Αυτές τις τελευταίες μέρες άστραψε και βρόντηξε ένας από τους ισχυρούς παράγοντες-επιχειρηματίες της χώρας, και οι μισοί Έλληνες έπεσαν από τα σύννεφα! Ξανά…
Μα πως είναι δυνατόν;
Ποιος νομίζει ότι είναι;
Πώς απειλεί και τα βάζει με μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση;
Και άλλα τέτοια πολλά…
Προφανώς, όλοι αυτοί οι εκπλαγέντες ζουν σε ένα δικό τους σύμπαν, όπου ενημερώνονται από τα «πετσωμένα» σάιτς, και η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι κάτι σαν διαφορικές εξισώσεις, ή κβαντοφυσική.
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η έκπληξη.
Θα μου πείτε πως ο κόσμος έχει τα προβλήματά του. Δεν του μένει και πολύς χρόνος για εμβριθή ενημέρωση, ή μελέτη της ιστορίας.
Εδώ κάποιοι πάνε στον ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΡΙΚΟ θεωρώντας πως οι Σέρβοι βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ το 1941, ή πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς…
Τι να λέμε;
Μια η δουλειά, μια το τρέξιμο, τα παιδιά, οι λογαριασμοί, όλα τα καθημερινά χαστούκια δηλαδή, που να βρεθεί χρόνος για ενημέρωση;
Ο μέσος Έλληνας γυρνάει σπίτι κατάκοπος, και βάζει στο χαζοκούτι καμιά σειρά, κανέναν Σεφερλή, άντε και καμιά Σία για να «ενημερωθεί».
Όσο για τη μέση Ελληνίδα, τα πρωινάδικα να ‘ναι καλά, και ο Μουτσινάς. Αυτά για χαλάρωση. Για τα σοβαρά έχουμε τον Σασμό, τον Γλυκάνισο, και άντε και καμιά Τατιάνα για τα «βαριά» θέματα.
Και στο ενδιάμεσο μπόλικο Γονίδη, Ρέμο, και Αργυρό…
Οπότε που να ξέρει ο Μήτσος ή η κυρά Σούλα περί Crony capitalism;
Ο οποίος είναι η νεοελληνική εκδοχή του καπιταλισμού, ή της δήθεν ελεύθερης αγοράς που στηρίζουν με ζέση οι «φιλελεύθεροι», οι «δεξιοί», και οι δήθεν αντικρατιστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα τα παρατούσαν όλα σε χρόνο ντε τε για να γίνουν κι αυτοί μετακλητοί, σιτιζόμενοι από τον δημόσιο κορβανά όσο αντέξει το ίνδαλμά τους στην εξουσία.
Βέβαια στη μπανανία μας είσαι δεξιός ή αριστερός ανάλογα με τα βιώματά σου, και ανάλογα αν οι κακοί αντάρτες ή οι δωσίλογοι πείραξαν τους παππούδες σου.
Στην πραγματικότητα όμως οι έννοιες συντηρητικός ή προοδευτικός, που αντιστοιχούν στο δικό μας δεξιός κι αριστερός, είναι κάτι το πολύ διαφορετικό.
Πιστεύεις δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός και μοχθηρός, ιδιοτελής και συμφεροντολόγος, και πως χρειάζεται η κοινωνία με τους κανόνες της να χαλιναγωγήσει τα κακά του ένστικτα;
Τότε είσαι φύσει συντηρητικός, άσχετα αν ψηφίζεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή κάποιοι χωροφύλακες έδειραν τον παππού σου επί εμφυλίου, ή έτσι σου ‘κατσε λόγω παρεών της εφηβείας σου.
Μήπως πιστεύεις πως ο άνθρωπος είναι φύσει καλός και αγαθός, και πως η κοινωνία με τις δομές της τον κάνει να φέρεται σκληρά και ανταγωνιστικά, οπότε αν τις αλλάξουμε, και αν γκρεμίσουμε το «σύστημα» τότε όλα θα είναι τέλεια και ουτοπικά, και θα πετύχουμε τον ιδανικό άνθρωπο;
Τότε είσαι φύσει προοδευτικός, και πάλι άσχετα αν ψηφίζεις Βελό (που τα λέει ωραία), ή Κασιδιάρη, ή στηρίζεις Τζήμερο, ή απλά είσαι δεξιός παιδιόθεν διότι από μικρό σου λέγανε ιστορίες για τους κακούς αντάρτες που έκαιγαν χωριά «νοικοκυραίων» επί κατοχής.
Τέλος πάντων, όλα είναι τουρλουμπούκι.
Το μόνο ξεκάθαρο είναι πως στην Ελλάδα, ειδικά επί Μητσοτακέικου (δυο φορές) ζούμε σε καθεστώς Crony capitalism, ή αλλιώς διαπλεκομένων συμφερόντων.
