«Το καλό ντύσιμο είναι η πρώτη ένδειξη αυτοσεβασμού»
Του Γιώργου Κ. Στράτου
Έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα οι συμπεριφορές όσων συμμετέχουν στον δημόσιο βίο, με τις οποίες παραβιάζονται στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας, κοινωνικής συμπεριφοράς αλλά και ενδυματολογικής αισθητικής. Πολλές φορές συνιστούν πρόκληση και προσβολή προς τους πολίτες, καθώς οδηγούν αυτά τα προβεβλημένα πρόσωπα σε ενέργειες απαράδεκτες.
Ακόμη πιο θλιβερή κάνει την εξέλιξη αυτή το γεγονός ότι «μπροστάρηδες» του φαινομένου εμφανίζονται πλέον πολύ συχνά και εκπρόσωποι του αστικού κόσμου. Εκείνοι δηλαδή οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν πιο παραδοσιακές και γιατί όχι πιο συντηρητικές αρχές και προσεγγίσεις κατά την παρουσία τους, στον δημόσιο χώρο τουλάχιστον. Το γεγονός εξηγείται τόσο από την… καθοδική διαδρομή του πλούτου στη χώρα μας όσο και από την εικόνα του μαχαλόμαγκα που πρέπει να αποπνέει κάποιος προκειμένου να πείσει για τις δυνάμεις του.
Αναρωτιέται κανείς: πρότυπα δεν είχαν; Κανέναν δεν συνάντησαν τόσα χρόνια; Τίποτα δεν έμαθαν; Από τίποτα δεν παραδειγματίστηκαν; Καταπώς φαίνεται, όχι. Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός ότι ασορτί με τις συμπεριφορές τους είναι και το «έργο» που έχουν αφήσει όλοι αυτοί οι «αστέρες»!
Βεβαίως η αστική ευγένεια μπορεί να οφείλει την κωδικοποίηση και την επιβολή της στους αστούς, αλλά ευτυχώς δεν αφορά μόνο μία κοινωνική τάξη! Η έννοιά της, απολύτως κατανοητή από όλους, συνιστά μία παγκόσμια γλώσσα, η χρήση της οποίας εξασφαλίζει τον σεβασμό και τη διατήρηση του πολιτισμού μας. Και αυτό γιατί τα εκατομμύρια άνθρωποι που τη χρησιμοποιούν δικαίως είναι πεπεισμένοι ότι μόνο μέσω αυτής μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα, να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, τα απρόοπτα και τις ανατροπές της ζωής με τρόπο πιο κοινά αποδεκτό, που να προστατεύει τους πιο αδύναμους από κάθε άποψη.
Υποκριτικό είναι το να μην της αναγνωρίζεται αυτό από όσους την καταγγέλλουν ότι δήθεν αναπαράγει στερεότυπα και διά της τυπικότητάς της στερεί τις ανθρώπινες σχέσεις από την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό που πρέπει να τις διακρίνουν. Να θυμίσουμε εδώ ότι πρέπει πρώτα να μάθουμε να συνυπάρχουμε πριν δοκιμάσουμε να γνωριστούμε καλύτερα και να γίνουμε φίλοι! Όλοι έχουμε μία δυσάρεστη εμπειρία από αυτό που λέμε «παραγνωριστήκαμε»…
Η αστική ευγένεια επιβάλλει την αναφορά σ’ έναν ευπατρίδη της πολιτικής: τον αείμνηστο Γιάννη Πασαλίδη. Έναν «Προμηθέα» του οποίου το ήθος, η κοινωνική προσφορά, η σύνεση, η μετριοπάθεια, η καλοσύνη, το χιούμορ θα ‘πρεπε να διδάσκονται στους εθνοπατέρες. Όταν ως πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, στις βουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, οδήγησε για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική μας ιστορία κόμμα της Αριστεράς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστό 24,42%, εκλέγοντας 79 βουλευτές, επτά εξ αυτών, οι μακαρίτες Γαβριηλίδης, Σαράφης, Χατζημιχάλης, Ιμβριώτης, Πρωιμάκης, Τσόχας και Ηλιού, ήταν εξόριστοι.
Ο αστικός μύθος θέλει τον «Γιατρό των φτωχών», αμέσως μετά την επιστροφή τους από την εξορία, να τους οδήγησε σε γνωστό εμποροραφείο των Αθηνών για να ραφτούν τα κοστούμια τους εν όψει της ορκωμοσίας της νέας Βουλής. Γιατί όπως έγραψε ο συνάδελφός του, Σίγκμουντ Φρόιντ: «Το καλό ντύσιμο είναι η πρώτη ένδειξη αυτοσεβασμού». Οι καλοί τρόποι, η επόμενη. Καλή χρονιά!
