Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος Ρωσίας και Ουκρανίας, αναφανδόν η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων εκείνων που παράγουν περισσότερο θόρυβο από την πραγματική ποσοτική οντότητά τους δεν βρήκε καμία δικαιολογία να χαρίσει στη Ρωσία. Όποιος έλεγε ότι το ΝΑΤΟ μετά το 1990 δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα, αυτομάτως χαρακτηριζόταν ρωσόφιλος κ.ο.κ. Ασχέτως εάν όντως έπρεπε να υπάρξει στήριξη στην πραγματικότητα του δικαιώματος της Ουκρανίας στην αυτοάμυνα.
Όταν ξέσπασε τώρα ο πόλεμος -διαφορετικού τύπου βέβαια πόλεμος- μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ, οι ίδιες περίπου οντότητες πάλι παρήγαγαν θόρυβο αναλογικά μεγαλύτερο του διαμετρήματός τους. Τώρα ξαφνικά δεν βρήκαν κανένα δικαίωμα στο Ισραήλ για την αυτοάμυνά του. Εκεί που για την επέκταση του ΝΑΤΟ μετά το 1990 έλεγαν «μα, καλά, αυτά θα θυμόμαστε τώρα;», τα αντίστοιχα λάθη του Ισραήλ τα θυμούνταν όλα.
Εγώ τώρα δεν κρίνω στο θέατρο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Η τραγωδία της ύπαρξης των Μεγάλων Δυνάμεων πάντοτε θα είναι η σύγκρουση, δυστυχώς. Εγώ θέλω να κρίνω αυτές τις οντότητες και σε τελική ανάλυση ποιον εξυπηρετεί η στάση τους κατά την παρούσα συγκυρία.
Εκ του αποτελέσματος, στηρίζοντας την Ουκρανία, μη δίνοντας κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης Δύσης και Ρωσίας, χάρισαν τη Ρωσία στην Κίνα, όπως προέβλεψαν τόσο ο Κίσινγκερ όσο και ο Μερσχάιμερ. Ποιος ωφελήθηκε σε τελική ανάλυση, άραγε; Η Κίνα. Φέτος η Ρωσία ξεπέρασε τη Σαουδική Αραβία και έγινε ο μεγαλύτερος προμηθευτής της Κίνας, παρέχοντας τον Ιούνιο το ρεκόρ των 2.130.000 βαρελιών πετρέλαιο την ημέρα. Το Ιράν και η Ρωσία αντιπροσωπεύουν πλέον μια δέσμια πηγή για περίπου το ένα τρίτο των περίπου 10 δισεκατομμυρίων βαρελιών που χρειάζεται η Κίνα ημερησίως.
Εκ του αποτελέσματος, πάλι, δίδοντας εμμέσως στήριξη στη Χαμάς, στη σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς τι ακριβώς τορπιλίζεται; Η συμφωνία Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας που θα αξιοποιούσε την κληρονομιά των Συμφωνιών του Αβραάμ και θα εδραίωνε τις σχέσεις μεταξύ του εβραϊκού κράτους και του κορυφαίου περιφερειακού ανταγωνιστή του Ιράν, δηλαδή τη Σαουδική Αραβία. Σε πρώτο επίπεδο. Σε βαθύτερο επίπεδο, όμως, αυτό που επιχειρείται να τορπιλιστεί είναι κάτι άλλο. Η εμπορική διασύνδεση Ινδίας – Σ. Αραβίας – Ισραήλ – Κύπρου και Ελλάδας. Προς όφελος ποίου; Μα φυσικά του εμπορικού διαδρόμου one belt one road της Κίνας, ο οποίος θα περνά από το Ιράν και την Τουρκία. Εντέλει, λοιπόν, ποιος ωφελείται από αυτήν τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή; Μα, φυσικά, πάλι η Κίνα.
Το εσωτερικό επηρεάζει το εξωτερικό. Έτσι και η εσωτερική διαίρεση της Δύσης λειτουργεί ανασταλτικά στην ενιαία λειτουργία της. Όσο η εθνική ταυτότητα υποχωρεί έναντι κατακερματισμένων «οντοτήτων» τόσο θα ροκανίζεται και η ισχύς της Δύσης έναντι αναδυόμενων δυνάμεων, όπως η Κίνα και το Ιράν.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – rkaliviotis@gmail.com
