Στη συνέχεια η εταιρεία παρατηρεί ότι «η επιτυχία των επιχειρήσεών μας εξαρτάται από την ικανότητά μας να δημιουργούμε συνεχώς συναρπαστικό περιεχόμενο» και ότι «Γενικά, τα έσοδα και η κερδοφορία μας επηρεάζονται αρνητικά όταν οι προσφορές και τα προϊόντα ψυχαγωγίας μας, καθώς και οι μέθοδοι μας για τις προσφορές και τα προϊόντα στους καταναλωτές, δεν επιτυγχάνουν επαρκή αποδοχή. Οι αντιλήψεις των καταναλωτών για τη θέση μας σε θέματα δημόσιου ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών μας για την επίτευξη ορισμένων περιβαλλοντικών και κοινωνικών στόχων μας, συχνά διαφέρουν ευρέως και ενέχουν κινδύνους για τη φήμη και την επωνυμία μας».
Η Disney και άλλες εταιρείες έχουν αγνοήσει και έχουν απαξιώσει τις αντιδράσεις των καταναλωτών σχετικά με τις εταιρικές καμπάνιες, όπως στον νόμο περί γονικών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση της Φλόριντα που η Disney πήρε σαφής θέση. Οι εταιρικοί σύμβουλοι κάποτε απέφευγαν τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και επικεντρώνονταν στην πώληση των προϊόντων και των υπηρεσιών τους παρά στις απόψεις τους.
Η Disney φέρεται να έχει χάσει ένα δισεκατομμύριο δολάρια μόνο σε τέσσερις από τις πρόσφατες ταινίες της που ως «Woke», στοχεύουν να προωθήσουν πολιτικές και ατζέντες στο κοινό τους . Ωστόσο, μέχρι τώρα, η εταιρεία συνεχίζει να κυκλοφορεί ταινίες με τέτοιο περιεχόμενο.
Ποιο είναι το αόρατο χέρι που επιβάλει στις εταιρίες να περάσουν πολιτικά μηνύματα;
Για τους μετόχους, μπορεί να φαίνεται αδιανόητο ότι τα στελέχη επιχειρήσεων θα ανταλλάσσουν τα κέρδη με πολιτικές ή κοινωνικές ατζέντες. Ωστόσο, χρησιμεύει ως σκεπτικό για μεμονωμένα εταιρικά στελέχη που κερδίζουν φήμη και κέρδος όταν υπερασπίζονται τέτοιους σκοπούς.
Η ίδια τάση εμφανίζεται και στα μέσα ενημέρωσης. Η εμπιστοσύνη του κοινού στους δημοσιογράφους έχει πέσει σε ιστορικό χαμηλό. Ωστόσο, τα στελέχη των μέσων ενημέρωσης συνεχίζουν να πιέζουν τη δημοσιογραφία τους προς χειραγώγιση του κοινού, εγκαταλείποντας την αντικειμενικότητα που σημαίνει την σωστή ενημέρωση. Όπως παραδέχτηκε η πρώην συγγραφέας των New York Times, Nikole Hannah-Jones, «η δημοσιογραφία είναι πλεόν ακτιβισμός».
Και πάλι, ενώ η δημοσιογραφία χάνει την αξιοπιστία της, παραμένει στις Woke αριστερές ατζέντες επιβολής στο κοινό, γιατί αυτό «μεγιστοποιεί τον πλούτο» για μεμονωμένους δημοσιογράφους σε κέραιες θέσεις, οι οποίοι λαμβάνουν πολλά εκατομμύρια, χωρίς να τους ενδιαφέρει πόσο επιζήμιο είναι για το επάγγελμά τους στο σύνολό του.
Το ίδιο ισχύει και με τον ακαδημαϊκό χώρο, όπου τα πανεπιστήμια και τα κολέγια επικρίνονται για τη μισαλλοδοξία τους σε αντίθετες απόψεις και για την εκκαθάριση των σχολών από συντηρητικούς ή ελευθεριακούς καθηγητές. Περίπου το ήμισυ των ΗΠΑ έχει συντηρητικές ή ελευθεριακές απόψεις. Ωστόσο, οι Woke πολιτικές είναι κυρίαρχες γιατί κι εκεί κάποιοι ωφελούνται πλουτίζοντας σε προσωπικό επίπεδο.
Κάθε μία από αυτές τις ιστορίες παρακμής αντιπροσωπεύει μια παραλλαγή ενός άλλου οικονομικού μοντέλου που ονομάζεται «τραγωδία των κοινών», όπου ο καθένας παίρνει προσωπικές αποφάσεις προς το δικό του άμεσο συμφέρον και τελικά σκοτώνει τον ίδιο τον πόρο που τον συντηρεί.
Όλες αυτές οι εταιρικές, δημοσιογραφικές και ακαδημαϊκές προσωπικότητες ενεργούν για το άμεσο προσωπικό τους πλεονέκτημα σε βάρος των εταιρειών και των ιδρυμάτων τους.
Όσο αφορά τη Disney, υπάρχει ένα εκφραστικό στοιχείο στα προϊόντα της. Οι ταινίες είναι καλλιτεχνικές δημιουργίες που τονίζουν ορισμένα κίνητρα και αξίες. Κάποτε, αυτές οι αξίες ήταν κοινά αποδεκτές απο όλους, σήμερα περιλάμβανουν κάποιες που θεωρούνται προσβλητικές, όχι όμως απο το κοινό, αλλα απο αυτούς που ασκούν πολιτική επιρροή. Για παράδειγμα τα “ρατσιστικά” πρότυπα που υποστηρίζουν την “λευκή υπεροχή”.
Αυτό είναι το πρόβλημα με το αόρατο χέρι. Μπορείτε να φέρετε ταινίες στο κοινό, αλλά δεν μπορείτε να τις κάνετε να πουληθούν. Κάποτε αυτή η μάρκα ήταν ενωτική και μακριά απο πολιτικές απόψεις, η μάρκα της Disney συνδέεται τώρα με τον αριστερό ακτιβισμό από έναν σημαντικό αριθμό καταναλωτών. Η εταιρεία αναφέρει τώρα μείωση των εσόδων από προϊόντα που σχετίζονται με τα Star Wars, Frozen, Toy Story και Mickey and Friends — εμβληματικές και κάποτε αποδεκτές απο όλους εικόνες.
Τα προϊόντα της Disney θεωρούνται πλέον από πολλούς συντηρητικούς ως προσπάθειες κατήχησης των παιδιών. Αλλά η Disney είναι μια ιδιωτική εταιρία και μπορεί να κάνει ότι θέλει, τι γίνεται όμως όταν η δημοσιογραφία, η εκπαίδευση και ακόμα χειρότερα η ίδια η επιστήμη χειραγωγείται απο τις ίδιες ατζέντες; Εκεί υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να βρεθεί αυτό το “αόρατο χέρι” και να κοπεί απο την ρίζα.
