Του Θανάση Σκαμνάκη
Αυτός ο καυγάς σχετικά με τον βιασμό – και τους βιασμούς εν γένει- ουσιώδης και κρίσιμος μεν, τείνει να κυριαρχήσει στο πολιτικό πεδίο. Επόμενο είναι. Βολεύονται και οι δυο διεκδικητές του τίτλου.
Τα πρωτοσέλιδα (και πρωτοθέματα των καναλιών) γεμίζουν με εικόνες του καταγγελλόμενου και της καταγγέλλουσας, με «αποκαλύψεις» και διαψεύσεις, προειδοποιώντας μας πως κάπως έτσι θα πορευθούμε ως τις εκλογές, μεταξύ βιασμών, βιλών και λοιπών δαιμονίων, διευκολύνοντας να μη γίνει καμιά ουσιαστική συζήτηση για τα επίμαχα – τις ιδιωτικοποιήσεις, ας πούμε!
Κι έτσι η διαφορά των δυο μετατρέπεται σε διένεξη για το ποιος έχει τα καλύτερα αντανακλαστικά, ποιος αντιδρά καλύτερα και ποιος είναι πιο ευαίσθητος κοινωνικά.
Επί του θέματος, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πολύ θόρυβο σχετικά στο παρελθόν, η ΝΔ νομίζει πως βρήκε την ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς. Βεβαρυμένη με την υπόθεση Λιγνάδη, την υπόθεση Γεωργιάδη κ.λπ. μας λέει τώρα πως δεν είναι μόνη στο δρόμο του σεξισμού και της προσωπικής βίας, αλλά και πως ο κατά τις διακηρύξεις του ευαίσθητος ΣΥΡΙΖΑ βράζει στο ίδιο καζάνι. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τώρα να αποδείξει το αντίθετο, αλλά η υπόθεση δεν τον ευνοεί, στο κατά τα άλλα προνομιακό πεδίο του. Πολύ περισσότερο που οι δημόσιες αναφορές κάποιων στελεχών του δεν του περιποιούν τιμή- το αντίθετο θα έλεγα- επιβεβαιώνοντας μια ρέουσα χυδαιότητα η οποία απλώνεται επικίνδυνα σε πολλές πλευρές της κοινωνίας και της πολιτικής.
Αποτέλεσμα ενός κοινωνικού τέλματος, ενός εμμονικού ατομικισμού και μιας υποβάθμισης της ζωής εν γένει.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο εξαιρετικά διδακτικό κι επίκαιρο. Η μικροαστή σύζυγος ενός επιτυχημένου επιχειρηματία ανακαλύπτει πως ο σύζυγος την απατά με την εξαιρετικής ομορφιάς υπάλληλό του. Γίνεται ο σχετικός καυγάς και ο σύζυγος για να την εξευμενίσει προτείνει να πάνε για δείπνο σε ένα πολύ καλό εστιατόριο. Όσο απολάμβαναν την ηρεμία που προσέφερε η ατμόσφαιρα και το καλό φαγητό, αντιλαμβάνονται σε κάποιο τραπέζι πιο πέρα τον παντρεμένο οικογενειακό τους φίλο σε τρυφερή ερωτική συνομιλία με μια νεαρή. Κοιτάζουν και πριν σχολιάσουν οτιδήποτε άλλο η κυρία λέει στο σύζυγο: η δικιά μας είναι καλύτερη.
Και δεν θέλω να πω πως είναι ίδιοι οι δυο, ΝΔ. και ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι περί βιαστών σκιαμαχία είναι για το ποιος βιαστής είναι καλύτερος. Αλλά το ότι η σχετική συζήτηση αποκρύπτει την ουσία.
Σε μια εποχή που συσσωρεύονται εφιαλτικά προβλήματα στον ουρανό της κοινωνίας, προμηνύοντας θύελλες που θα ξεσπάσουν και θα τις πληρώσουν άσχημα, όπως ήδη πληρώνουν, τα γνωστά υποζύγια, οι δύο, οι τρείς πες μαζί με το πρώην ΠΑΣΟΚ, επιδίδονται σε ένα αγώνα οδυνηρό, αλλά ανέξοδο.
Ακόμη περισσότερο που σχετικά με το προκείμενο θέμα δεν συζητούν (πως θα μπορούσαν άλλωστε!) για τις αιτίες που δημιουργούν παρόμοιες συμπεριφορές, δεν ασχολούνται με το πως υποθάλπονται και πως πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε επί της ουσίας, αλλά ξεκατινιάζονται στις ρούγες με κουτσομπολιά και αίσχιστες αποκρούσεις.
Βέβαια είναι αλήθεια πως η εν λόγω συμπεριφορά προσιδιάζει περισσότερο στη νοοτροπία της επιβολής, στην ιδεολογία του σεξισμού και στη λογική του γαμάμε και δέρνουμε που κυριαρχεί στη Δεξιά και είναι πιο μακρινή από τη λογική του, αριστερής καταγωγής, ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, όσο ο τελευταίος απομακρύνεται από τις καταγωγικές αξίες και προσεγγίζει όλο και περισσότερο τα ιδεολογικά και πολιτικά μοντέλα της άλλης παράταξης, τόσο πιο επιρρεπής γίνεται σε παρόμοιες συμπεριφορές, ή έστω πιο ευάλωτος!
Γιατί, από που ξεκίνησε η υπόθεση Γεωργούλη; Από τον τρόπο της ανάδειξής του σε υποψήφιο ευρωβουλευτή. Με ποια κριτήρια;
Ένας μη πολιτικός, μικρής εμβέλειας νους – που η πιο κοντινή του σχέση με την Αριστερά ήταν ο φίλος του στη γνωστή τηλεοπτική σειρά η οποία τον ανέδειξε ως τον εραστή των δυτικών προαστίων – γίνεται εξ αιτίας της επιβολής του τηλεοπτικού προτύπου, ο εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ και ευρωβουλευτής του. Αυτό είναι το μόνο προσόν. Και (για να τα βλέπουμε κι αυτή την πλευρά) οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ τον επέλεξαν ανάμεσα στους άλλους. Με κανένα άλλο κριτήριο. Και όπως είχε πει και ο ίδιος, του είχε κάνει πρόταση και η ΝΔ αλλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο έκλινε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Και σήμερα, εν όψει των εκλογών, η διαδικασία και τα κριτήρια κατάρτισης των ψηφοδελτίων είναι ίδια. Δηλωτικό της υποχώρησης της πολιτικής υπέρ των καλλιστείων.
Η απουσία πολιτικού λόγου συνοδεύεται, αναπόφευκτα σχεδόν, από την παρουσία και την ανάδειξη των προσώπων που προσιδιάζουν όλο και περισσότερο στα νέα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
