Η Ελένη Κυπραίου στο άρθρο της με τίτλο «Φρυκτωρίες» καλεί τον κυρίαρχο λαό να ενωθεί κατά των νεοταξικών μαριονετών της χώρας και να απορρίψει «χωρίς μίσος, αλλά με περιφρόνηση τους Ανέλληνες» ανεγκέφαλους πολιτικούς, οι οποίοι «βουτάνε ολόσωμοι στον δημόσιο κορβανά»
Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*
Στο βιβλίο «Αγωνία για την Ελλάδα», που κυκλοφόρησε το 1984 (Ελληνική Ευρωεκδοτική), η Ελένη Κυπραίου συνέλεξε όλα τα άρθρα που είχε γράψει στην εφημερίδα «Ακρόπολη» την προηγούμενη χρονιά.
Ήδη από τις πρώτες γραμμές του προλόγου η συγγραφέας, που οι Έλληνες ευτύχησαν να την γνωρίσουν ως πρώτη παρουσιάστρια ειδήσεων στην νεογέννητη εν Ελλάδι τηλεόραση (στις 6 το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου 1966), θέτει τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων. Διαχρονικός ο εχθρός μας: «η αμετάκλητη διάβρωση των ηθών», «η βίαιη απόσπαση του σύγχρονου ανθρώπου από τα παραδοσιακά του αγκυροβόλια», «η οίησή του για τα κάποια τεχνολογικά του κατορθώματα», «η απομάκρυνσή του από τον Θεό», «η αυτοπαγίδευση των καλοπροαίρετων μαζών και ατόμων», «η εκμετάλλευσή τους από τους επιτήδειους», «η αδυναμία των διορατικών να διασπάσουν τον κλοιό της φαυλότητας». Αλλά και η «αντιστροφή του χρόνου», που εναρμονίζεται με την θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου: «Η θεώρηση των προσωρινών σαν αιώνιων και των αιώνιων σαν προσωρινών».
Στον πρόλογο αυτόν η Κυπραίου εμπνεύσθηκε από την «Κοκκινοσκουφίτσα» και περιέγραφε τον Λύκο που «κατάφερε στους απελπισμένους ή τους προδομένους λαούς υποκριτικότατα να μεταμφιεσθή με ανθρώπινο προσωπείο, που σημαίνει πως έγινε ακόμη πιο επικίνδυνος. Γιατί μιμείται και υπόσχεται ανθρωπισμό εξωτερικά τόσο τέλεια, ώστε σαν τον Λύκο να εξαπατά τους νέους, τους αφελείς και τους απονήρευτους. Όμως, όταν έρθη η στιγμή του εναγκαλισμού, καταβροχθίζει. Η προπαγάνδα που ενσταλάζεται σιγά-σιγά στις αποκεκοιμισμένες συνειδήσεις, έτσι που να περνούν ομαλά από τον ύπνο της ανθρωπιστικοφάνειάς του στον θάνατο του ολοκληρωτισμού του».
Παρότι η Κυπραίου ως «Λύκο» αντιλαμβανόταν τον κομμουνισμό, έπειτα από όσα αποκαλυπτικά συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι ανθρωπόμορφοι ή προβατόσχημοι λύκοι που ασκούν συστηματικά την τέχνη της προπαγάνδας με σκοπό να εγκλωβίσουν τους λαούς στον ιστό του «έξυπνου ολοκληρωτισμού» είναι όλοι όσοι, υπό τον μανδύα των δήθεν πολυποίκιλων ιδεολογιών, βαρύγδουπων ονομάτων και φανταχτερών χρωμάτων, επιχειρούν να επιβάλουν ύπουλα την μισάνθρωπη ατζέντα της Νέας Τάξης (διάβαζε ανάποδα: Αταξίας) Πραγμάτων.
Στο κείμενό της με τίτλο «Θεομπαίχτης» η Κυπραίου σχολιάζει το τέλος ακόμη μιας Κυριακής της Αποκριάς, σχολιάζοντας δηκτικά: «Περσεύουν οι μασκαράδες. Αρκετούς έτσι κι αλλιώς νιβόμαστε στην καθημερινότητά μας. Ήταν ανάγκη κι άλλοι να κυκλοφοράνε στους δρόμους; Πού το βρίσκουν το κέφι σε τόσο βαριά ατμόσφαιρα». Πού να φανταζόταν η συγγραφέας ότι θα ερχόταν μια εποχή (του κορονοϊού), κατά την οποία οι μασκαράδες της πολιτικής θα φορούσαν κυριολεκτικώς μάσκες και αυτόχρημα θα πετούσαν τις μάσκες που μεταφορικώς φορούσαν μέχρι τότε!
