Μετά από ένα μεγάλο διάστημα «σκοτσέζικου ντους», όπου οι ΗΠΑ προαναγγέλλουν ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με τη Ρωσία να τις διαψεύδει, και μετά από πολλές εβδομάδες όπου οι Αμερικανοί προσπαθούν να ωθήσουν τη Ρωσία σε πόλεμο ή σε υποχώρηση, οι «πύλες της κολάσεως» άνοιξαν, αν πιστέψουμε τις σημερινές ειδήσεις σύμφωνα με τις οποίες η εισβολή στην Ουκρανία ξεκίνησε κανονικά.
Προσωπικά, πεποίθησή μου είναι πως όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την Ουκρανία, αλλά με τη Γερμανία, και πιο συγκεκριμένα τον περίφημο αγωγό Nord Stream 2.
Ένας αγωγός, που οι ΗΠΑ τον θεωρούν απειλή, μιας και η λειτουργία του θα αμφισβητήσει την κυριαρχία τους στην Ευρώπη, κι αυτό διότι η Γερμανία θα μπορεί να ανεφοδιάζεται φτηνά και απρόσκοπτα, ενώ η Ρωσία θα αυξήσει τα κέρδη και το κύρος της.
Αυτό δε βολεύει καθόλου τους Αμερικανούς, αφού κάτι τέτοιο πέραν της γερμανικής (και κατά συνέπεια της ευρωπαϊκής) ενεργειακής εξάρτησης από τους Ρώσους, ίσως να οδηγούσε και σε πολύ πιο στενές σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών (και της ΕΕ γενικώς) σε εμπορικά, οικονομικά και άλλα επίπεδα.
Κάτι που με τη σειρά του ίσως να οδηγούσε σε κίνδυνο την «αναγκαιότητα» ύπαρξης του ΝΑΤΟ, του Αμερικανού «πατερούλη», των αμερικανικών βάσεων, των συναλλαγών στον τομέα της ενέργειας με δολάρια, και άλλων τινών, που θα αμφισβητούσαν ευθέως την αμερικανική «κυριαρχία» στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Στην ουσία δηλαδή, ο συγκεκριμένος αγωγός δεν είναι απλά ένας αγωγός, αλλά μια ένδειξη ενός διαφορετικού μέλλοντος, σε έναν εναλλακτικό κόσμο όπου οι ΗΠΑ δε θα είναι και τόσο απαραίτητες.
Με απλά λόγια, ο Nord Stream 2 μπορεί να σημαίνει το τέλος της παγκόσμιας τάξης όπως την ξέρουμε, και που τη ζούμε εδώ και πολλές δεκαετίες, με την Αμερική όχι μόνο ως παγκόσμιο «χωροφύλακα» και «προστάτη», αλλά επικυρίαρχο.
Η Ουκρανία λοιπόν είναι μια μεγάλη ευκαιρία, και μια αφορμή για την Αμερική να βάλει ένα φρένο σε αυτό το σκοτεινό για εκείνη ενδεχόμενο, δημιουργώντας έναν «εχθρό» εκεί που δεν υπάρχει, και ζωγραφίζοντας τον Πούτιν (κάθε άλλο παρά αθώα περιστερά) ως τη μεγαλύτερη απειλή για την Ευρώπη από την εποχή του Αδόλφου.
Και είναι αλήθεια πως τα τεκταινόμενα σήμερα θυμίζουν πολύ το 1939, και τις προσπάθειες μιας καθημαγμένης και κουρασμένης Ευρώπης να κατευνάσει ή να περιορίσει έναν «πεινασμένο» δικτάτορα.
Σήμερα, η Ευρώπη (και η Δύση γενικότερα) μπορεί να μην είναι καθημαγμένη, αλλά σίγουρα είναι πλαδαρή, ανέτοιμη, και σίγουρα απρόθυμη να εμπλακεί σε στρατιωτικές περιπέτειες για χάρη κάποιων ρωσόφωνων περιοχών στα «μακρινά» σύνορα μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας
Και εδώ είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ του πλανήτη, με τη συνεχή επανάληψη, εν είδει μάντρα, πως η Ρωσία θα εισβάλλει στην Ουκρανία, κάτι που μάλλον σήμερα έγινε σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Στην ουσία δηλαδή έχουμε το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εισβολής, που ακολούθησε μια τεχνητή υστερία, η οποία με τη σειρά της δημιούργησε σχεδόν από το πουθενά μια παγκόσμια κρίση, με κίνδυνο γενικευμένης σύρραξης, και με μόνο σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος στάτους κβο, και την απομόνωση της Μόσχας.
