Η χώρα κινείται ως το απόλυτο προτεκτοράτο και με χαρά επιτίθεται στον εαυτό της. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι, φοβόμαστε, αυτοάνοσο νόσημα.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
H Καθημερινή δημοσίευσε αποσπάσματα από μια μελέτη του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (IISS), στην οποία αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
«Οι ενεργειακές φιλοδοξίες των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου αντιμετωπίζουν αρκετές σημαντικές προκλήσεις. Οι βραχυπρόθεσμες συνθήκες (κυρίως οι ευρωπαϊκές ανησυχίες για ενεργειακή ασφάλεια αμέσως μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) έχουν δώσει στο φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου μια ώθηση που είναι απίθανο να διατηρηθεί. Οι πλέον αισιόδοξες προβλέψεις για το μέγεθος των περιφερειακών αποθεμάτων φυσικού αερίου τα περιγράφουν, στο καλύτερο, ως μια μικρή πηγή διαφοροποίησης για τις ευρωπαϊκές αγορές. Πράγματι, η συνδυασμένη ποσότητα αποδεδειγμένων αποθεμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο αντιπροσωπεύει ένα κλάσμα από εκείνο των μεγάλων παραγωγών όπως το Κατάρ και η Ρωσία, ή ακόμη μικρότερων παικτών όπως το Αζερμπαϊτζάν».
Κατά τους συγγραφείς, «αυτό το σχετικά μικρό απόθεμα δεν μπορεί να υποστηρίξει τις φιλοδοξίες των τριών κύριων χωρών (Αίγυπτος, Ισραήλ και Τουρκία) να γίνουν ενεργειακοί κόμβοι».
Αν έχουν έτσι τα πράγματα μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος γιατί η Ελλάδα έκανε κέντρο της πολιτικής της την περασμένη δεκαετία το ζήτημα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και τον αγωγό EastMed, με αποτέλεσμα να πάμε παραλίγο σε πόλεμο με την Τουρκία τρεις φορές το 2020, να ξυπνήσουμε όλες τις εν υπνώσει, μέχρι το 2015, τουρκικές διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας και να διατυπωθούν και νέες και να έχουμε επιδοθεί σε έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών, εντελώς αμφίβολης αποτελεσματικότητας για την άμυνα της χώρας, αλλά βέβαιου καταστροφικού αποτελέσματος για την ελληνική οικονομία και κοινωνία;
Ίσως βέβαια η ερώτηση να μην έχει νόημα σε μια χώρα που οι αρμόδιοι και οι επικεφαλής των ινστιτούτων της πάνε με μπλοκάκια στις συναντήσεις με τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς φίλους τους, μπας και ξεχάσουν τι θα τους πουν. Όπου ξένοι παράγοντες δίνουν στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνομιλιών τους με τυχάρπαστους Έλληνες πολιτικούς. Όπου ξένοι διπλωμάτες χαρακτηρίζουν «ομοσπονδία ξένων υπηρεσιών» τις ελληνικές υπηρεσίες. Και όπου ένας Υπουργός μίλησε κάποτε για υδατάνθρακες αντί για υδρογονάνθρακες, μπέρδεψε δηλαδή τη ζάχαρη με το πετρέλαιο.
Η χώρα κινείται ως το απόλυτο προτεκτοράτο και με χαρά επιτίθεται στον εαυτό της. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι, φοβόμαστε, αυτοάνοσο νόσημα.
Πού θα καταλήξουν όλα αυτά; Πού αλλού, σε μια μεγάλη καταστροφή σε κάποιον τομέα που δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα ποιος θα είναι. Πάντως η Αρμενία και η Ουκρανία δείχνουν πού οδηγεί τελικά η πιο απόλυτη εξάρτηση και δουλοπρέπεια, όπως και το να φωνάζουμε άσχετους, επικίνδυνους και συνδεόμενους με ξένες δυνάμεις να κυβερνήσουν τις χώρες μας ή τα κόμματά μας (βλέπε Πασινιάν, Ζελένσκι, Κασσελάκη).