Στο άρθρο αυτό η Κυπραίου απευθύνει ικετευτική έκκληση στους Έλληνες συμπατριώτες της (με βάση την οργουελιανή νεογλώσσα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα οι «συμπατριώτες» υποβαθμίσθηκαν σε «συμπολίτες») να αφυπνισθούν και να αντικρίσουν κατάματα τους δολοφόνους τους που «δεν έχουν πια κανένα λόγο να κρύβονται» και «μας επισκέπτονται σαν κύριοι». Έχοντας αποκωδικοποιήσει άριστα το DNA του βρεφοποιημένου Νεοέλληνα, που είναι ευεπίφορος στον φόβο (αρκεί να παρακολουθήσει κανείς σήμερα λίγα δελτία ειδήσεων για να συνειδητοποιήσει πόσο μεθοδικά χύνουν οι αργυρώνητοι δημοσιογραφίσκοι το δηλητήριο του φόβου στην ψυχή των τηλεθεατών), η συγγραφέας γράφει αυστηρά:
«Δεν γυρεύετε αρχηγό. Όχι. Γυρεύετε πατέρα στοργικό μαζί και δυνατό. Που να χαϊδεύη αλλά και να αγριεύει κιόλας. Που να σας παίρνη απ’ το χεράκι και να σας οδηγή στο σχολειό. Γιατί νιώθετε χαμένοι σαν τα μικρά παιδάκια. Έχετε ανασφάλεια. Σας πλακώνει ο φόβος. […] Δεν βλέπετε πως ο καταραμένος θεομπαίχτης δαίμονας της καταστροφής που σπαράζεται πρώτα ο ίδιος μέσα βαθιά στον πυρήνα του από αντικρουόμενα συναισθήματα σας οδηγεί με γοργά αλλά σταθερά βήματα στο διχασμό;»
Είναι κοινός τόπος ότι το «διαίρει και βασίλευε» αποτελεί κλασική μέθοδο δράσης κάθε προπαγανδιστή, ο οποίος θέλει να κρατά αποδιοργανωμένη την αμυντική γραμμή του αντιπάλου, ώστε να υλοποιεί ανενόχλητος τα σατανικά του σχέδια. Αυτό ακριβώς κάνει και η καλπάζουσα σήμερα Νέα Τάξη Πραγμάτων, η οποία διαιρεί συστηματικά τους λαούς σε ουκρανόφιλους και ρωσόφιλους, σε ισραηλινόφιλους και παλαιστινιόφιλους, σε δυτικούς-αντιτρομοκράτες, που δήθεν υπηρετούν υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη (π.χ. ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη) και σε αντιδυτικούς-τρομοκράτες, που δήθεν ζηλεύουν τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και γι’ αυτό θέλουν να τα καταστρέψουν με περισσή βαρβαρότητα.
Σε ό,τι αφορά τις νεοταξίτικες μαριονέτες της δικής μας χώρας, στο άρθρο της με τίτλο «Φρυκτωρίες» η Κυπραίου καλεί τον κυρίαρχο λαό να ενωθεί και προσηλωμένος στα ιδανικά που γαλούχησαν το Έθνος μας από καταβολής του να απορρίψει «χωρίς μίσος, αλλά με περιφρόνηση τους Ανέλληνες» ανεγκέφαλους πολιτικούς, οι οποίοι «βουτάνε ολόσωμοι στον δημόσιο κορβανά».
Περιγράφοντας και πάλι μια μορφή του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας, η συγγραφέας παρατηρεί: «Άλλοτε οι πολιτικοί μας μπαίνανε στον πολιτικό στίβο της χώρας πλούσιοι και καταντούσανε πάμφτωχοι. Είχαν ευθιξία. Παραιτούνταν και με την παραμικρή ακόμα νύξη γύρω από οικονομικά θέματα. Αυτοκτονούσαν με σοβαρότερα υπονοούμενα. Τώρα μπαίνουν φτωχοί και σ’ ένα χρόνο μέσα γίνονται πλούσιοι. […] Χοντρόπετσα παχύδερμα. Όσο τους βρίζεις τόσο περισσότερο χάβουν. Μπας και δεν προφτάσουν να βολέψουν εαυτούς, συγγενείς, παιδιά, οπαδούς…»
Η Κυπραίου κλείνει το κείμενό της με την ακόλουθη κραυγή: «Εφαρμόστε σχέδιο κολοκοτρωναίικο. Όταν σε πνίγει το δίκιο, παίρνε το με το σπαθί σου. Οργανωθείτε. Σε γειτονιές. Συνοικίες. Χωριά. Πολιτείες. Αντισταθείτε στην παλίρροια της καταστροφικής λαίλαπας που σαρώνει από μικροφιλοδοξία τον τόπο μας. Δυναμώστε την ψυχής σας. Χαλυβδώστε το μυαλό σας».
