Το Ειδικό Δικαστήριο που έστησε η ΝΔ ήταν έκφραση ρεβανσισμού των καναλαρχών – εφοπλιστών, που επί ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκαν για πρώτη φορά να πληρώσουν για τις τηλεοπτικές συχνότητες που εκμεταλλεύονται. Βέβαια το οικονομικό τίμημα ήταν το έλασσον. Το μείζον ήταν η επιχείρηση αναδιάταξης του μηντιακού παιχνιδιού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε να αλλάξει το τοπίο των ΜΜΕ, επιχειρώντας σε ένα εμφανώς εχθρικό μηντιακό τοπίο να στήσει δικό του, ή έστω φιλικό προς αυτόν τηλεοπτικό κανάλι μέσω του Καλογρίτσα.

Μόνο που ο Αστραχάν αποδείχθηκε μουλάρι.

Την αμέσως επόμενη μέρα της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Καλογρίτσας έδωσε στεγνά τον Ν. Παππά για τους χειρισμούς του, καθιστώντας βεβαίως και τον εαυτό του ένοχο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε ότι θα αλλάξει τα παλιά αστικά τζάκια με καινούργια. Νόμιζε ότι θα στριμώξει τους παλιούς καναλάρχες και θα αναδείξει νέους.

Δεν διδάχθηκε από το πάθημα του Ανδρέα Παπανδρέου και του σκανδάλου Κοσκωτά, που ξέσπασε όταν η κυβέρνηση της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να αναδιατάξει το τοπίο των εκδοτών με όχημα τον απατεώνα/τραπεζίτη/εκδότη/ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Τα παλιά τζάκια κρέμασαν τον Παπανδρέου στα μανταλάκια για το καθόλα υπαρκτό σκάνδαλο Κοσκωτά. Στη δεκαετία του 90 το ΠΑΣΟΚ είχε πλέον μάθει το μάθημά του και η κυβέρνηση Σημίτη ήταν η αγαπημένη κυβέρνηση της διαπλοκής.

Στην περίπτωση που συζητάμε όμως, δεν είχαμε καν πολιτικά εκτοπίσματα μεγέθους Ανδρέα Παπανδρέου. Είχαμε τον μαχαλόμαγκα Νίκο Παππά, που νόμιζε ότι το νταραβέρι που έμαθε να ασκεί στους διαδρόμους ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς, θα έπιανε στα μεγάλα σαλόνια της ελληνικής μπουρζουαζίας. Ολίγιστοι και αφελείς, νόμιζαν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ελέγξουν τη διαπλοκή, θα ορίσουν το παιχνίδι και θα πάρουν μερτικό από τη μηντιακή εξουσία.

Ο Νίκος Παππάς έμαθε από την ανάποδη ότι το να μιμείται τον τρόπο με τον οποίο το παραδοσιακό αστικό προσωπικό κάνει τις δουλειές του, δεν τον καθιστά ρυθμιστή του τοπίου. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν πιο επιδέξιους κώλους από αυτούς που εμφανίστηκαν με τουπέ στην “πρώτη φορά Αριστερά”.

Να πει μάλιστα κανείς ότι όλη αυτή η επιχείρηση αναδιάταξης του μηντιακού τοπίου συνδυάστηκε με προσπάθεια να ανατραπεί το αμαρτωλό και διαπλεκόμενο τρίγωνο ενέργειας – χρηματοπιστωτικού τομέα και εφοπλισμού που βρίσκεται πίσω και από τα ΜΜΕ;

Το αντίθετο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει σαφή δείγματα, από τον Ιούλιο του 2015, ότι η βρωμιά και η διαπλοκή που αποκαλείται ελληνική άρχουσα τάξη, δεν κινδυνεύει καθόλου από τον ίδιο.

Ποιο το νόημα των χειρισμών Παππά πέρα από την άγαρμπη, πρόχειρη και ναρκοθετημένη από το καλημέρα (μα τον Καλογρίτσα βρήκατε ρε αθεόφοβοι;) επιχείρηση να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ στα σαλόνια της αστικής τάξης;

Ούτως ή άλλως, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούμπησε την πραγματική εξουσία του τόπου. Προς τι ο κλαυθμός και οδυρμός για το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο;

Η καταδίκη Παππά σε μια εμφανώς πολιτική δίκη με μάλλον προκαθορισμένο αποτέλεσμα, δεν προσφέρεται ως απόδειξη “δίωξης” του ΣΥΡΙΖΑ από τα ΜΜΕ. Είναι ένα μικρό χαστουκάκι που υπενθυμίζει ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο: Όχι αυτοί που κάθε φορά εκλέγονται, αλλά αυτοί που έχουν το χρήμα.

Τα ΜΜΕ θα γίνουν ακόμα πιο ρεβανσιστικά, ακόμα πιο χυδαία, ακόμα πιο επιθετικά. Όχι κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ – αυτός έχει μάθει πια το μάθημά του, όσο προς την πιθανότητα να υπάρξει ξανά μια αντίστοιχη περίοδος με αυτή του 2012 – 2015. Με τον λαό να τολμά να σκέφτεται και να διεκδικεί μια άλλη πορεία για τη χώρα.

Η χώρα πλέον ανήκει ολοκληρωτικά στην άρχουσα τάξη της. Η πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης μπορεί ακόμα πιο προκλητικά να πανηγυρίζει για τους καταδικασμένους υπουργούς του Τσίπρα, να πριμοδοτεί τα καρτέλ στην ενέργεια, να οργανώνει μαζικές υποκλοπές, να τσαλαπατά το Σύνταγμα, να νομοθετεί υπέρ των funds και των τραπεζών, να φτωχοποιεί την κοινωνία.

Όποιος ήθελε άλλη πορεία για τη χώρα, δεν θα επιχειρούσε να κάνει τον τροχονόμο στα σαλόνια της μηντιακής διαπλοκής.

Θα γκρέμιζε συθέμελα, και τη διαπλοκή, και τα σαλόνια της.