Του Mr_Dont_Look_Up
(Ανανεωμένο) Η απώλεια του νεογέννητου της 30χρονης που καταγγέλλει ότι ζήτησε αλλά δεν έλαβε την απαραίτητη βοήθεια από δύο νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη, έρχεται να αποτελέσει έναν ακόμη «ματωμένο κρίκο» στην «αλυσίδα» των δεκάδων ανάλογων γεγονότων που έχουν έρθει στη δημοσιότητα τους τελευταίους μήνες. Στο «βιβλίο συμβάντων» της επικαιρότητας έχουν καταγραφεί αντίστοιχοι θάνατοι ανήλικων παιδιών αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπων, με τα συγγενικά τους πρόσωπα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να επιρρίπτουν ευθύνες για αδιαφορία ή ελλείψεις τραγικές που συνέβαλλαν καθοριστικά στον χαμό των δικών τους ανθρώπων.
Εύλογα στο μυαλό έρχονται τα εξής ερωτήματα:
- Δεν υπάρχει καμία πολιτική ευθύνη για την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, με αποτέλεσμα τους «περίεργους» και ανεξήγητους μέχρι σήμερα θανάτους αρκετών πολιτών, μικρής και μεγάλης ηλικίας;
- Δεν «ιδρώνει το αυτί» κανενός πολιτικού και μη αρμοδίου και πολύ περισσότερο της κυβέρνησης και του Μεγάρου Μαξίμου όταν τα νοσοκομεία μοιάζουν να υπολειτουργούν σε βαθμό επικίνδυνο για τη δημόσια Υγεία, δημιουργώντας αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες;
Εμμονή σε επικίνδυνες για τη δημόσια Υγεία αποφάσεις
Οι απαντήσεις, όπως προκύπτουν από τις εξελίξεις, είναι αρνητικές. Αν και τα περιστατικά των περίεργων θανάτων (όπου σε αρκετές περιπτώσεις κατέστη αρκετά δύσκολο για τους συγγενείς να πάρουν στα χέρια τους ακόμη και τους ιατρικούς φακέλους των αδικοχαμένων παιδιών ή μεσηλίκων, αγαπημένων τους προσώπων) δυστυχώς συνεχίζονται, κανένας «υπεύθυνος» δεν έχει αναλάβει την παραμικρή ευθύνη.
Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το Μέγαρο Μαξίμου και ο υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης αυτοθαυμάζονται για τα όσα έχουν πράξει για να… «ενισχυθεί», τάχα, το δημόσιο σύστημα Υγείας. Ταυτόχρονα, επιμένουν να αφήνουν περισσότερους από 5.000 υγειονομικούς εκτός ΕΣΥ, επειδή είχαν «ενστάσεις» για τα εμβόλια κατά του κορονοϊού. Στην «εμμονική» απόφασή τους επιμένουν παρά το γεγονός ότι, λόγω της εμπειρίας αυτών των ιατρών και νοσηλευτών, εκατοντάδες άνθρωποι που είχαν ανάγκη νοσηλείας θα είχαν σημαντική πιθανότητα καλύτερης περίθαλψης, εάν οι «ανεμβολίαστοι» είχαν παραμείνει ή εάν, έστω και την ύστατη στιγμή, επανέρχονταν στις θέσεις τους.
Από την άλλη πλευρά, από τις διοικήσεις των νοσοκομείων επικρατεί «εκκωφαντική σιγή» για τα όσα περίεργα και τραγικά συμβαίνουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μένουν, για τα «μάτια του κόσμου», στη διενέργεια ερευνών οι οποίες σε ελάχιστες περιπτώσεις καταλήγουν σε αποτέλεσμα. Άλλωστε, γιατί να αφορούν αυτά τα τραγικά περιστατικά αρκετές διοικήσεις; Τοποθετημένοι βάσει κομματικών κριτηρίων είναι οι περισσότεροι, τις πολύ καλές αμοιβές τους απολαμβάνουν όσο παραμένει στην εξουσία το κόμμα που τους τοποθέτησε σε αυτές τις θέσεις και, εφόσον αλλάξει η κυβέρνηση, όπως έκαναν και οι προκάτοχοι τους, θα «εξαϋλωθούν».
Ποιοι «πληρώνουν -και θα συνεχίσουν να πληρώνουν- τα σπασμένα»; Μα φυσικά, οι πολίτες και δη οι μη έχοντες. Τι κι αν πληρώνουν ως εργαζόμενοι παχυλές εισφορές επί χρόνια. Την κρίσιμη στιγμή, όταν χρειάζονται το δημόσιο σύστημα Υγείας μοιάζουν, πλέον, να βρίσκονται αβοήθητοι ανάμεσα στη «Σκύλλα και στη Χάρυβδη», όντας αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του θανάτου αν δεν έχουν «γεμάτο πορτοφόλι» για να απευθυνθούν στα ιδιωτικά νοσοκομεία.
