Έβλεπα χθες το βράδυ στις ειδήσεις των καναλιών τις ανταποκρίσεις από την πόλη Λβιβ της Ουκρανίας, κι αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως όλα κυλούσαν φυσιολογικά.
Κόσμος στους δρόμους και στα πάρκα, χαρούμενοι κι ανέμελοι πολίτες, παιδάκια, κυκλοφοριακή κίνηση, λεωφορεία, κλπ. Σαν να μην τρέχει τίποτα.
Σαν να μη γίνεται σφοδρός πόλεμος σε άλλες πόλεις.
Σαν να μην καταστρέφεται το Χάρκοβο ή το Κίεβο.
Λες και δεν υπάρχει η «Μαρτυριούπολη», που ως άλλο Κόβεντρι, ως άλλη Δρέσδη, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Και αναρωτήθηκα, τι θα συνέβαινε εδώ αν ζούσαμε αυτά που ζουν οι Ουκρανοί.
Δηλαδή, θα βομβαρδιζόταν η Κομοτηνή, θα πολιορκείτο η Λάρισα, θα κινδύνευε με εξαφάνιση η Αθήνα, κι εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη θα κάναμε το σουλάτσο μας στη Νέα Παραλία, με καλαμπόκι, και μαλλί της γριάς… σαν να μη συμβαίνει τίποτα;
Είναι δυνατόν;
Και μετά θυμήθηκα τα δικά μας.
Που μπορεί να μην έχουμε πόλεμο, μπορεί να μη μας βομβαρδίζουν, αλλά ζούμε καταστάσεις τόσο απεχθείς που ούτε τις μαύρες μέρες του Σύριζα, τότε που φλερτάραμε με τα συσσίτια, δεν είχαμε ζήσει.
Μιλάω για την ακρίβεια, το κόστος ενέργειας, την εγκληματικότητα, την πανδημία, τους θανάτους μέσα κι έξω από τις ΜΕΘ, το «επιτελικό» μπάχαλο, και όλα αυτά που κάποιοι αιθεροβάμονες πιστεύαμε ότι θα εξαλειφθούν ή έστω θα αντιμετωπιστούν με επιτυχία από την κυβέρνηση των «αρίστων».
Εσύ είσαι που το λες; Πάρε να ‘χεις.
Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Όπως λοιπόν στο Λβιβ ζουν τη ζωή τους, την ώρα που αλλού οι συμπατριώτες τους πεθαίνουν ή καθίστανται πρόσφυγες, έτσι κι εμείς εδώ, την ώρα που η πλειοψηφία τσιγαρίζεται κανονικά, με τα εγκεφαλικά να πέφτουν σαν χαλάζι όταν έρχονται οι λογαριασμοί ρεύματος, ή όταν κάποιοι τολμηροί πάνε να βάλουν βενζίνη, υπάρχουν άλλοι για τους οποίους πέρα βρέχει.
Αναφέρομαι στους «χειροκροτητές», στους «κυριακοφύλακες», που είναι σαν να ζουν σε άλλο κόσμο.
Οι οποίοι ή δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, ή απλά έχουν βολευτεί ως μετακλητοί, ως διορισμένοι κάπου π.χ. σε νοσοκομεία, σε Δ.Σ. οργανισμών κλπ., και κάνουν πως δε βλέπουν.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω την απάθεια κάποιων, ειδικά στα σόσιαλ μύδια, που φτάνουν στο σημείο να εγκαλούν όποιον διαμαρτύρεται για την ακρίβεια στα καύσιμα, λέγοντάς του να πάρει λεωφορείο, ή ακόμη και ποδήλατο για να πάει στη δουλειά του!
Και ότι δε φταίει η κυβέρνηση που τα μακαρόνια και τα καύσιμα γίνανε… χαβιάρι, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία!
Ξεχνώντας πως η ακρίβεια θέριεψε πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή.
Ξεχνώντας επίσης τους χρυσούς μισθούς, και τα χρυσά μπόνους στα «χρυσά παιδιά» που διορίζονται ως διευθυντές κλπ. στον ΔΕΔΗΕ κι αλλού.
Μου θυμίζουν τους βολεμένους επί Σύριζα, που το 2015 και το 2016, όταν κάποιοι διαμαρτυρόμασταν για τις ανεξέλεγκτες ροές προσφύγων πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο) που τους υποδέχονταν οι «αρμόδιοι» (και η Σούζαν Σάραντον, μαζί με την Αντζελίνα Τζολί) με λικέρ και κεράσματα στα νησιά, μας εγκαλούσαν ως «απάνθρωπους», και πως ξεχνούσαμε ότι στη Συρία έχει πόλεμο.
Εν τω μεταξύ στη Συρία είχε πόλεμο από το 2011, αλλά αυτό ήταν μια ανθυπολεπτομέρεια για τους επαγγελματίες αλληλέγγυους του Σύριζα, που κάποιοι έκαναν περιουσίες πουλώντας ή νοικιάζοντας πολύπριζα στους δυστυχείς με τα iphones.
Έτσι λοιπόν και σήμερα.
Πανηγυρίζουν πολλοί και διάφοροι που ο Χατζηδάκης φερ’ ειπείν τα έβαλε με το «Άγιο Δημόσιο», προσλαμβάνοντας 500 λογιστές και δικηγόρους με σύμβαση, για να βγάζουν συντάξεις που ο ΕΦΚΑ δε μπορεί να βγάλει.
Λες κι αυτούς τους 500 τους πληρώνει ο υπουργός από την τσέπη του, και όχι το δημόσιο.
Χώρια που σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονται εδώ κι εκεί, μέσα σε 6 μήνες οι ιδιώτες αυτοί έβγαλαν ελάχιστες συντάξεις, οι περισσότερες μάλιστα με λάθη… που πρέπει τώρα να τις διορθώσουν οι «αργόμισθοι» του ΕΦΚΑ.
Λεπτομέρειες… αν και μιλάμε για τον ίδιο υπουργό που το 2006 έκλεισε την κρατική Ολυμπιακή, διότι ο θεσμός του «εθνικού αερομεταφορέα» είναι αναχρονιστικός και δε χρειάζεται να πληρώνει το κράτος, και καλά έκανε, αλλά εν έτει 2021 έχρισε (μαζί με άλλους τσάκαλους υπουργούς) την ιδιωτική Aegean ως νέο «εθνικό» αερομεταφορέα, και τον οποίο σε τακτικά διαστήματα χρηματοδοτεί το… κράτος.
Μιλάμε για επιτελική παράνοια (με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως).
Χώρια που ο συγκεκριμένος ορκισμένος «νεοφιλελεύθερος» εχθρός του αναποτελεσματικού δημοσίου (όπως και ο ΠΘ μας) επί δεκαετίες σιτίζεται από το ίδιο δημόσιο, ως επαγγελματίας πολιτικός σωτήρας, εκτός κι αν κάνει κάποιο άλλο επάγγελμα που δεν το γνωρίζω ο ποταπός. Αν ναι, τότε τη συγνώμη μου…
Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα εδώ και δυόμισι χρόνια.
Από τότε που αυτομουτζώνομαι στον καθρέφτη κάθε πρωί που ξυπνάω, για το «κακό» που μας βρήκε.
Κι έχω και τον φίλο μου τον Μήτσο, που όποτε με βλέπει με ρωτάει χαιρέκακα: «Καλά ρε συ δεν ήξερες για το μητσοτακέικο… δε ρώταγες»;
Έλα μου ντε…