Από τότε, όμως, που γράφτηκε εκείνο το κείμενο πέρασαν κοντά σαράντα χρόνια. Και μέσα σε αυτό το διάστημα η διανοητική μόλυνση και η ηθική σήψη του Νεοέλληνα προχώρησε σε δυσθεώρητα επίπεδα. Πρωτίστως εξαιτίας της νεοταξίτικης προπαγάνδας που υλοποιείται καθημερινά μέσα από το διαβολοκούτι, με το οποίο η συμπαγής πλειοψηφία παραμένει παθολογικά τηλεδιασωληνωμένη. Όταν, όμως, πριν από 57 χρόνια, εγκαινιάσθηκε αυτό το διαβολοκούτι, υπήρχαν κάποια αγγελούδια που, με εξαίρεση την παρένθεση του χούντας, τους επιτρεπόταν να λένε ελεύθερα την άποψή τους, υποδεικνύοντας στους τηλεθεατές τις επικίνδυνες ατραπούς στις οποίες έχει στηθεί ενέδρα κατά της ελευθερίας και της αξίας του ανθρώπου. Δύο από αυτά τα αγγελούδια ήταν η Ελένη Κυπραίου και ο σύζυγός της Χρήστος Φιλιππίδης. Ο δεύτερος, δυστυχώς, απεχώρησε από τον μάταιο τούτον κόσμο νωρίς, η πρώτη, όμως, είναι ακόμη ανάμεσά μας και φυλά πνευματικές Θερμοπύλες στην Αίγινα, ακολουθώντας πιστά την συμβουλή του Αγίου Παϊσίου για καλλιέργεια της γης. Παραλλήλως, αναμένει την έλευση ενός σύγχρονου Καποδίστρια που θα συμβάλει στην αναγέννηση του βασανισμένου έθνους μας.
Επειδή, όμως, δεν βασανίζεται μόνο το ελληνικό έθνος αλλά όλα τα έθνη, τα οποία δέχονται μια πρωτόγνωρη και συντονισμένη επίθεση από τις ίδιες τις εθνικές κυβερνήσεις που καθοδηγούνται από τον αόρατο μαριονετίστα-μαέστρο της Νέας Αταξίας Πραγμάτων, ένας σύγχρονος Καποδίστριας δεν θα ήταν αρκετός. Για να αποκατασταθεί η Αταξία, δηλαδή για να καταπέσει η παγκόσμια πολυμορφική δικτατορία, θα απαιτείτο ένας πανανθρώπινος στρατηγός της Ορθοδοξίας, βεληνεκούς Αγίου Ιωάννη Δούκα Βατάτζη, του αποκαλούμενου και «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Στις 28 Μαΐου 1990 η Ελένη Κυπραίου έγραψε για τον ελεήμονα αυτοκράτορα της Νίκαιας ένα κείμενο, μεταφέροντας την μαρτυρία κάποιου Έλληνα στρατηγού, σύμφωνα με τον οποίο Τούρκος ομόλογός του τον οδήγησε σε ένα υπόγειο δωμάτιο, όπου του έδειξε τον Άγιο κοιμώμενο και μισοανασηκωμένο στον έναν αγκώνα, με το δεξί του χέρι στην λαβή του σπαθιού.
«Όταν το σπαθί βγει από την θήκη του, τότε θα αρχίσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έχει πει ο γέρων Ευφραίμ της Αριζόνας. Στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είμαστε κοντά. Άραγε ο Ύψιστος θα μας ελεήσει με την επιστράτευση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά ή πρόκειται απλώς για έναν θρύλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός λαού που σαν μικρό παιδί θέλει να πιστεύει στο ανθρωπίνως αδύνατο, αρνούμενος να παραδεχθεί το τραγικό του κατάντημα;
*πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
