Με δυο κουβέντες θα μπορούσε να πει κανείς ότι «το κακό» με τον Άδωνι Γεωργιάδη «έχει παραγίνει». Κακό για όλους ακόμη και για τον ίδιο αν και μάλλον δεν το αντιλαμβάνεται…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σημερινός υπουργός Εργασίας και σχεδόν επί μία οκταετία αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας υποπίπτει σε τέτοια ολισθήματα. Είναι πρωτοφανές βέβαια το γεγονός ότι η αλαζονεία και ο κυνισμός του τον οδήγησαν πλέον να ομιλεί κατ’ αυτό τον τρόπο αναφερόμενος και σε μία υπόθεση με νεκρούς όπως η τραγωδία στα Τέμπη. Δεν είναι και η πρώτη φορά επίσης που προσπαθεί να δικαιολογηθεί ζητώντας είτε «μισές» είτε ολόκληρες …συγνώμες, χωρίς όμως να πείθει κανέναν.
Όλα αυτά μάλιστα έχουν καταλήξει κουραστικά εάν όχι εξοργιστικά. Τις προάλλες δε ο κ. Μητσοτάκης – μετά από μία ανάλογη χοντράδα του κ. Γεωργιάδη- είχε καλέσει, μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, τους υπουργούς του «να βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν». Αμετροεπής όμως ο υπουργός είχε …απαντήσει ότι με την τακτική του και τις συχνές παρεμβάσεις του «κάνει καλό» στη ΝΔ. Το πόσο ισχύει αυτό, έχουν την ευκαιρία να το διαπιστώνουν ολοένα και πιο συχνά βέβαια οι νεοδημοκράτες οι οποίοι βιώνουν το ένα σοκ μετά το άλλο μέσα στο ίδιο το κόμμα τους. Πριν προλάβουν να συνέλθουν από τις υποκλίσεις και τα διαπιστευτήρια του κ. Μητσοτάκη προς τον «αρχιερέα της διαπλοκής» Κ. Σημίτη, σε συνδυασμό με την προωθούμενη ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη της ΝΔ, καλούνται να …αφομοιώσουν συμπεριφορές και πρακτικές όπως του κ. Γεωργιάδη εντελώς ξένες προς το ήθος και τις αρχές της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Το παιχνίδι των λέξεων στο οποίο επιδίδεται από χθες ο (παραμένων ακόμη στη θέση του) υπουργός Εργασίας και τα φαιδρά επιχειρήματα περί δήθεν διαστρέβλωσης απλώς συνιστούν μια περαιτέρω προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης όλων. Ακόμη και οι εξυπνακισμοί του αναφορικά με την προέλευση του ονόματός του, για να το «διαχωρίσει» από τους συνειρμούς που προκάλεσε με τις δηλώσεις του, μάλλον επιβαρύνουν τη θέση του.
Η ουσία είναι ότι ο κ. Γεωργιάδης έχει καταστεί πλήρες συνώνυμο πλέον της παρακμής. Μιας παρακμής η οποία, όσο κι αν καταβυθιζόμαστε ως κοινωνία και δημόσιο σύστημα, δεν αξίζει στον τόπο. Εναπόκειται στον κ. Μητσοτάκη εάν θα συνεχίσει να έχει την ηθική αυτουργία σε αυτό…