Τι συνέβη όμως τελικά; Μάλλον μια νίκη του Πούτιν ο οποίος ούτε παραγγελία να είχε κάνει τις «αντιδράσεις» της Δύσης, και αυτό διότι ως παμπόνηρος πρώην πράκτορας, γνωρίζει πολύ καλά πως στρατιωτικά κανείς στην Ευρώπη, πέραν των ΗΠΑ, δε θα μπορούσε να του αντιπαρατεθεί, και πως τα όποια μέτρα και οι όποιες κυρώσεις είναι απλά λόγια, ή έστω μικρές γρατζουνιές, μιας και δεν πλήττουν τη ρωσική οικονομία σε τέτοιο βαθμό που πιστεύουν οι ηγέτες της Δύσης, οι οποίοι εμμονικά εδώ και χρόνια τον απειλούν με όλο και περισσότερες κυρώσεις.
Είναι δηλαδή σαν τα περίφημα «αυστηρά διαγγέλματα» που απευθύνουν κάθε τόσο οι Έλληνες αξιωματούχοι απέναντι στις συστηματικές αυθαιρεσίες του Ερντογάν. Να ‘χαμε να λέγαμε…
Έτσι, η εστίαση της Δύσης στις οικονομικές κυρώσεις, εκτός από αδιέξοδο, είναι και μια ακόμη απόδειξη της «χρεοκοπίας» της σύγχρονης Ευρώπης, που εν πολλοίς έχει «κιοτέψει».
Θα πει κανείς πως υπάρχει και η διπλωματική οδός, και πως τίποτα ακόμη δεν έχει κριθεί.
Ναι, αλλά η διπλωματία δεν είναι εκείνη που έφερε την κόντρα Ρωσίας-Ουκρανίας στα σημερινά επίπεδα, απειλώντας την ανθρωπότητα ακόμη και με πυρηνική καταστροφή;
Μέσω διπλωματίας δεν επεκτάθηκε το ΝΑΤΟ διπλασιάζοντας σχεδόν τα μέλη του μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οπότε και οι Αμερικάνοι υπόσχονταν να μην εκμεταλλευτούν την κατάσταση επεκτεινόμενοι προς Ανατολάς;
Μέσω διπλωματίας δεν ενθαρρύνθηκε η αλλαγή του «ρωσόφιλου» καθεστώτος στο Κίεβο το 2014;
Μέσω διπλωματίας δεν εγκαταστάθηκαν αμερικανικοί πυρηνικοί πύραυλοι στην Πολωνία το 2019, κόντρα στη διμερή συμφωνία Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, βάσει της οποίας οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί συμφώνησαν να μην έχουν πυρηνικά όπλα οι μεν σε κοντινή απόσταση από χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, και οι δε κοντά στη Ρωσία;
Εκεί λοιπόν που τελειώνει η διπλωματία, αρχίζει ο πόλεμος.
Ειδικά όταν η διπλωματία κάποιων είναι απλά ένα άλλοθι για να κάνουν ό,τι θέλουν, συνηθισμένοι στη μη αντίδραση.
Ναι, αλλά ο Πούτιν αντιδρά. Και έχει τη στρατιωτική (και πυρηνική) ισχύ για να μπορεί να το κάνει χωρίς να φοβάται τον αμερικανικό μπαμπούλα, ο οποίος είναι μεν ικανός να τον αντιμετωπίσει, όχι όμως χωρίς να σύρει την Ευρώπη, ίσως και τον πλανήτη, σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ή ακόμη και σε έναν πυρηνικό «χορό του Ζαλόγγου».
Δυστυχώς λοιπόν για την Ουάσιγκτον, ο συγκεκριμένος «ανεξέλεγκτος» ηγέτης δεν τη φοβάται, και όπως όλα δείχνουν με τη σημερινή «εισβολή», την έχει γραμμένη κανονικά…
Απομένει τώρα να δούμε πως θα αντιδράσει ο Μπάιντεν, ο οποίος λόγω ηλικίας δεν έχει και πολλά να χάσει αν πάει να το παίξει «ήρωας», εκτός κι αν αναδιπλωθεί τελικά συνειδητοποιώντας πως η «μπλόφα» του μάλλον δεν έπιασε, περιοριζόμενος σε αυστηρές προειδοποιήσεις αλά Προκόπη, και προχωρώντας απλά στην επιβολή κυρώσεων με τις οποίες οι Ρώσοι γελάνε.
Εν τω μεταξύ η ιστορία προχωράει, οι παγκόσμιοι παίκτες αλλάζουν, και ένας νέος κόσμος προβάλλει στον ορίζοντα, με άλλο επίκεντρο.
Το αν θα τον προλάβει η γενιά μας απομένει να το δούμε.
ΥΓ- Η συνεχιζόμενη επί δεκαετίες παντοδυναμία και επικινδυνότητα του Πούτιν φάνηκε ξεκάθαρα με την τρομαγμένη στάση εκείνου του κοτζάμ αρχηγού της ρωσικής αντικατασκοπείας παρακαλώ, που έτρεμε σαν το φυλλαράκι μπροστά στον «ηγέτη».
Λόγω της θέσης του, φαντάζομαι πως ξέρει πολύ καλά τι μπορεί να πάθει όποιος αντιδρά ή στέκεται εμπόδιο στον τσάρο… μπρρρρ.
