Του Παναγιώτη Λιάκου
Λίγα πράγματα φαντάζουν τόσο γελοία όσο ο -όχι και τόσο ηρωικός- «αγών» ορισμένων πολιτικάντηδων, που θέλουν να πείσουν το πόπολο ότι υπερασπίζονται την παράδοση, την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια απέχοντας. Θα λείπουν από την επίμαχη ψηφοφορία για τους γκέι «γάμους» και δεν θα τρέχει κάστανο. Σκέπτονται ότι εφόσον δεν θα ψηφίσουν υπέρ αυτό θα εκτιμηθεί από τους συντηρητικούς και δεν θα αποκοπούν από τον κορμό της παράταξης και ταυτόχρονα δεν θα κινδυνεύσει η καρεκλίτσα τους, διότι δεν θα ψηφίσουν κατά! Επιπλέον, η ψήφιση του νομοσχεδίου θα επιτευχθεί, διότι ο «γάμος» των ομοφυλοφίλων θα στηριχθεί από μπόλικες ροζουλί αριστερές, πράσινες και λιλά εφεδρείες.
Το «διαφωνώ αλλά απέχω και τη θεσούλα μου την έχω» είναι η νέα κολεξιόν των πολιτικάντικων υπεκφυγών. Αυτό το σκεπτικό φαντάζει ωραίο και πειστικό μόνο στα δικά τους μάτια. Δεν αντέχει στην εξέταση υπό το σκληρό φως της λογικής. Αν θεωρείς ότι ένα νομοσχέδιο υπονομεύει τις αρχές και τις αξίες των πολιτών, τη θρησκευτική πίστη τους και τον θεσμό της οικογένειας, καταψηφίζεις. Με την αποχή, δηλαδή, τι δηλώνεις; Ότι ναι μεν είναι αρνητικό το μέτρο για το έθνος, αλλά είναι λιγουλάκι αρνητικό; Γι’ αυτό δεν μπαίνεις στον κόπο να πεις ένα ξεκάθαρο όχι; Η αποχή είναι μισό ναι και μισό όχι; Τι ακριβώς είναι; Κουτοπονηριά του χειρίστου είδους. Στο Κατά Ματθαίον διαβάζουμε την άποψη του Χριστού για τα μισόλογα: «Ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν». Δηλαδή, στα λόγια σας το ναι να είναι ναι και το όχι σκέτο όχι. Τα παραπανίσια λόγια είναι εκ του πονηρού.
Και για βάλτε τώρα με το μυαλό σας τα ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πουν όχι στον Κούλη να κληθούν κάποτε να υψώσουν ανάστημα κόντρα στις ΗΠΑ, την Ε.Ε., την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή άλλη υπολογίσιμη δύναμη και κύκλο μεγάλων συμφερόντων.
Αν κάποιοι είναι ακατάλληλοι για δημόσιο αξίωμα, είναι οι τύποι που μετέρχονται τέτοιες κουτοπονηριές.
