Ένα από τα επικερδέστερα επαγγέλματα στην Ελλάδα, που προσέφερε σιγουριά και εξέλιξη στο μεταπολιτευτικό οικοσύστημα, ήταν εκείνο του «αντιστασιακού»
Του Παναγιώτη Λιάκου
Κάποια στιγμή, σε μία από τα εκατομμύρια των εκπομπών για την απριλιανή δικτατορία, ειπώθηκε το ακόλουθο (υπερβολικό μεν, ενδεικτικό μιας πραγματικότητας δε): «Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που διπλασίασε σε μια νύχτα τον πληθυσμό της. Είχε περίπου 10.000.000 χουντικούς και σε χρόνο-μηδέν απέκτησε 10.000.000 αντιστασιακούς». Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η συντριπτική πλειονότητα του λαού δεν έκανε αντίσταση. Αν αντιστεκόταν, στα σοβαρά, έστω το 5% του πληθυσμού, το καθεστώς δεν θα άντεχε να ξεπεράσει σε διάρκεια ούτε τα 90 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Στις καθυστερήσεις θα βρίσκονταν άπαντες στα κάτεργα. Από την άλλη, οι «αντιστασιακοί» που ήθελαν να εισπράξουν τοις μετρητοίς την αντιπάθειά τους για τους δικτάτορες, την οποία, φυσικά, σπανίως εκδήλωναν δημοσίως, έκαναν τόσο θόρυβο στη Μεταπολίτευση, που δύσκολα θα κατόρθωνε να προκαλέσει σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Η νομενκλατούρα της Αριστεράς στην υπόθεση «Αντίσταση» μυρίστηκε ψητό. Αυτοί οι χαρισματικοί «ιδεολόγοι» είναι σπουδαία λαγωνικά, κυνηγόσκυλα του χρήματος. Ένα κέρμα να σου πέσει κάτω, «αντιστασιακός» της Μεταπολίτευσης θα το ακούσει πρώτος και θα έρθει να το μαζέψει.
Αλαλούμ
Η πειστικότερη περιγραφή της υποκρισίας και της ατόφιας γελοιότητας που χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους δίνεται από τον Χάρρυ Κλυνν στην ταινία «Αλαλούμ». Εκεί περιλαμβάνεται ένα σκετς τόσο καυστικό για τα σαπρόφυτα της παράταξης στην οποία ανήκε ο σπουδαίος σατιρικός καλλιτέχνης, που δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ούτε η Μάργκαρετ Θάτσερ στο τσακίρ κέφι της. Ο πρωταγωνιστής συστήνεται ως «Αρτέμης». Φοράει γκαμπαρντίνα, έχει μουστάκι παχύ και κόκκινη κασκολάρα. Μένει σε σπιταρόνα, με πανάκριβα έπιπλα και άνετους χώρους. Διαβάζει εγκυκλοπαίδεια της UNESCO και κλαίει για τα παιδιά που πεινούν. Τραγουδάει στίχους από το «Μελαχρινάκι» (με πότισες φαρμάκι) και μιλάει κουλτουριάρικα. Ταυτόχρονα τσακίζει τα πανάκριβα και πάμπολλα εδέσματα που βρίσκονται στο τραπέζι του. Κάποια στιγμή γραπώνει ένα μαχαίρι και ο θεατής αρχίζει να νομίζει ότι ο Αρτέμης, σε μια έκρηξη αυτογνωσίας και τύψεων, είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει.
Πριτς! Εκείνος απλά κόβει αποφασιστικά μια κομματάρα από τούρτα. Το φινάλε του σκετς βρίσκει τον Αρτέμη στην τουαλέτα, όπου εκεί εκδηλώνει το πραγματικό «εγώ» του. Ο Χάρρυ Κλυνν έχει δίκιο. Τους λένε «Αρτέμη»!
*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 17 Νοεμβρίου 2012. Σήμερα παίζει ξανά σε… επανάληψη λόγω λαϊκής απαίτησης. Είναι αληθινά αξιοπερίεργο πως υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που επιμένουν να ζητούν να ξαναδημοσιευτεί!
