Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις από τη Γερμανία είναι αρκούντως εντυπωσιακές, είτε κανείς τις βλέπει με ικανοποίηση, είτε όχι. Την ώρα που το SPD και οι Πράσινοι υποχωρούν έως καταρρέουν αντιστοίχως, το AfD κεφαλαιοποιεί τα κέρδη του από τη συμμετοχή της Γερμανίας στον εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο και στρογγυλοκάθεται στη δεύτερη θέση. Από το 12% ένα χρόνο πριν έχει ανέβει στο 21% με ανοδική τάση.
Η γερμανική οικονομία πληρώνει βαρύ τίμημα από τον πόλεμο, δηλαδή από τις πολιτικές των ΗΠΑ και του πολιτικού κατεστημένου μαριονεττών της Ουάσιγκτον που τη διοικεί. Με την αύξηση της βιομηχανικής της παραγωγής να φλερτάρει με τη στασιμότητα ή και τη συρρίκνωση, έχοντας παραλλήλως περάσει φάσεις μεγάλης υποχώρησης το πρόσφατο διάστημα, η γερμανική οικονομία βρίσκεται και επισήμως σε ύφεση φέτος. Οι τιμές παραμένουν υψηλές ιδίως στους τομείς της ενέργειας και των τροφίμων, ενώ η πορεία των γερμανικών επιτοκίων προϊδεάζει για μια βαθιά και διαρκή ύφεση.
Φυσικά στα καθ’ ημάς, για άλλη μια φορά η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη», όπως άλλωστε ήταν και το 2010-2012. Επιστρέφοντας στα της Γερμανίας όμως, η εικόνα είναι εύγλωττη: η ευρωπαϊκή οικονομία και μάλιστα ο βιομηχανικός της πυρήνας δεν αντέχει τον εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Οι συνέργειες με τη ρωσική και με την κινεζική οικονομία (όπως με τον αναπτυσσόμενο κόσμο εν γένει) είναι απολύτως απαραίτητες και αυτές ακριβώς καταστρέφει η πολιτική των ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα.
Η «εξέγερση» πλέον, της παγκόσμιας περιφέρειας η οποία εξαναγκάστηκε μεν, επιτέλους αποφάσισε δε να σταματήσει να συντηρεί τη βιομηχανική παραγωγή της Δύσης κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους παλιούς αποικιοκράτες. Τη στιγμή δε, που οι ΗΠΑ ακρωτηριάζουν τη γερμανική και ευρωπαϊκή βιομηχανία υιοθετούν όλα εκείνα τα προστατευτικά μέτρα υπεράσπισης της δικής τους βιομηχανικής βάσης έναντι της ευρωπαϊκής και προσέλκυσης ευρωπαϊκών βιομηχανιών στα εδάφη τους. Ο Τραμπισμός ως προς τούτο θριαμβεύει: δεν ήταν εκείνος αλλά ο Μπάιντεν αυτός που αποδομεί την Ε.Ε. και το Ευρώ, ακόμα περισσότερο δε που επιβάλλει ένα βαρύτατο οικονομικό τίμημα στους Ευρωπαίους για τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ.
Την ίδια στιγμή, η (κατά τα συστημικά ΜΜΕ) πρώην νεοφασίστρια και νυν κεντροδεξιά, Μελόνι της Ιταλίας αποπειράται να επιβληθεί διεθνοπολιτικώς επί της Γαλλίας και της Γερμανίας, προσπαθώντας να πείσει τις ΗΠΑ ότι θα αποδειχτεί ακόμα πιο πιστή μαριονέττα τους, αποδεικνύοντας επίσης το ιστορικό βάθος και την επιμονή των ευρωπαϊκών εθνικισμών και τυχοδιωκτισμών, ενώ η Πολωνία δεν κρύβει ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το στόχο να αποτελέσει ξανά την «ύαινα της Ευρώπης».
Με άλλα λόγια, το γερμανικό κατεστημένο, κάθε μήνα που περνάει έρχεται πιο κοντά στην τραγική του αλήθεια: η συμμαχία του με τις ΗΠΑ δεν θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο αν ο πόλεμος στην Ουκρανία παραταθεί από την αυτοκτονία του ή για να είμαστε πιο ακριβείς από την αποδόμηση της ισχύος της γερμανικής οικονομίας.
Αυτό που κρατάει κατά βάση τη γερμανική αλλά και την ευρωπαϊκή οικονομία είναι ότι οι κανόνες της Ε.Ε. περί της δημοσιονομικής σταθερότητας έχουν ανασταλεί. Σε αντίθεση δε, με τα «μεγάλα λόγια» των Σόιμπλε και λοιπών, δε φαίνεται καμία λογική επαναφοράς στην ευρωζωνική νομιμότητα. Είναι η μηχανική υποστήριξη της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας η οποία επιτρέπει μια αίσθηση κανονικότητας στις ευρωπαϊκές οικονομίες, με βασικό εργαλείο τη χρηματοδότηση του οικονομικού κατεστημένου μέσα από μια σειρά επιδοτήσεων. Ακόμα και η ΕΚΤ όμως δεν μπορεί επ’ άπειρον να διασώζει τη βιομηχανική καρδιά της οικονομίας της Ε.Ε.. Επιπλέον, ο πληθωρισμός ελέγχεται με δυσκολία και σίγουρα όχι με τρόπο σταθερό.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το οικονομικό κατεστημένο στις χώρες με πραγματική και παραδοσιακή οικονομική βάση όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα στραφούν σε δυνάμεις εθνικιστικές /εθνοκεντρικές οι οποίες (ρητορικώς τουλάχιστον) θα αμφισβητήσουν τη θέση δίπλα στις ΗΠΑ ή αν θα επιμείνουν μέχρι τέλους στις νεοφιλελεύθερες, αυταρχικές «κεντρώες». Όλα αυτά στον βαθμό που η όποια «αριστερά» παραμένει εγκιβωτισμένη στα σχήματα δικαιολόγησης της αμερικανοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Σε κάθε περίπτωση, οι εκπλήξεις και ίσως οι εκρήξεις μετακομίζουν στη βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης.
