, που ακόμα και τώρα επιδιώκουν να αποκτήσουν έναν διεθνή ρόλο και συνεπώς αναγνώριση. Γιατί υπάρχει και διεθνής επικοινωνιακή πολιτική στήριξη απ’ ό,τι φαίνεται από διεθνή ΜΜΕ συγκεκριμένων συμφερόντων. Μη βιαστούμε λοιπόν να πούμε πως θέλουν να προστατέψουν ή να στηρίξουν τους Παλαιστινίους που επικαλούνται.
Απλώς γιατί υπάρχει αντιδικία θρησκευτική με τους Εβραίους από τον πόλεμο το 2015. Καθώς στην Υεμένη 1,5% μέχρι τον πόλεμο υπήρξαν εβραϊκής θρησκείας Υεμενίτες. Όπως εξάλλου και χριστιανοί με ένα 3%. Και εκτοπίστηκαν με τον πόλεμο το 2015 και μετέπειτα.
Έτσι είναι απλό να αναφέρουμε πως χρησιμοποιούν τα γεγονότα στην Παλαιστίνη για να φανατίσουν ή να προκηρύξουν στρατό που θα μπορούσε να μετακινηθεί και να πολεμήσει όπου ζητηθεί από τις συμμαχικές ομάδες/ομοϊδεάτες με τους Χούθι. Κάποιος τους εξοπλίζει και κάποιους τους εκπαιδεύει.
Δεν είναι τυχαία τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων από το 2016 και μετέπειτα και οι νέες συμμαχίες μεταξύ Ιράν και Τουρκίας και όχι μόνο. Ακόμα και επικοινωνιακά. Αρκεί να δει κανείς τον χάρτη επιρροής που επιδιώκουν από το 1994 μέχρι σήμερα ενεργώς κράτη όπως η Τουρκία και το Ιράν που αφενός επιδιώκουν να επεκταθούν σε έναν στρατηγικό χάρτη που αλλάζει και αλλάζει λόγω ευκαιριών, συμφερόντων, πολιτικής επικοινωνίας, τοποθεσίας και δημογραφικού μεταξύ άλλων.
Έτσι αναμένουμε τα γεγονότα και τις αντιδικίες να πολλαπλασιαστούν. Και αφορούν και την Ελλάδα. Που έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο να παίξει. Να επανασυνδέσει συμμαχίες και να επαναφέρει επιλογές συμμαχιών. Να αναβαθμίσει την κοινωνία. Πρακτικά.
Γιατί βασικό συστατικό επιτυχίας είναι η κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση να είναι σταθερή. Να έχει βάθος και υπόβαθρο πραγματικής ανάπτυξης. Όπως και να έχει δική της παγκόσμια ταυτότητα. Η ανασφάλεια και η λεπτή γραμμή είναι χαρακτηριστικά τα οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε δυστυχώς.
Γιατί ακόμα ο κόσμος διαμορφώνεται στον 21ο αιώνα. Είναι και θα είναι εξίσου δύσκολο να κατανοήσουμε πώς συνδέονται όλα τα δεδομένα/γεγονότα μεταξύ τους. Και σε επίπεδο συγγραφής όπως και εξιστόρησης. Πώς συνδέονται και πώς εξηγούνται στην πράξη. Ποιες οι πολιτικές επιλογές, τουλάχιστον με το μικρότερο κόστος. Μέσα από ανάλυση και ηγετικές αποφάσεις που έρχονται.
Είναι οι ομόκεντροι κύκλοι δεδομένων και συμφερόντων. Είναι οι νέες τάσεις στρατηγικής αλλαγής πλεύσης, που φέρνουν αλλαγές σε όλο το κοινωνικό πολιτικό φάσμα και την παραγωγική κοινωνία (εθνικά, περιφερειακά και διεθνώς).
Η Ερυθρά Θάλασσα συνεπώς μας αφορά γιατί μέσω της Αιγύπτου καταλήγει στη Μεσόγειο. Γιατί έχουμε και θέλουμε να παίξουμε ρόλο ηγετικό στη ναυσιπλοΐα και την εφοδιαστική αλυσίδα. Γιατί έχουμε ανάγκη να επιβάλουμε την πολιτική μας και τον ρόλο μας σε μια κοινωνία που διεθνοποιείται και αλλάζει. Και το στρατηγικό μας πλάνο που πρέπει να ξεδιπλωθεί.
Γιατί ύλες και πηγές τις έχουμε ανάγκη αν είναι να κάνουμε μια πολιτική βάθους για τα εθνικά συμφέροντα, την περιφερειακή αναβάθμιση της Ελλάδας και της διεθνής θέσης που μας αρμόζει.
Αλλά πρέπει να διεκδικήσουμε αλλά και να συμμετέχουμε ενεργά. Να βάλουμε μια κόκκινη γραμμή και να πούμε ξεκάθαρα ποιοι είναι οι εταίροι μας (στρατηγικά και συμμετοχικά) και ποιοι οι αντίπαλοί μας.
Και στους αντιπάλους να προσθέσουμε κόκκινες γραμμές όταν αυτό επηρεάζει τα συμφέροντά μας, την κοινωνία μας και την οικονομία μας: την ενέργεια, το μεταναστευτικό, τον εξτρεμισμό και την εθνική μας ασφάλεια.
Γιατί κάποιες ομάδες ξυπνούν με νέες πατρίδες. Ήρθε και για εμάς η ώρα να θυμηθούμε τις πατρίδες μας. Την Ιστορία μας. Και να χτίσουμε πάνω σε αυτή. Ωστόσο πάντα με κοινωνία που να στηρίζει και να στηρίζεται. Που να αποδίδει και να παράγει.
*Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Στρατηγικής και Ασφάλειας, πρόεδρος Τμήματος Ιστορίας, Πολιτικών και Διεθνών Σπουδών Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφος, πρόεδρος του Strategy International (SI) Ltd
