Μπορεί όσα φαντάζουν αντίθετα να μη διαφέρουν και τόσο πολύ. Το ζήτημα είναι από ποια γωνία θα τα δει κάποιος…
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ένας εξαιρετικός φίλος, που τιμά τη χώρα μας με τις επιδόσεις του στην τέχνη της απεικόνισης, πέρα από τη βασική του ενασχόληση έχει κάνει εξαιρετικές σπουδές στην ψυχολογία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έστειλε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της στήλης μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στο φαινόμενο «Μπέος», καθώς και στις -όχι και τόσο αμελητέες- ομοιότητες του προτύπου που ενσαρκώνει με εκείνες του Στέφανου Κασσελάκη. Αξίζει να διαβάσετε όσα έγραψε ο φίλος.*
«Με την ισοπεδωτική του αθυρόστομη λεκτική του και σωματική του στάση, ως “αυθεντικό παιδί του λαού”, ο Μπέος επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Να εξομοιώσει την ανθρώπινη μάζα και όχι το άτομο σε κοινότυπες κοινωνικές συμπεριφορές, ερεθίζοντας το ασυνείδητο, ως μια μαζική ενέργεια έκφρασης ενός παραμορφωμένου λιβιδινικού ενεργειακού πεδίου.
Ήταν ακριβώς το ίδιο που επέτυχε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Την ταύτιση της μάζας με ένα παραμορφωμένο λιβιδινικό ιδεώδες.
Το πρότυπο του Άνδρα του Μπέου ως ιδεολογία δεν απέχει από το πρότυπο του Άνδρα του Κασσελάκη ως ιδεολογία και ως πρακτική γυμναστηρίου. Ένας όμορφος, μυώδης άνδρας, κατά τα πρότυπα του αρχαίου ελληνικού κάλλους…
[Το ίδιο πέτυχε και ο παραμορφωμένος Σταλινικός σοσιαλισμός, με την εξύψωση του εργάτη ως λιβιδινικού υπερήρωα, με τον λεγόμενο “Σοσιαλιστικό ρεαλισμό” (με το ανθρωπιστικό προοδευτικό πρόσχημα), ήταν ο λεγόμενος “ζωτικός χώρος”, που ίσχυσε αντιστρόφως ανάλογα στις τότε ανερχόμενες υπερδυνάμεις από τη λυκοφιλία τους (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) έως την επικράτηση της Σοβιετικής Ένωσης στην τελική τους σύγκρουση(1941-1945)].
Ο Μπέος ως μια ιδεολογία με πολλά Τοτέμ (φετίχ) και περισσότερα Ταμπού (ο νόμος του Πατέρα, του Υπερεγώ), και ο Κασσελάκης ως μια ιδεολογία με πολλά Τοτέμ (φετίχ) και με μια αγωνιώδη αναζήτηση των Ταμπού (ο νόμος του Πατέρα σε αγωνιώδη αναζήτηση του Υπερεγώ). Ούτως ή άλλως, το Πατριαρχικό μισογύνικο και κρυπτομόφυλο πρότυπο δεν απέχει από τον έναν στον άλλον το Αγόρι – Άνδρας, είναι η Διαδοχή, η Ύπαρξη, το Γένος…
Το φαινόμενο “Μπέος” δεν έχει την επίφαση της καλλιέργειας και του πολιτισμού – είναι η έκφραση της λαϊκότητας ή του λαϊκισμού στην άμορφη κινούμενη μάζα του συλλογικού ασυνειδήτου…»
*Ο συντάκτης του εντός εισαγωγικών κειμένου υπογράφει με το ψευδώνυμο… «Napoleon»! Κι αυτό ίσως να είναι ενδιαφέρον από ψυχαναλυτικής απόψεως.