Τι είναι όμως αυτό το πράγμα;
Είναι ένα ιδιόμορφο καθεστώς, που ακόμη και μέσα σε πλαίσια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η επιτυχία της επιχειρηματικότητας εξαρτάται από τις διασυνδέσεις της πολιτικής ηγεσίας με τους επιχειρηματίες, αντί να εξαρτάται από την ελεύθερη αγορά και τους αδιάβλητους κανόνες της.
Μια δήθεν επιχειρηματικότητα δηλαδή, που παράγει πλούτο για τους εκλεκτούς, η οποία όμως εξαρτάται από το ρουσφέτι, και τον φαβοριτισμό των κυβερνώντων, με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη, και κυρίως τη μίζα.
Παρασιτικός κρατικοδίαιτος καπιταλισμός, στα πλαίσια μιας κληρονομικής τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Αυτό ζούμε.
Από τη μια οι γόνοι πολιτικάντηδες σωτήρες, και από την άλλη μια δράκα κρατικοδίαιτων δήθεν επιχειρηματιών, με κοινή συνισταμένη το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο μαζί μουντζώνουν τον «σοφό» λαό που αποχαυνωμένος τους χειροκροτεί.
Δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ακόμη και σε φουλ δημοκρατικές αναπτυγμένες χώρες όπως η Αμερική, εκεί όπου οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες θεωρούνται απλά εμπορικοί εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, κυρίως του περίφημου military industrial complex.
Για να μη μιλήσουμε για Ρωσία, Τουρκία, Κίνα, κλπ.
Πρόκειται δηλαδή για ένα οικονομικό σύστημα όπου οι επιχειρήσεις κερδίζουν μέσω δημοσίων έργων, κρατικών επιδοτήσεων, συμβολαίων, φοροαπαλλαγών, απ’ ευθείας αναθέσεων, και άλλων ειδών κρατικών παρεμβάσεων.
Είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια όλοι οι μεγάλοι εργολάβοι δημοσίων έργων κλπ, έσπευσαν να γίνουν και εκδότες εφημερίδων, καναλάρχες, κ.ο.κ;
Γιατί; Μα για να έχουν τα εργαλεία να πιέζουν και να εκβιάζουν τους πολιτικούς προκειμένου να εξυπηρετούνται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Κι άλλο που δε θέλουν και οι πολιτικοί μας, οι οποίοι στην ουσία είναι απλά οι μεσάζοντες, που πολιτεύονται, νομοθετούν, και κυβερνούν για το… ποσοστό τους.
Σε σημείο που κάποιοι ποταποί να ζητούν κατάργηση των πολιτικών-μεσαζόντων, και πέρασμα στην απ’ ευθείας διακυβέρνηση από τους επιχειρηματίες, μπας και πιάσουμε το ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς ανάγκη ύπαρξης εκπροσώπων.
Αυτό λοιπόν το είδος καπιταλισμού που έχουμε στη χώρα μας είναι και η αιτία για όλα τα δεινά της.
Οι επιπτώσεις τους επηρεάζουν τη δημοκρατία, την οικονομία, την ενημέρωση, και γενικά όλα τα συστατικά του πολιτικού και κοινωνικού μας γίγνεσθαι. Ακόμη και του κατασυκοφαντημένου δημόσιου τομέα, ο οποίος παρ ‘όλη την απαξίωση εν τούτοις τα καταφέρνει εξίσου καλά με την οποιαδήποτε πολυδιαφημισμένη ιδιωτική (κρατικοδίαιτη όμως) πρωτοβουλία. Απλά το κάνει χωρίς φρου φρου κι αρώματα.
Πάντως αν και ως Έλληνες ζούμε σε αυτό το είδος καπιταλισμού εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, ο όρος πρωτοεισήχθη στην πολιτική και την οικονομική επιστήμη στις αρχές των ‘80ς με αφορμή το καθεστώς Μάρκος στις Φιλιππίνες, και λίγο αργότερα ως ερμηνεία της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης στην Ασία, πάντα σε συνδυασμό με τον άλλο όρο, εκείνον του corporate welfare, που απλά περιγράφει το φαινόμενο οι κυβερνήσεις να διασώζουν και να επιδοτούν (με κρατικό χρήμα) φίλα προσκείμενους σε αυτές δήθεν επιχειρηματίες.
Κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει συστηματικά εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα, ειδικά με τα λοκντάουν, και πιο ειδικά από τότε που το Μαξίμου το ανέλαβε ο «κεντρώος» και αδιάβλητος Κυριάκος, και οι συν αυτώ, με φίλους «επιχειρηματίες» να νομοθετούν οι ίδιοι ξεδιάντροπα υπαγορεύοντας στους υπουργούς τις εκάστοτε επιθυμίες τους.
Και όταν αυτό δε γίνεται (σπανίως), ή μπλέκονται τα συμφέροντα, τότε αστράφτουν και βροντάνε, και οι πολιτικάντηδες αρχίζουν να πανικοβάλλονται, επιδεικνύοντας το πραγματικό τους πρόσωπο. Ανθρωπάκια δηλαδή, συρόμενα από τα συμφέροντα… για μια μίζα.
Με τις υγείες μας…
Του Strange Attractor
